KW 37/24 – Man schall sick nich verseihn…
Wäkenende up’n Saoterdag: Ein Ehepoor fäuhert toun Inkoopen nao´n Supermarkt. Ünnerwängs is all „leipe Luft“, d. h. sei sünd nur an käbbeln.
Dat wedd immer mehr, so dat dei Kerl gornich mehr mit in den Markt will. „Maok du dat man alleine“, sägg hei, „aower dat dat nich woller solange düert.“
´Nu eis recht´, denkt sei un tüdelt bi jeden Verkoopstand noch länger herümme.
Aower – wi dat so will, dat löpp änners: Off sei nu gistern aobend touväl Suurkohl äten häff – villich dei Uprägung van vörhin dortou – in ehrn Buuk fang dat richtig an tou grummeln.
´Nützt nix´, denkt sei, ´man hen nao dei Kasse.´ Oh Gott, dor staiht dat bit baoben vull. Un dei Luft in ehrn Buuk drückt immer doller.
Endlick anne Reege. Dei Saoken up Band, betaohlen, rin inne Taschken, schnell rut un rin in´t Auto. Puuuh -Rumms – wenn’t lange drückt, knallt’t ümso mehr!
„Dat har nich mehr lange düern dröff“, sägg sei tou ehrn Kerl, kick biesiete un – dor sitt ein gans ännern…
Blots noch rut – ehr Auto staiht doch up dei ännere Siet. Sei schmitt sick up´n Näbensitz: „Schnell weg, fäuher los“, sägg sei gans upgerägd.
„Wat is denn los?“ frogt ehr Kerl ünnerwängs. Sei vertelld üm dat. „Is doch egaol“ , sägg hei, „hier inne Stadt süss denn doch nich woller!“
Sei sünd woller bi Huus. Lüttke Viddelstünn´ läöter klingelt dat anne Dör. Wer steiht dorvör? Dei Kerl van dat ännere Auto: „Ick wull blots jou Handtaschk bringen, dei bi mi noch in Auto stünd..!“