KW 27/24 – Kläönschnack bi dei dei Kerls.. (Deil 2)
Dei Freidags-Kläönschnack gaiht wieter. Freidaogs is Lohntütenball, dann kaomt noch’n poor Lüe d’tou...
At eiersde kummp Rom Heini ümme Ecke. Dör sien tüdelicken Gang seiht aale, dat hei all düchtig vörtankt hätt.
Poulmanns Paul grinst üm an: “Na, häss noch Geld aower? Biss sicker all aale Kneipen dör.”
Heini up siene immer listigen Ort maokt up gans patent: “Junger Mann, kann man hier wat Trinkbares kriegen?”
Sophie is uck jüss rienkaom´n un schüttkoppt: “Biss bestimmt all denn gansen Dag an widdewaihn. Wat sünn gi blots för Kerls…”
Heini maokt eine Verbeugung: “Meine Süsse, mögdes du’n Säuten..?” Un hei spitzt sien Schnütken: “Pft, pfit…”
Sophie kick üm gans dull an: “Ünnerstaoh di, Aohnsägel van Kerl.”
“Heini, dor moss du’n bäten sinniger rangaohn”, sägg Jonathan gans wichtig, “sons wedd et nix mit jou beiden.”
Heini up sien bekannte Ort: “Wat säggs du, wat biss för’n Johrgang?”
Köttken Jan schüddelt mit’n Kopp: “Nu kiek di eis dei Junggeselln dor inne Ecke an. Wat häbbt dei för’n fein’t Läben – kien Kind off Küken, bruukt blots för sick tou sorgen.”
August: “Ja Jan, häss sülwes schuld. Hars nich hieraoten schullt. Häss bi diene Marie uck nix tou säggen. Bissen arm’n Blout!”
“Nu hör aower up” lacht Franz, “ick mott för Jan sien Jungen noch’ne Frou seuken. Wenn dei hört, wi du aower Marie schnacks.”
“Och, dat moss nich säggen”, giff Jonathan dor toubi. “Ick glöw, mit dei kummps gout tourechte. Sei is alltied gout toufreer”
Jan gans liese tou ehm: “Jao – aower targ se man eis…”
Toufälle giff dat: At wenn’t so wän schall, staiht up maol Jan sien Jung’n mit’n Wicht inne Dör…
Clemens flög rut: “Ogott, wenn man van’n Dübel schnackt”, un sinnig tou Höllers Franz: “Ick glöw, dei Hannel is di dör’e Lappen gaohn.”
Jan sitt nur dor un hollt’n Mund aopen! Schinnt so, nä – dat is sicker, dat hei dor nix van wüss hätt…
Dei beiden kaomt rin. An’n Eckdischk bi dei Junggeselln is Platz. Dat Wichtken fraogt, off sei sick dor mit ran sett’n käönt.
Pintken Bernd, all gout betankt, is d’all bi inschlaopen, waokt up un stäötert: “Jach, jach – keine Hemmungen!”
Rom Heini up siene Ort: “Oh, biss’n feinet Wicht. Wo kummps her? Wat biss för’n Johrgang?”
Dat Wicht weit nich so recht, wat sei maoken schall un kick sick fraogend ümme. Jan sitt noch gans verstört dor un krigg kien Wort rut.
Aower Fennand, wi immer neischkierig: “Kumm man mit dien Wicht hier her, Josef. Wi häbbt noch wull Platz.” Un tou Jan: “Du biss mennt, schick maol’n bäten bisiet un maok dien Schwiegerdochter Platz.”
Dat Wichtken, gans verlägen: “Dat is schön. Ick bruuk aower’n bäten mehr Platz. Dat is ja so, wenn man buld tou drütt is…”
Wumms – nu hätt’t inschlaon! Mucksmüskenstill isset inne ganze Runde! Ruskis Schnarchen is dat einzige, wat tou hörn is. Jan is gans blass worn. Präumken Gerd krigg dat Houssen. Hei hätt glatt sien Präumken verschlaoken.
Josef, Jan sien Jungen, dei sick dei ganse Tied schmüsskent trüggeholln hätt, nimmp jetzt dat Wort: “Also, dat is Frieda, dei Frou van mien Kumpel Jan, mit denn ick uppe Agrarschoule wän bin. Ick häbb ehr mitnaohm’n, weil ick ehr dei neischkierigen Lüe bi us wiesen wull!”
Wumms – all woller! Dat is ja nich dat Beste för so eine Runde. Wat nu..? Jan hätt immer noch kiene Farwe woller.
Jonathan fang touers an: “Oh Josef, dat is ja nu nich schön, wenn du so’ne Meenung van us häss.” Un tou dat Wichtken: “Nix för ungout leiwe Frou, aower wi wüdden us aal mit Jan un Marie frain, wenn Josef uck so’n fein Wichtken fünd.” Un luut lachend: “Villich häss du ja noch ne Süster?”
“Häbb ick. Dat heit, kiene Süster, aower’ne Freundin. Un dat is sogor, wenn ick et säggen draff”, sei kick nao Josef raower,” dat is all lange Josefs Bruut. Dei stellt hei jou bestimmt maol eis vör. Dat is doch gout, nich?”, sei schrammhoust so’n bäten, “nu bruukt gi üm nich mehr seuken hölpen…
Un nu, Josef, dormit sick aale woller erhaolt, gifff’ne Runde ut. Ick seih dien’n Papp’n an, dat hei dei gerne betaohlt!”
Dat hölpt, nu werd’t uck dei Gesichter inne Runde woller heller. Denn Dösst häbb se aale, ers recht, weil et Köttken Jan siene Runde wedd..!”
Aower dei Freidag is noch nich tou Enne. Nu kummp Stimmung inne Bude. Et wedd musikalisch. Vertell ich nächste Wäken.