28.11.2025(KW 48) – Us Harras un dei Wiehnachtsmann…
Eine G’schichte ute achziger Johrn, dei ick domaols för miene Dochter för eine Lesewettbewerb inne Schoule up Platt tousaome stellt häbb…
Dat wör inne Adventstied, kott vör Wiehnachten. Wie harn jüss ein neien Hund krägen. Dei heitde Harras un wör’n gansen Resoluten. Aower sien eiersden Wiehnachten häbb ick nich vergäten. Dat laot ick nu maol üm sülwes vertelln…
„Nu bün ick all’ne ganse Tiedlang hier, aower wat ick vandaoge beläwt häbb – ick weit nich mehr, wat ick noch richtig maok. Dorbi füng dei Dag gout an. Alle wör’n se fräuh uppe. Ick häff mi richtig frait. Jeden häbb ick fründlick anbläkt. Alle häbbt se mi straokt un wörn gout toufreer. Aower nao’t Fräuhstück güng’t los. Dunn renn’n sei aal dörnanner. Dei ganse Waohnung wüdd ümmerüümt. Jeden, denn ick toumeute löp, jaogde mi bisiet.
Nömmdaogs köm se mit so’n greunen Boom an. Ick häbb mi eiers richdig frait, dachde doch, dei wör för mi. Ick wull jüss dat Bein hochhollen un – dor fauchden sei los: Laot dat, du Schleif van Hund. Wat häbb ick mi verjaogd…
Un wat mäöken sei dunn? Sei schläpen denn Boom doch glatt in’t Huus un inne Staomt. Un noch schlimmer, aale güngen sei bi un hüngen dor so‘n glitzeliggen Kraom an un straohlen dorbi ümme Wette. Tiedlang häbb ick mi dat ankäken, dunn bün’ck d‘ henstaoben, denn – dor will ick uck mitmaoken, mit so’n Boom weit ick jo uck wat antoufangen. Jüss wull ick mien Bein hochhollen: Wat för’n Geschrei! Wat häbbt dei mi anbölkt – ick mag nich säggen, wat ick tou hörn krägen häbb. Ick bin nur noch schliepsterts in mien Korf kraopen un häbb mi nich mehr rögt…
Nao’n poor Stünnen möss ick maol nao buuten. Dat wör all düster worn un ick wull jüss ümme Ecke, dunn – wat is dat? Wer schleicht dor dann rümme? Wi sütt dei denn ut – so’n langen roen Mannel anne, up‘n Kopp so’ne komische Müssen, langen Bort un uck noch so’n Rucksack uppe Nacken…
Dei will bestimmt bi us inbräken un klaun! Dor mott ick hen! Vör sowat bün ick jo schließlick dor. Denn wick dat wiesen. Dann sünd use bestimmt woller nett tou mi, weil ick so fein uppasst häbb…
Luut bläkend stöw ick d’hen. Doch wat mök hei? Hei haude nich aff, hei drückde doch glatt bi us uppe Klingel. Is dei dann vör nix nich bange? Nu is’t egaol! Ick wull’n jüss bi’t Schlawittken packen, dor güng dei Dörnt aopen un – use schülln woller m i ut..! Nä, nu reicht‘, dunn bin’ck in’t Nest gaohn un nich woller upstaohn…
Och jao – dei Olle is aobens noch ankaomen, häff mi’ne grote Wusst un’n Stütken mitbraokt un sägg: Kanns jo uck nich wäten… Nu bün ick woller toufräe!“