27.04..2025/KW 18 – Kläönschnack mit Jung un Old…
Dei Enkelkinner häbbt Opa un Oma toun Äten inlaoen. Ostern möss et leider utfalln. Dat wedd nu naohaohlt. Dei Kinner, tüschken 18 un 20, Erna und Frieda mit ehre Freunde, un Jan mit siene Freundin Klara…
„Hallo“, kling et van aalen Sieten, as dei beiden döre Dörn kaomt. Aal straohlt ümme Wette.
„Häbbt gi Ostern alle Eier funn’n?“, flügg dei lüttke Klara fors rut. Sei hätt van dat lustige Spill hört, dat dei tou Ostern möken.
Opa is äöwer dit Johr nich so druppe: „Tschach Kind“, un hei haolt deip Luft, „dat is uck nich mehr dat, wat et maol wör. Dat häff aal’n sinnigen Dot.“
„O Gott“, schreckt Klara tousaome, „dot – wat is passeiert?“
„Nee nix“, Oma spring in, „dat sägg man so, wenn man wat nich mehr so kann, wi man dat gerne will. Ick vertell di dat maol: Eier tou Ostern verstoppen, häff us alltied väl Spaoß maokt. Un as us Kinner grot wassen, häbbt Opa un ick beschlaoten,wi maokt wieter, jeder verstoppt 10 Eier un die Ännere mott dei seuken.“
„Jao jao, un dat schlitt ut. Oma häff kien Lust mehr tou seuken“, röpp Opa d’tüschken.
Oma kick dull ut: „Un worüm nich“, schnaut sei Opa an, „weil du se less Johr bi di inne Böxen, dei du anne hars, verstoppt hars. Glöws doch wull nich, dat ick dor seuken dou.“
„Nu willt wi eiers Kaffeedrinken“kummp Frieda d’tüschken, „sett’t jou an’n Dischk. Kaffee häbb ick fardig. Erna schnitt noch denn Kouken an.“
Erna kummp all mit dei Kouken rin: „All fardig! Et giff Schwarzwälder un Appelkouken mit Sahne. Laot et jou schmecken!“
„Dat is gout. Dor frai ick mi up. Häss dei sülwes backt?“, is doch klor, dat Oma dat fraogt.
„Ja, dat häbbt wi“, un Frieda telld up, „Erna dei Schwarzwälder Torte, ick denn Appelkouken un Klara -„, sei kick bisiet, „mott sick noch ümmetrecken. Hätt dei Sahne wull ’n bäten tou daone schlaoen.“
„Dat kenn ick „, Opa lacht luut ut, „van Oma. Fraog ehr man eiers, wi dat Ostern wör. Oma sehg ut wi’n Wiehnachtsmann. Hihi“.
Oma kick gans dull ut: „Kunn ick mi denken, dat du dat vertelln möss. Also, use Mixer sett’t öfters ut. Un dat uck up Ostern. Ick har’t Sahne schlaoen vergäten, wull et drokke naohaolen, wör dor all mit fardig, at dei Mixer utsettde. Ick wull denn langsaom rut trecken, as hei woller ansprüng. Kanns di vörstelln, wi ick utsehg. Ick har mien Sönndaogskostüm all anne. Un wat mök Opa – stünd dor, lachde, un sä: Frohe Wiehnachten!“
Opa, mit vullen Backen kauend, feuhelt sick baobenuppe: „Wat schuck denn säggen, as so’n Schneimann up maol vör mi stünd?“
Frieda: „Nu wull ick aower gerne wäten, wi jou dat schmeckt. Na?“
„Jao Kind“, Oma kling gans bedreuwt, „dat is uck väl wichtiger. Dei Schwarzwälder – wunnerbor! Denn Appelkouken mott ick glieks noch probeiern.“
„Dei schmeckt genau so gout wi bi di“, giff Opa toubi, „ick häbb all’n Stück uppe, „un noch bäter schmeckt dei Sahne van Klara. Wi häss dei so schön hen krägen“, hei lacht un knippögt ehr tou.
Erna is neischkierig: „Häbbt gi lessder Tied noch wat van Tant Marie hört, off is die Ostern dor wän?“
„Nä, isse uck nich. Nu röpp se andauernd an. Ehr Patenkind häff ehr dor wat schonken, so‘ne… eine, ick mag et gor nich säggen, weil Opa dann immer an lästern is…“
Opa hätt aower all mithört: „Jao, jao – dat stimmt jo uck, häbb ick doch immer all sägg, Marie häff Rotten up´n Bäön‘n!“ (=schnackt dumm Tüüg)
„Wat mennt Opa“, Frieda is gans upgerägt, un wedd immer luuter: „Sägge, wat is mit Tant Marie?“
Oma stäötert: „Opa ützt dor mit rümme. Ick glöw, Tant Frieda kann dat nich richtig utspräken. Sei schnackt immer so van Ratten, Rotten, off so ähnlick?!“
Frieda schleit dei Hann‘n vör´t Gesicht: „O, Gott – ick glöw, ick weit wat sei mennt, dat is – dat heit… – also, dat is so‘ne Inrichtung, dei kann man koopen un dann soväl telefonieren wi man will. Schräben wedd dat Flatratte, dat is englisch, man sägg dann Flätträt!“
„Ick weit nich, off Tante Marie immer noch aals vörnänner krigg“, sägg Oma gans naodenklick, „bi Tant Paula in Amerikao har sei lessdens uck anroopen, vertellde sei. Un John, ehr Kerl har sägg, dat sei in Kitt…“, sei kick woller nao Opa raower.
„Jao“, Opa kick hoch, „kanns ruhig vertelln, dat Paula in Knast sitt.“
Frieda wedd gans tatterig: „Wat heit dat denn woller? Maol dei Rege nao. Wat hätt Tant Paula verbraoken, wat hätt sei maokt? Off wat hätt Tant Marie vertelld?“
Oma haolt deip Luft: „Ja – also, immer wenn sei dor anröp, wör Unkel John dor anne un sä, dat Tant Paula in Kitken wör. Aower dann har sei uck mit ehr schnacken kunnt un sei wör noch gout toufräe wän… Enweder, mennde Tant Marie, wörn dei beiden dörnänner, off beide seeten in Tuchthuus…“
Frieda sett‘t sick up‘n Stouhl un holt sick den Kopp faste: „Dat draff doch aal gornich wohr wän. Oma hör her. Kitchen Oma, Kitchen is englisch. Up dütsch heit dat Käöken! Also wör Paula inne Käöken un doch nich in‘n Knast..! „
„Mi isset egaol wo dei sitt’t“, Opa straokt sick aowern Buuk, „ick sitt hier gout, bin satt un mi hätt et gout schmecket!“
Nu sünd dei Jungs anne Rege: „Fein Opa, un nu moss du us van fräuher vertelln, van diene Buckjungentied, wi du immer säggs.“
Un nu gaiht et los. Opa vertelld: Van Schouh putzen, in Sack stoppen, Strohkranz, Hackelspatt un un un…
Aower dat vertell ick nächstmaol!