Use Kläönschnacker

Jung un Old..

KW 31/24 – Jung un Old – Grillen, Deil 3  (Deil 2 in 17/24)

Dei Öllern sünd in Urlaub. Dei Kinner, häbbt Oma un Opa toun Äten inlaoen. Vandaoge sünd se buuten an grillen.
Dei Stimmung is nich gout. Opa is an targen. Oma will all weg…

Doch dei Kinner haolt ehr trügge: „Kumm Oma“; sägg Frieda liese, wat Opa kann, käönt wi uck.“
Un gans luut: „Oma, laot di nich langer targen. Wi seukt di jetzt´n Freund. Dann kann Opa seihn, wo hei bliff.“
Sei packt Oma ümme un sägg gans wichtig: „Ick wies di, wi man dat vandaoge maokt. Is wat Neies. Wi dout guugeln (googeln), dann…“
Oma schüddelt mit´n Kopp: „Wat schall ick – gurgeln? Ick häbb mi doch gornich verküllt. Un wat schall dor dann Neies dran wän?“
Nee Oma“, Frieda haolt´n poormaol deip Luft, „ick menn nich gurgeln, sünnern guugeln, dor kann man…“
Oma fägt d´ woller tüschken: „Kukeln? Nä, dat will ick all lange nich.“ Sei kick nao´n Opa raower. „ Dat reicht doch nu wücklich, wenn   einer bi us ein Kukelmors is..!“
„Nä, so gaiht et nich. So kaom wi nich wieter“, Frieda lätt denn Kopp hangen, „ick glöw, ick mott di wiesen, wat ick meen. Ick haol jetzt mien Laptop her un dann dou wi sörfen (surfen)..“
Oma: „Wenn wullt du herhaoln? Un wat schäölt wi maoken..?“
Opa, mit vullen Backen kauend, röpp räöwer: „Sörfen kenn ick. Häbb ick all maol seihn. Dat is´n Bügelbrett mit´ne grote Faohn´n, dor suust man mit aower´t Waoter…“
Oma wedd d´ gans rappelig bi: „Un dat schall ick uck maoken? Ogott– wat mouet gi mi up´n ollen Dag noch aal tou…“
„Nu hört doch endlick up mit denn Blödsinn“, Erna mischket sick in, „ick weit väl wat Bäteret. Oma, dou ers maol wat äten, dann vertell ick di dat.“
„Also“, Erna dait sick gans wichtig, „Oma is doch inne Danzgruppe. Wi wör´t, wenn wi eis maol mit dei aal tousaome inne Disco güngen?!“
Opa prustet un lacht luut ut: „Wat willt gi? Inne  Disco mit ehrn Club, denn Orschbackenwackelverein..? Dat mökk doch tou gerne seihn, wi dat wull affgaiht…“
Oma wedd woller unruhig. Aower Frieda is gans begeistert: „Laot Opa doch schnacken Dat is doch hammergail – dat wedd richdig gout Oma! Du treckst miene bunte Strumpfhose an un dann…“ 
„Um Gott´s Willen“, Opa kummp dor all woller tüschken. „blots nich, laot Oma blots kiene Strumpfhose antrecken. Dann fall´t ehr doch bi´t Pupsen immer dei Schouh ut..!“
„Jetzt reicht“, Oma wedd d´ dull bi, „hollt du doch dien Mund. Schall ick maol vertelln, wi di dat gaohn hätt, at du van Utflug mit joun Kägelclub trügge köms? Ünnen un baoben köm di´t!“
Och-nä“, Opa stäötert, „nix Besünners. Schnack man nich van…“
Un worüm nich? Du draffs dat, oder wat?“ Oma kummp in Fohrt: „Käönt alle hörn. Dor sünd dei ollen Suupsäcke in so´n komischen Schuppen landet, mit so roet Licht. Weiß jo wull!“
Oma kick gans dull ut: „Heidners ehr Marie bedeint dor aff un tou. Un dei kunn nix Bäteres doun, at Braoms Hedwig dat tou vertellen. Nu weit et dat ganze Dörp.“
„Schnack nich“, knurrt Opa, „dor weit doch nümms wat…“
Ha ha, un wat dor aal vertelld wedd. Opa schall mit so´ne Taokeltante up´n Dischk danzt häbb´n, wi so´n Häöhnken up´n Messhoop.“
„Wat häss du Opa?“, is Jan vanne Sokken, „du up´n Dischk mit so´n heitet Püppken..? Dat har ick seihn möss. Opa du biiss´ne Wucht!“ Jan bögd sick vör Lachen.
Oma aowerdriff“, kummp Opa d´tüschken, „glöw dat doch nich aale. So schlimm wör´t nich …“
„Nix is aowerdräben?“, wedd Oma noch luuter, „unmöglich mäöt gi jou benaohmen häbben. Mög nich wäten, wat dor aal passeiert is?“
Se rullt richdig midde Oogen: „Dei Krankenwaogen har d´sogor her möss, weil Braoms Korl siene Klappermäöhlen (Schrittmacher) dörbrennt is… Ick sägge di´t!“ 
Opa wedd gans tatterig: „Dat stimmt doch aal nich. Korl güng dat doch all middags nich gout. Un dat wat Hedwig, dei olle Goos, vertelld, dait kiener glöben. Dat Menschke is brägenklüterig..!
Jan mischket sick in: „Heidners ehr Marie hätt dat vertelld?“, fraogt hei nao. Wiso is’n dei dor? Hört dei uck tou dei Anmaoketanten?!“
„Dat kann wän“, mennt Opa, „wenn sei nao ehre Mouder ort, dann…“
Jan lacht luut ut: „Wat säggs du, dei Mouder, dei Vaogelscheuche? Hör doch up, wenne dei in´n Kirschkenboom stellst, bringt dei Väögel dei Kirschken von vöriget Johr glatt woller!“
„Jaooo, vandaoge is bi ehr dat Verfalldaotum wull affloopen, aower“, Opa rischket sick, „vör Johren wör´t noch´n Fäger, dor kunns du einfach nich van…“
 „Opa“, köm Jan d´tüschken, „du wullt doch wull nich säggen, dat du fremdgaohn biss?“
 „Naja – hmm, nee mien Jung“, Opa wedd verlägen, „aower –“, hei schielt nao Oma räöwer, „ick mag d´ doch tou gern van schnacken..!“
Oma wedd et nu doch touväl. Sei aowernimmp dat Kommando…

