Use Kläönschnacker

Jung un Old…

06.07.2025/KW28- Jung un Old…

Dei Öllern sünd in Urlaub. Dei Kinner, häbbt Oma un Opa toun Middagäten inlaoen. Dei beiden frait sick, dat sei sick maol‘n bäten mit junge Lüe ünnerholln käönt.
„Dat du mi aower nich so väl dumm Tüg schnacks“, will Oma so‘n bäten vörsorgen. „Wat du doch immer häss“, knurrt dei. „Jao, ick kenn di!“ Opa schüddelt mit´n Kopp: „Gaoh wieter..!“
„Oh, dor sünd gi jo“, kummp Erna ehr all toumäute, „vandaoge ät wi buuten. Sett‘t jou dor man gau in´n Gorn an‘n Dischk, dat gaiht glieks fors los.“
Oma lätt sick nich lange nödigen un sett‘t sick fors an denn Gorndischk: „O fein is dat hier, hier kann man dat wull utholln.“
Opa kick noch‘n bäten üm sick tou und schüddelt mit‘n Kopp: „Wat hätt sick dat aal verännert, fräuher wör dei Herd van binnen un dei Lokus buuten. Vandaoge is dat ümgekehrt..!“
„Aower is dat nich schön“, sägg Erna, „hier kanns doch schön chillen.“
Oma kick ehr gans fraogend an:„Jao?“, fraogt sei nao, „wi menns du dat? Schulln wi – schulln wi noch‘n poor Tübbeken schillen?“
„Nä-nä“, lacht Erna luut up, „ick menn chillen, affhangen un so…“
Nu rischket Opa sick: „Verstaoh ick dat richdig. Affhangen, säggs du. Brucks du noch Fleischk för dien Kaoker? Wi häbbt noch wat in us Rökerkaomern hangen. Wat schall‘t denn wän?“ 
Neeee“, Erna wedd all‘n bäten rappelig, „mien Felix bring aals mit, wat wi bruukt. Hei hätt mit all‘ne Mail schickt!“
Dat häff Oma hört: “Jao? – Mähl häss du krägen. Dat is gout, dann kunn ick, wenn gi willt, noch drokke‘n Kouken backen.“ Erna: „Och Oma..“
Dann kummp Felix, Ernas Freund, ümme Ecke, Hoore hoch schorn, schwattet Tüg un äöwerall Ringe…
Opa kann‘t nich laoten un mennt: „Erna, wo häss denn dann funn‘n? Hannelt dei mit Oltiesen ? Denn draffs aower bi‘t Gewitter nich nao buuten schicken. Dor treckt dei Blitz nao. Hihihi.“
Oma stuukt Opa inne Rippen: „Nu hollt doch den Mund. Du kanns et doch einfach nich laoten, ’n Aohnsägel bisse!“
„Sägel?“, Felix, Ernas Freund, krigg grote Oogen, „wat heit dat, ein Boot? Häss du‘n Schipp, Opa?“
„Wat‘n Schipp?“, prustet Opa rut, „nä“, un hei kick schräg nao Oma räower, „nä – ick häbb´n, ick häbb blots‘n ollen Damper..!“
Oha – dei Blick van Oma – dor brennt wat an…
Jetzt kummp Frieda, dei Lüttkeste, mit‘n Jungen ut‘n Huuse. Opa kratzt sick so‘n bäten verlägen an‘n Kopp un denkt luut: „Sowat hätt‘t fräuher uck noch nich gäben, Freien mit Äöwernachtung“, brummt hei.
Oma kick üm schräg an: „Wenn ick so trügge denk. Du wullst uck nie nao Huus. Un wenn ick aals toulaoten har, dann..?“
Opa kott aff: „Dann wörst du vandaoge all Urgoßoma!“
Frieda is pausenlos an gähnen. „Is wull‘n bäten laode worn“, mennt Oma, „fräuher geewt dat nich. Wi sünd mit dei Häuhner nao‘n Bedde gaohn!“
Frieda grinst Oma an un fraogt gans spitz: „Na – un wi biss du dann uppe Stangen kaom‘n?“
Opa schüddelt woller mit´n Kopp: „Oh, oh – wat häbbt gi junge Lüe doch för‘n Muulwark. Dat wör fräuher doch änners. Dor hülln sick dei jungen Lüe noch‘n bäten trügge. Un dei Wichter wüdden noch rot, wenn man se ansprök..“
Markus – Friedas Freund, kick Opa schräg an un grinst: „Ja, wer weit, wat du dei för‘n Schwienkraom vertelld häss…“  Puuh..!
Frieda wedd dei neischkierige Fraogerei touväl. „Häss du nich all buld wat fardig?“, röpp sei nao Erna raower.
„Jao – isset, nähmt jou man all‘n Teller, dat eierste Fleischk is muts fardig.“
„Braoet aower gout dör, sons kann ick’t nich bieten”, mennt Oma, „du weiss jo, wi sünd all‘n bäten öller!“
„Dann dou mi dat Stück man“, lacht Opa, „ick feuhl mi noch nich so old. Old is man eiers, wenn kein‘n Pudding mehr bieten kanns. Ick kann noch aals bieten, ick kann mi sogor in‘n Mors bieten..!“
Erna maokt grote Oogen: „Wat mennt hei dor dann woller mit?“
Nu lacht Oma luut ut: „Ja Kind, dat sünd Opas Schnäcke. Sägget wi  so: Opas Tähn‘n sünd wie Sterne, nachts kaomt se rut!“ Erna gaiht koppschüddelnd.

Aower dat gaiht Grillen gaiht wieter – wedd noch richtig lustig! Vertell ick nächsden Sönndag…


Bi us tou Huus...

Ins Heu juchhe – juchheirassa…..

