Ein Wiehnachtsgeschenk… KW 52/25
„Ick glöw, wi gaoht nu nao Huus“, sä miene Frou. Wi wörn all denn gansen Nömmdag ünnerwängs – bi use Dochter in Essen. Wi wörn shoppen. So sägg man vandaoge wull, wenn man van Geschäft tou Geschäft löpp, un Geld för Deile utgiff, dei ellinck dei Wiehnachtsman bringen schall.
„Dat is gout, mi kellt dei Fäute all, un bi us touhuus gefallt mi dat väl bäter“, wör ick fors inverstaohn. Miene Dochter keek mi vanne Siete an. „Du biss aower bi mi tou Beseuk. Vandaoge biss du bi mi touhuus.“
„Jao, richtig“, sä ick, „häss recht“, un stuffelde wieter. Aower, so dachte ick bi mi, wi is dat ennlick, wann is man dann touhuus?
Miene Frou un ick sünd vor Johrn inne Stadt in eine Waohnung trukken. Dor käönt wi, wenn wi eines Daoges nich mehr allein klor kaomt, Hülpe kriegen. Tschach, un is dat nu mien Touhuus? In mien Kopp füng et an tou rattern.
Dat güng trügge bit in miene Kinnertied, naon lessen Krieg. Mien Vaoder möss at Börgermeister in us Dörp Vertriebene ut’n Osten bi hiesige Lüe ünnerbringen. Nich einfach, vör beide Sieten nich. Faoken häff hei van Kinner vertelld, dei schrait harn: „Ick mögd woller nao Huus. Worüm draff ick dat nich?“ Dei Öllern harn kiene Antwort, üm blots ankäken, un in ehre Oogen har staohn: Dräöwt wi hier blieben – bi jou touhuus?
Un miene Gedanken güngen wieter. Nao mien Neffen up’n Amt, wo mit entschieden wedd, off Flüchtlinge hier bliewen käönt. Un faoken mott hei hörn: „Ick will nich woller trügge, häbb Angst, dor is för mi kien Touhuus mehr!“
Miene Dochter reet mii ute Gedanken. „Bis us touhuus giff et vannaomt dien Leibgericht. Marek häff all aals vörnänner, hei teuwt all.“ „Jao, schön van jou“, sä ick, „dat frait mi“, un füllt woller in miene Gedanken.
Marek, miene Dochter ehr Mann, wi wör dat noch bi sien Touhuus. Taihn Johr wör hei eiers wän, as siene Öllern mit ehre beiden Kinner ut’n Osten nao hier, nao Essen, kaomen sünd.
Häbbt sick bi Nacht un Näbel äöwer dei Grenze schmuggelt, blots mit dat Nödigste. Mössen aals achter sick laoten. Uck denn lüttken Hund, Mareks besten Frönd! Un noch lange har hei doran denken möss: Wo is hei wull – touhuus? Aower wo bün dann ick – wo is mien Touhuus?
Un wi dat Läben so spält: Miene Dochter ünnerrichtet hier in Essen at Lehrerin in Dütsch eine Willkoamensklasse. Kinner ut väle Länner, uck Kinner, dei nie woller trügge käönt. Un jedsmaol, wenn dei Ünnerricht tou Enne is un et heit, gi käönt nu nao Huus gaohn, kiekt ehr väle Oogen an, as wenn sei säggen wulln: Touhuus – wi schön wör dat, wenn wi dor woller hen kunn‘n…
Aff un tou kummp ein van dei Lüttken naon Ünnerrich an, packt ehr ümme, un sägg gans liese: „Bi di is dat uck schön. Hier häbb ick kiene Angst!“
„Papa, wi sünd touhuus“, röp miene Dochter. Ick wör all woller trüggebläben. „Jao, jao – is gout, ick kaom all“, sä ick, wör aower noch ganz in mien Gedanken. „Wat is mit di?“, miene Frou stöttde mi an, „häss du wat? Off denks du di woller wat tousaome?“ „Och, laot mi doch“, güng ick doraower weg.
Miene Dochter köm dortou, lachde un pück mi ümme. Sei wüss, wi sei mit ehrn Pappen ümgaohn möss, wenn sei wat wäten wull: „Säggs du mi Papa, wo du an dacht häss?“ „Jao“, ick haolde deip Luft, „ick häbb äöwerlegg, wo is un wann sägg man touhuus.“ „Un“, frög sei wieter, „häss du et rutkrägen?“
„Ick glöw schon“, un mi flög et nur so rut: „Äöwerall, wo Menschken sick verdrägen dout, uck vergäben käönt, is Fräen.
Un wo Fräen is, giff et uck ein Touhuus!“