Dat vertell ick Jou nächsde Wäken!

Wo heitde dei noch

is doch gans einfach..

KW 34/24 – is doch gans einfach…

Oma Threschken waohnde all lange in Mönsterland. Aower gebörtig köm se ut Vechte.

Dat seet ehr so in Blout, dat sei, wenn sei uck all´n Tacken öller wör, noch jeds Johr nao Stoppelmark möss. Wie immer fäuherde sei dor midde Baohn hen.

Uck dit Johr. Sei har sick in´n Abteil kommoudig tourecht sett´t, as dei Schaffner köm. „Ihre Fahrkarten bitte!“ Dissen Kommandoton kennde sei. Sei haolde ehre Korten rut un geew üm dei.

„Diese Fahrkarte ist nicht gültig“, hörde sei, „diese Karte ist für‘ne normale Beförderung. Wir sind hier aber in einem Schnellzug“, köm dor achteran…

Oma keek üm´ne Tiedlang an un sä gans langsaom: „Dat is doch gans einfach tou kriegen. Sägg doch denn Fohrer, hei schull wat langsaomer fäuhern..!“

Bi us tou Huus...

Dei Arntetied…

KW 33/24 – Dei Arntetied …                                                   

Nu rullt´se woller uppe Straoten = dei Maihmaschinen mit´n Döschkassen dor uppe. So sä man fräuher tou dei eiersten Mähdrescher.

Vandaoge sünd´se all buld so grot wi lüttke Hüüser. Ehr Muulwark (Schneidwerk),  breier as dei Straoten, trekkt se achter sick an. Bi´t Maihen wedd dat d´vör stülpt un ruck zuck is aals maiht un döschket.

