KW 49/25 – Oma un dei Arfkensoppen…
Disse G’schichte kenn ick all ut miene Jugendtied. Ein Dauerbrenner. Kann man för jede Johrestied tourecht maoken. Schall hölpen, Vörurdeile afftoubaun!
Dei Dag vergaiht, Tied rennt – rutz sünn wi woller – in Advent!
Oma inehr lüttke Kammer, denkt – dor nutzt kien Gejammer, ick fang wat an, bin´t klaogen satt – ick fäuher nu mit dei Baohn in dei Stadt.
So turnt sei los, nao dei Grotstadt hen – Wiehnachtsmarkt sitt ehr in Sinn. Vör den Bedriew is sei nich bang – dat bekick sei stünnenlang.
In ein Koophus will sei dann wat äten – ehr knurrt dei Maogen all so’n bäten. Sei schlutt sick in dei Rege in – köff’n Arfkensopp‘ mit’n Bockwusst drin. Mit ehr Sopp, noch heit un frisch – sett´t Oma sick an’n nächsden Dischk.
Mit Bockwusst is dat nu jo so – dor hört uck’n bäten Mostrich (Senf) tou. An Tresen staiht dei Mostrichpott – Oma haolt sick’n gouen Dutt. Aower as sei trückkump, gor nich lang – is einer bi ehre Sopp‘ tougang. Ein Farbigen isset, wer weit woher – läöpelt Omas Teller leer, ganz genüßlich un in Ruh un Oma kick üm sinnig tou.
Denn sei mennt, as Daom von Welt – dei arme Kerl hätt wiß kien Geld, un sicher Hunger all siet Daogen – doch uck ehr knurrt bös dei Maogen.
Sei gaiht an’n Disch langsaom ran, un schielt denn Teller immer an, un schwupp-di-wupp, mit flinker Hand, treckt sei sick dei Wusst an Land. Mostrich hätt sei gans vergäten – blots ein-twei-drei, dei Wusst upäten.
Dann schielt sei räöwer nao den Mann – lacht üm nett un fröndlich an. Uck dei lacht Oma fröndlich tou – un läöpelt wieter, ganz in Ruh.
Un as dei Teller blitzblank leer – haolt hei noch schnell twei Glas Beer. Ein Glas drinkt hei, un dat, wat äöwer – schuff hei lies nao Oma räöwer. Oma straohlt us is ganz baff – dei Mann aower lacht und gaiht dann aff.
Oma denkt noch dit un dat – un feuhelt sick gornich richdig satt. Noch eine Soppen will sei sick haolen – un söch Lüttgeld, üm tou betaohlen. Doch – du leiwe Tied, dei Schreck is grot – nu sitt Oma bös in Not,
sei stukert dullken inne Hoor- ehre Handtaschk, dei is nich mehr dor…
Sei kick sick ümme, maokt sick rischk – dor hang doch ehr Taschk an’n Näbendischk. Ehr Arfkensopp´, dat is wohr – mit dei Bockwusst drin- staiht uck noch dor!
Un wat lehrt us disse G’schicht? Dat wat man schnell mennt, dat stimmt oft nich, man mott uck änner Menschken troun – un jüm nich glieks dei Bockwusst klaun..!