KW 36/24 – Fräuhschoppen bi dei dei Kerls…
Sömmerdag: Nao un nao draopt dei Gäste in. Väle sünd et vandaoge nich. Dat is tou heit…
Aower einige Stammgäste laot sick nich trüggeholln: Pintken Hermann, Kraomers Jonathan, Brow Bernd un Plietschken Fennand.
Uck Kütemeiers Korl, dei olle Doktor Meier is dor. Kütemeier heit hei, weil hei immer klaogt, dat üm dei Küt kellt…
Pintken Hermann staiht mit hochroen Kopp inne Dörn: “Paul, häss du dat Weer bestellt? Mein Gott, wat is dat heit. Dor kanns nich gägen schweiten. Dat Waoter löpp ein’n an Eerse daol.” Hei schmitt sick up’n Stouhl.
Jonathan kummp achteran: “Oh jao. Vandaoge har dei Homisse gout ‘n Stünn’n länger düern kunnt. Inne Karken kunns et wull utholln.”
“Güng nich”, Franz mischket sick in, “Pastor möss rechter Tied weg. Liese wull’n Puter up Füer kriegen. Un hei möss denn schlächten. Oh oh, wat dat wull affgäben häff…”
„Wat schlächten?“, Kütemeiers Korl maokt grote Oogen, „bi dit Weer?“
“Wo weiß du dat denn Franz?” fraogt Bernd, jüss rinkaom’n, “kicks du bi änner Lüe in’n Pott? Ick wüss gornich, dat du so neischkierig biss.”
“Neischkierig säggs du”, Franz schüddelt mit’n Kopp, “du schluss maol woller van di up ännere…
Nä, ick häbb ehr denn Puter verköfft. Aower ick häbb för di uck noch ein’n. Dei mott nödig weg, un wenn du wullt, käönt wi hier fors dat Geschäft affschluten…”
“Jao – haha, ick kenn di. Du biss mi so’n Schlawiner. Bliew du mi mit dien Flatterkraom wäge. Sowat ät ick nich. Ick bruuk wat Öllinget vör’n Schnaobel, am leiwsten Arfkensoppen mit Schwienepötkes!”
“Och hör doch up. Du kanns doch bi dit Weer nich an sowat denken”, Jonathan schüddelt mit’n Kopp. “Ick mag uck nu kien Braoen, egaol wovon. Bi us giff dat vanmiddag wat kollet, wat mit Karmelk, Karmeusmeuschken!”
“Häbb ick nu nix van”, Gerd fang an tou rukkeln, jaogd sien Präumken hen un her, “Paul wat is, is hier kiene Wirtschaft, krigg wi vandaoge nix?”
“Kanns maol woller nich täuwen”, Paul kummp mit’n Buddel anschläpen, “möss ick doch kold holln, häbb jüss noch ut’n Soot haolt. Nu suup un schwieg!”
Köttken Jan fang an klaogen: “Ick har vandaoge gern in’t Hai wullt. Aower Pastor häff et nich affsägg. Har hei gout kunnt. Wi häbbt less Tied Rägen nouch hat. Ick bruuk nödig noch’n bäten Gramm’n. Har ick vandaoge gout weghaolen kunnt.”
“Dat kennde ick nich, as ick hier domaols anfüng”, giff Korl dor toubi, “dat Pastor dat Säggen häff, off dor sönndags arbeit’t wern draff.”
“Ick weit nich, wat du för’n G’sangbouk häss”, Jonathan maokt ein kruset G’sicht. „Schuss du ellinck wäten, dat staiht all inne Bibel, dat man sönndags nich wat doun schall.”
Bernd mott targen: “Worüm denn? Morgen is uck noch’n Dag. Un Arbeit kanns d’ uck bi sporn. Vannaomt is doch bi Else Danz.Un wenn’t jung Volk vannacht trügge kummp, schass seihn, dei kriegt diene Hairäökel ut’nänner. Kenns doch vanne Karmste her, hihihi…”
Jan kick üm so vanne Siet an un mennt gans dröge: “Pass du man up, dat du rechter Tied diene Hocken van’n Acker kriggs. Sons gaiht di dat so wi less Johr.”
Fennand kummp d’tüschken: “Nä. nä – blots nich, lessen Sönndag, at et so rängde, bin ick dor noch drokke ünnert Schuur loopen. Junge, Junge – so’n lüttket Dack aowern Kopp is masse wert!”
“Dor häbb ick uck nix gägen”, nappkoppde Bernd, “aower wenn dei Bussen dorünner an weddersen kaomt, dann bliff d’ kien Hocken heile.”
Marie is jüss rinkaom’n un hätt wat mitkrägen: “Oh, oh – ick verstaoht uck nich, wo’t junge Volk sick dei ganse Nacht rümmeschlait.”
Fennand stäck dei Haowern: “Häss recht Marie, bi us wüdd dat fräuher nich so laote. Wenn wi uppe Freite wör, häbbt wi fors sägg, wat wi wulln, dann har’n wi dor denn gansen Aobend kien Kieken mehr nao!“
Aale lacht. Aower Maries Gesicht ? Oha – Fennand, gaoh leiwer in Deckung!
Marie treckt aff, kummp aower fors mit’n dullen Kopp un’n Emmer vuller Buddels woller rin: “Hier häbb gi jou Suupen. Ick bruuk nu denn Soot, mott nödig denn Schmaontpott rinhangen”, schnaud sei.
“Paul”, ehre Stimm’n wedd noch luuter, “weiß du wo dei Botterkarn is? Du moss glieks noch tougange. Wi bruukt Bottern.”
Paul wedd d’dull bi: “Un wi bruukt di hier nich. Scheer di inne Käöken. Dei Botterkarn staiht doch bi us noch immer inne Melkkaomern. Seih tou, dat du dor mit wess. Junge, Junge – wat man mit so’n Wief beläwen mott…”
Dei Gäste häbb sick dat koppschüddelnd mit anhört. Tüschkendör is Korl, dei olle Doktor, rinkaom’n: “Ja Paul, för sücke Patienten har ick fräuher immer’n gouen Raot: Hieraoten – dann werd’t se täsig!”
Fennand wedd fors iwerig: “Jao, jao – Paul, dann schnieder ick di ‘n feinen Anzug, dormit du uck gans plietschk utsüss.”
Paul knuffelt för sick hen: “Dat fählt uck noch, dat se mi nachts tou Balge kummp. Reicht mi, dat se daogs aower üm mi rümme zierst.”
Naon Tiedlang kummp Franz hoch: “Paul, sünd dor noch Buddels in’n Emmer? Drokke her, bevör dat Wark warm wedd un wi bit Drinken noch mehr schweiten mäöt!”
Ja, un dormit dat Wark nich verkummp: Nich lange schnacken – Kopp in’n Nacken..!
Wenn du anfangs Wien tou drinken, denk immer – an den Maond:
Mit ein Viddel fanngs de an, dann dat tweite, dann dat drütte, un nao dat veierte bisse vull!