Wenn ick dor an fräuher denk…  Mein Gott, wat wör dat för´ne Arbeit: Touers dei Saißen horn (dengeln/ schärfen) un anmaihen. Dat Matt (das Gemähte) möss utnaohm´n wern = mit dei Mattharken wüdd´n lüttke Bünnel, Garben sä man, tourecht maokt, ´ne Handvull Matt dorvon at Strick naohm´n un fastebunn´n.

Genauso güng et läöter mit Maihmaschinen wieter. Bit nao´n Aobend – maihen, utnähm´n, Garben binn´n. Naoher köm´n dei Binner (Mähbinder) up. Dor köm´n dann all dei fardig bunn’n Garben rut.

Kott vörn Düstern wüdd dann hockt, d. h. dei Garben wüdden, dormit sei bäter naodrögen kunn´n, schräg aneinänner hochstellt – immer tou twölw. Dei sehgen ut wi lüttke Telten. Nao ein bit twei Wäken wüdden dei Garben dann rinhaolt un in Winterdag wüdd dann dösckket.

Dat wör jo massig Arbeit, aower schön wör dei Tied uck. Et wör nu maol use Jugendtied! Un et wör nich so hektisch wie vandaoge. Geselligkeit wüdd grotschräben.

Wenn ick allein all an dei Hocken, dei lüttken Telten, denken dou.
Dor kunn man nich nur ünner´t Schuur loopen, wenn´t rängen dö,
nä – dat wör uck för dei, dei´t drokke harn, ´ne schöne prikkeligge Liebeslaube.

Es war einmal: Harte Arbeit – schöne Bescherung!

Use Kläönschnacker

Kaffeekränzchen…

KW 30/24 – Froulüe maokt Kaffeekränzchen…

Sei draopt  sick maondaogs-nömmdaogs, bi’n Köppken Kaffee. Vandaoge hätt Braohms Hedwig dat Säggen…

