KW 43 /24 – Kreymborgs Elisabeth, off Kitzken Libett, laoet in…
Vandaoge is Libett anne Reege. Sei hätt richdig updischket un extrao twei Kaoken backt, weil Braohms Hedwig immer so’n groten Hunger un nich immer wat tou meckern hätt…
‘Wenn man van’n Dübel schnackt’, dor kummp Hedwig all an: “Wunner di nich, Ick bün vandaoge bäten eiher dran, mott glieks noch naon Doktor hen. Hoffe, dat di dat nich stört.”
Libett: “Nä, dait et nich. Aower wenn du all dor biss, kanns mi fors bi’t Indecken hölpen. Dor in Schapp staiht dat Geschirr.”
“Oh jao”, Hedwig gaiht fors los, kick natürlich ers maol Schränke un Trecken dör, un fraogt dann gans neischkierig: “Wat för’n Geschirr schall ick denn nähmen, dat Beste, off wat häss du vörseihn?”
Libett kennt Hedwig un ehre Achtergedanken: “Du häss et doch all seihn. Wi sünd nich bi Braohms. Bi us giff et blots eine Sorte. Un wenn du all tougange biss, dann kiek äben dei Zuckerpötte nao. Dormit du nich woller äöwerall seuken moss, stell ick di dei Zuckertüten dor hen.” Hedwig knipp dei Lippen tousaome.
Agnes kummp rin: “Wi gaiht dat denn? Hedwig is all dor un flott tougange. Hätt dien Kerl di ut’n Middagsschlaop schmäten?”
Hedwig kott aff: “Nä, ick bin wat eiher, mott glieks naon Doktor. Ick wull Libett blots ‘n bäten bi’t Updischken hölpen. Aower ick glöw, dat schinnt nich gout antoukaom’n.”
Libett: “Och Menschke, wat du häss? Bi’t Utdeieln biss doch uck nich so kleinlick!”
Agnes fang schnell van wat änneren an: “Wat hätt Liese denn aal mit Kraomers Guste tou schnacken. Dei beiden staoht dor achter all’ne ganse Tied tousaome.”
Hedwig: “Pastor schall Hilde wull sägg häbbn, sei schull Guste fraogen, wat dor achter sien Rücken bi ehrn Hamborg-Utflug loopen is.”
“Dei sünd uppe Reeperbaohn wän. Dat weit ick”, sägg Agnes fors. “Mehr häbb ick ut Korl uck nich rutkrägen. Blots -“, sei maokt up gans wichtig, “wat Pastor dann aower Liese loslaoten har – oha..!
Mit dat Menschke uttoukaom’n, – dat wör nu gornich einfach. Dei Hushöllerschken, har hei mennt, kaomt aal in’n Himmel, weil dei Dübel se nich maol häbben will! Hihihi.”
Pastors Liese kummp jüss rin. Un wi up Kommando van aalen Sieten: “F e i n, dat du kummps Liese. Wat har Guste tou vertelln?”
“Mag dat all buld nich mehr hörn”, sei schüddelt mit’n Kopp. “Fraogt mi doch glatt, off Pastor noch wat aower denn Utflug vertelld un off üm dat uck so leip gaohn har.. Ehr Jonathan harn gansen Dag flach lägen un üm wör’t van ünn’n un baoben kaom’n.”
“Häss recht”, sägg Hedwig, “iss jo buld so, at wenn wi nix änners tou schnacken harn, as us aower dei Kerls uptourägen. Sägg eis Libett, bi joun Naober Köttkens, is dor wat Lüttkes upstaohn?”
Libett: “Jao, nich nur. Et hätt noch richdig Spektaokel gäben… Also, Josef har us sägg, dat se wat Lüttkes krägen harn. Dunn häbbt wi nich blots üm un siene Fraou graleiert, sünnern uck Oma un Opa. Un wat menns, wat dei olle Köttken Bur dunn van sick geew: Dat lohnt sick nich tou graleiern, dat is jo man’n lüttken Grässmieger worn…”
Alle sünd platt un hollt den Mund aopen: “Jao”, sägg Libett, “so häbbt wi uck utseihn. Wi harn us am leiwsten in Muuslock verkraopen. Aower dunn hars du Jan sien Jungen, denn Kaisers Josef, eiers hörn möss: Nu reicht et’, sä hei, ‘ick bün hier nur wägen jou mit miene Frou hertrucken. Aower wenn du noch einmal sücke Schnäcke los läss, sünd wi morgen woller wäge.
Wat menns, wi dei olle Köttken dunn utsehg: Kriedewitt! Joop hätt sick bi us entschuldigt: Is bäter, wi verschuuwt et. Laot us’n änner Maol ein’n tousaome drinken. Ja, so is dann dat “Kind pissen laoten” utfalln..!”
Liese: “Gott jao, dei armen jungen Lüe. Un wat sägg Marie dortou? Wat mott sei uck aal beläwen mit denn Kerl.”
“Dei reinste Skandaol wüdd ick säggen”, Agnes kann’t nich faoten. “Wat bild’t dei sick ellinck in. Dei junge Frou, dei iss tou beduurn.”
“Mags wull säggen”, Hedwig maokt sick gans wichtig: “Doch denn Köttken Jan günn ick, dat hei maol so richtig ein’n raower krägen hätt.”
Pöltz Hilde kummp rin. Treckt ehre Jacke un schmitt sick up’n Stouhl: Wat’m doch at Witwe beläwen mott.” Sei schüddelt mit`n Kopp…
Dat is wat för Agnes: “Wat is Wicht, wat hässe beläwt? Vertell, vertell.”
Hilde: “Ja, ick wör froh, dat dei Kouken Jan nu wäge bliff. Wat passeiert? Nu driff dei olle Pintken Bernd sick bi mi rümme. Ick häbb üm all`n poor maol bitt’t, hei schull mi in Ruhe laoten. Aower nä, dor denkt hei nich dran. Mott man sick denn as Witwe dat gefalln laoten?”
Libett: “Dat moss du änners anfangen. Dor hölpt di kien fein’t Benähm’n. Denn moss du so ein’n mitgäben, dat üm dei Ohrn glaiht..! Bi mi köm hei uck maol an. Wull denn gansen Schlauen spälen. Grinsde mi wi so’n Ülk an un frög, off ick Breifmarken sammeln dö, un off hei miene Sammlung eis ankieken kunn.?!
Du glöws doch nich, häbb ick tou üm sägg, dat ick sücke kaputte Marken wi di sammel. Un wenn du nich fors wäge biss, dann kläw ick di’ne Marke up dien Schnaobel, dat du menns, dei Dübel hätt di bäten..!”
Hedwig gans begeistert: “Dat wör richtig. Dei olle Griesbuck. So mott hei’t häbben!”
Liese: “Oh Gott, oh Gott – wenn ick dat denn Pastor vertelln dou, wat hei dann wull…”
Libett: “Tüdelüt, wenn du üm dat vertellst, off wenn dat bichts, dat bring nix. Hei mott doch vergäben – un dei bäten Buße..?
Aower ick, ick krigg denn Luushund noch eis. Un dat kanns mi glöben – dann mott hei büßen!“