Hedwig is so richtig in Brass: „Joop, nu drömel nich herümme. Glieks staiht dei Kütemeierschke inne Dörn un in use Staomt sütt et immer noch ut, as wenn… Äöwerall mott ick mi um kümmern  –  Joop, wo biss du?“
„Bin ick tou fräuh?„, Kütemeiers Agnes staiht all inne Käöken. „Ick häbb’n Joop buuten draopen. Hei wull naore Pere kieken, häffe sägg.“
Naore Pere kieken? – Denn Schnack maokt doch nur Fuule! Kerls – Korten spälen un aals leegen laoten. Un Uprümen? Dann kniep se einfach ut.“
„Ick weit’t wull“ mennt Agnes.“Mit Uprümen häbbt dei’t nich so. Bi mien Kerl isset genauso. Hei mag gerne wat kaoken. Aower dei Käöken sütt naoher ut, at wenn dr Hottentotten huust häbbt..“
Hedwig: „Ja, so sünd se. Aower wat änners, sägg eis, hätt Plaggenbühls Clemens all woller’n Unfall baut?“
Agnes:  „Wull ick di jüss vertellen. Lachs di kaputt. Hei is mit sien Trecker bi Breimeiers vörbi tuckert un, neischkierig wi hei is, blots Oogen för’t Schaufenster hat – Damenbekleidung..! Dorbi häff hei dat Werbeschild ümmejaogd.“
Hedwig: „Passt tou üm, dait üm gout. Aower deswägen soväl Pohe maoken?“
„Pass up“, Agnes maokt up wichtig, „dat is nich aals. Dat Schild is an’t Auto vanne Kundin flaogen. Un dei har jo wull dat Kläötern hört, un is, g a n s sporsaom antrucken, buuten ansuusen kaom’n, dei Breimersche achteran. Dat mott ein  Spektaokel wän häbbn…
Un“, giff sei liese achteran, „mien Kerl, dei dor jüss mit Kraomers Jonathan vörbi kaomen is, häbbt sick dat natürlich gerne ankäken. Kenns ja – dei Kerls…“
Pastors Liese un Kitzken Libett sünd rinkaom’n un häbbt all mithört.
Libett: „Dat is gout. Dann mott dei Plaggenbühl betaohlen, dei neischkierige Pint. Hätte maol’n Denkzettel krägen. Wör’t Auto daone kaputt?“
Agnes: „Weit ick nich. Korl sä, Clemens har sick gewaltig uprägd un mennt hat, datt dat Schild dor nich hen hörde. Hilde dor gägenan. Un dat halfnackte Froumenschke wör’n Clemens buld an’n Kraogen gaohn. Wi Häöhnkes harn se utseihn.“
„Ick har mi uck uprägd, wenn hei mi’n Buuln an Auto jaogd har“, brummt Liese. „Un dann änner Lüe dei Schuld gäben. Bün froh, dat Pastor dor ditmaol nix mit tou doun har. Dat lessde Maol reicht mi…“ 
Agnes faot’t fors nao: „Wi menns dat denn. Hätt Pastor sien Arger mit üm bi di utlaoten? Wat häffe dann sägg? – Vertell!“
Liese: „Wat dor wän is, weit ick nich. Dat wör nao dei lessden Bichte. Hei köm rin un har dat Schweit vör’n Koppe. Ogott, häbb ick dacht,    nu wedd mi dei Kerl noch krank. Schmeet sick in’n Sessel, schüddelde mit’n Kopp un sä blots: Plaggenbühl,!“
Libett: „Kan’ck mi denken. Dei sünd mit’n Kortenclub in Hamburg wän. Plaggenbühl wör Haupthaohn wän. Wat dor wull passeiert is.“
Liese: „Glöw ick nich. Pastor is doch middewän, dei hätt bestimmt uppasst!“
 „Haha“, Hedwig lacht luut ut, „denn häbbse schön rinlegg. Dei sünd nao ehre Stadtrundfohrt all fräuh nao’n Bedde gaohn, weil se nächsden Morgen um veier Uhr naon Fischmarkt wulln. Aower, as Pastor üm veier Uhr upkaomen is, sünd dei ännern jüss van ehrn Reeperbaohn-Uflug trüggekaom’n!“
Agnes krigg grote Oogen: „Deswägen wörn dei gägen Middag all woller dor – Korl sä, dat Pastor kiene Lust mehr hat har, aowern        Fischmarkt tou gaohn…  So’n Schleitkefidel. Dann mott mien Kerl glieks ers maol bichten – aower bi mi..!“
Liese schüddelt immer noch mit’n Kopp: „Hedwig, wi biss du dat eigentlick gewohr worn? Joop häbbse doch gornich mitnaohm’n…“
„Stimmt“, Hedwig iss d’immer noch baoben uppe, „dor häbb ick mi all mien Deil dacht. Un as se trüggeköm’n, ick häbbse seihn, keeken se aal so luurig ut. Holt, dachde ick, dor stimmt wat nicht, un häbbn Joop up ehr ansett‘. Hei is jo gans neischkierig un -„, sei brummelt liese: „ick häbb’n wull bäten anstickt“. Sei wedd woller luuter: „Bi’t lessde Maol Kortenspälen hätt hei dat rutkrägen..!“

Pöltz Hilde staiht up maol inne Dörn. Gans v’sichtig schnackt sei Braohms Hedwig an: „Iss dien Kerl ellinck bi Huus?“
„Jao – wiso nich?“ Sei kick ehr grot an.“Worüm fraogs du? Is wat passeiert?“
„Ja, nee – ick weit nich“, stäötert sei, „ick menn“, sei kick aal hen un her, „ick menn, as ick bi Breimeiers vörbi köm, dat Hilde jüss’n Kerl,  also ein’n rinleet, dei genau so’ne bunte Jacke, wi dien Kerl se hätt, anne har…“ Un gans verschkämt achteran: „Häbb ick aower nur van achtern seihn!“
Liese tou Hedwig: „Dann isse di utknäpen.“ Un gans bissig:“ Sägg maol, stimmt dor nu doch wat van, van Joop un .- na?“
Hedwig kick ehr gans dull an: „Wullt du mi all woller wat ünnerstelln? Ick weit, wo Joop is.“
Sei gaiht naore Käökendörn, ritt se aopen un rumms, fallt Joop ehr rundaowerkopp intoumöte: „Reicht dat at Bewies..?“
Joop krabbelt sick hoch, kick hen un her, brabbelt aal wat vör sick hen, un wäge isse!
Kütemeiers Agnes is dei Eierste, dei woller tou sick kummp: „Schäm di nich, Hilde. Ick häbb mi dor lessens uck mit verseihn. Dat is dei Kouken Jan, dei hätt sick genau so’ne Jacke köff.“
Libett schüddelt mit’n Kopp: „Ick verstaoh nich, wat dei Breimeierschke mit denn Kloukschieter will. Dei kunn doch, wenn sei’t nödig hätt, wat Bäteres tou packen kriegen.“
„Mi isset aower recht“, Hilde haolt deip Luft, „dann bliff hei hoffentlich bi mi wäge. Denn kunns lessder Tied nich mehr wegschlaon. Un wat dei mi för Anträge maokt hätt – ick sägget di’t! Oh Liese, wenn hei dat Pastor bichten dait, dann wedd üm sicher woller schlecht. „

Braohms Hedwig is wägen äben immer noch dull up Liese: „Dat schall wull nich so leip wän… Aower -„, sei kick spitzwinnig nao Liese raower, „so’n Pastor hätt et uck schwor. Wenn ick so äöwerlegg, wat dei sick aal anhörn mott – un dat immer un immer woller – Saoken, dei üm as Kerl verbaoen sünd… Ja Liese, wat dei wull dann manchmaol denken dait..!“

Liese sitt gans ruhig dor un sägg langsaom un bedächtig:
„Ja, man schlutt gern van sick up ännere, un vergätt dorbi, dat et uck anständige Lüe giff…“

Bi us tou Huus...

„Haieltied“ harte Arbeit…

KW 28/24 – „Haieltied – dat heit väl Maihte = harte Arbeit… 

„Ins Heu juchhe – juchheirassa“, so heit dat in ein schönet Lied. Doch so schön wör‘t nich immer. Vandaoge wull, mit dei Maschinen. Aower fräuher?

Väl fräuher: Mien Uropa wör Schlächter. In Winterdag har hei nouch tou doun. Aower in Sommer? Dei lüttke Landwirtschaft brochte nich väl. Deswägen trügg üm dat inne Maitied hen nao Holland. Dor söchden sei för ehre groten Wischken jümmers Lüe toun Gräss maihen.

Mit veier, fiew Mann, Saißen uppe Nacken, poor Siern Speck un grotet Stück Schwattbrot in Rucksack, marschiern sei gans toufoute hen nao Holland. Dor kennden sei poor grote Buurn, wo sei jedsjohr dei Wischken affmaihen kunn´n.

Nao drei bit veier Wäken, mit lüttken Sack vull Geld, güng et woller trügge nao dei Heimaot. Groten Upwand – aower mott sick wull lohnt häbb´n…

Tou miene Tied, inne füfftiger Johrn, kreegen wi all´ne Maihmaschinen. Dat wör´n groten Fortschritt. Aower dat Gräss tou drögen..? Wenn et dann uck noch so´n leipet Weer wör. Dor wüdd noch aals midde Hand, dat heit, midde Harken un Forken maokt. 

Wenn´n, schütt´n, in´n Geien maoken, räökeln = in lüttke Hööpe sett’n. Un dann immer nao´t Weer kieken. Ut´nänner un woller touhoope – jüss wi dat Weer et touleet.

Wenn et dröge nouch wör, up´n Ackerwogen laoen, nao Huus hen, up’n Balken sticken, bit baoben inne Ecken, äöwer dei Haohnenbalken hen, un gout faste treern. Un dat bi so ein heitet Weer. Wat häbbt wi schweit´t…

Aower schön wör´t uck. Et geew jo tüskendör Karms off´n änneret Fest. Un wenn man dann ein lüttket Wicht nao Huus bringen dröff…

Junge, Junge – so´n Hairäökel wör wat Genaues –  ins Heu juchhe..!

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com