29.06.2025/KW27- „Ins Heu juchhe – juchheirassa

Dor kanns wat erläwen. As ick lessen Daogs up ein lüttken Spaziergang an eine Mouerweide vörbi köm, wo noch up olle Ort haielt wüdd, klingelde dor up Maol wat, un dat köm ute Weide un – ut ein Haihoopen! Ick dor hen, un jao – ein Handy. Wo kummp dat dor denn hen..? Un langsaom füng dat bi mi in Kopp an tou rattern. Wat wör dor wull los wän. Un wi wör dat noch in miene Jugend, wi güng dat noch tou inne  Haieltied, wat is dor noch van bläben…

Vandaoge kanns kaum noch Weiden finn’n, äöwerall wasst nu dei moderne Urwald (Mais), un wo noch haielt wedd,, süss kien Menschk mehr loopen, bloß grote Maschinen un dornao grote Rundballen. Wenn Kinner Hai hört, denk se an Heuhotel, wenn er fraogs wo dat herkummp, wät dei meistens nich eis, dat et touers Gräss wän is.

„Ins Heu juchhe – juchheirassa“, so heit dat in ein schönet Lied. Doch so schön wör‘t nich immer. Vandaoge wull, mit dei Maschinen. Aower fräuher? Wat wör dat immer för’ne Arbeit! Un gans fräuher –  vör miene Tied?

Mien Uropa wör Schlächter. In Winterdag har hei nouch tou doun. Aower in Sommer? Dei lüttke Landwirtschaft brochte nich väl. Deswägen trügg üm dat inne Maitied hen nao Holland. Dor söchden sei för ehre groten Wischken jümmers Lüe toun Gräss maihen.
Mit veier, fiew Mann, Saißen uppe Nacken, poor Sieen Speck un Schwattbrot in Rucksack, marschiern sei gans toufoute hen nao Holland. Dor kennden sei poor grote Buurn, wo sei jedsjohr dei Wischken affmaihen kunn‘n.
Nao drei bit veier Wäken, mit lüttken Sack vull Geld, güng et woller trügge nao dei Heimaot. Dat wör jo ein groten Upwand – aower mott sick wull lohnt häbb´n…  

Tou miene Tied, inne sesstiger  Johrn, kreegen wi all‘ne Maihmaschinen. Dat wör‘n groten Fortschritt. Aower dat Gräss tou drögen, kosstede masse Maithe. Eiers recht, wenn et leipet Weer wör. Dor wüdd jo noch aals midde Hand, dat heit, midde Harken un Forken maokt. Wenn‘n, schütt‘n, in Geien maoken, räökeln = in lüttke Hööpe sett‘n. Un dann immer nao‘t Weer kieken. Ut‘nänner un woller touhoope – jüss wi dat Weer et touleet.
Un dann uploorn up‘n Ackerwogen, nao Huus hen, up’n Balken sticken,  bit baoben inne Ecken, äöwer dei Haohnenbalken, un gout faste treern. Un dat bi so ein heitet Weer. Wat häbbt wi schweit‘t…

Aower schön wör miene Jugendtied uck. Et geew jo tüschkendör Karms off‘‘n änneret Fest. Un wenn man dann ein lüttket Wicht nao Huus bringen dröff… Junge, Junge – so‘n Hairäökel wör wat Genaues –  ins Heu juchhe..!

Un nu bün ick woller in dei hütigen Tied. Dat Handy is all schnell woller affhaolt worn – van ein junget Wich. As ick ehr vertellde, wo ick dat funn har, lachde sei un sä, dat sei sick gout erinnern kunn. Er güng et wull wi mi fräuher. Also – dat Spill hätt sick nich verännert = Ins Heu juchhe – juchheirassa!

Hai=Heu; Saißen=Sense; Wischken=Wiese; Maithe=Mühe; Wenn’n, schütt’n=wenden, aufschütten; Hööpe, Hairäökel=Heuhaufen;  Haohnenbalken=Querstrebe unter der Dachspitze;

Allgemein

Ins Heu juchhe – juchheirassa…..

29.06.2025/KW27- „Ins Heu juchhe – juchheirassa

Dor kanns wat erläwen. As ick lessen Daogs up ein lüttken Spaziergang an eine Mouerweide vörbi köm, wo noch up olle Ort haielt wüdd, klingelde dor up Maol wat, un dat köm ute Weide un – ut ein Haihoopen! Ick dor hen, un jao – ein Handy. Wo kummp dat dor denn hen..? Un langsaom füng dat bi mi in Kopp an tou rattern. Wat wör dor wull los wän. Un wi wör dat noch in miene Jugend, wi güng dat noch tou inne  Haieltied, wat is dor noch van bläben…

Vandaoge kanns kaum noch Weiden finn’n, äöwerall wasst nu dei moderne Urwald (Mais), un wo noch Weiden sünd, süss inne Haieltied kien Menschk mehr loopen, bloß grote Maschinen un dornao grote Rundballen. Wenn Kinner Hai hört, denk se an Heuhotel, wenn er fraogs wo dat herkummp, wät dei meistens nich eis, dat ut Gräss Hai worn is.

„Ins Heu juchhe – juchheirassa“, so heit dat in ein schönet Lied. Doch so schön wör‘t nich immer. Vandaoge wull, mit dei Maschinen. Aower fräuher? Wat wör dat immer för’ne Arbeit! Un gans fräuher –  vör miene Tied?

Mien Uropa wör Schlächter. In Winterdag har hei nouch tou doun. Aower in Sommer? Dei lüttke Landwirtschaft brochte nich väl. Deswägen trügg üm dat inne Maitied hen nao Holland. Dor söchden sei för ehre groten Wischken jümmers Lüe toun Gräss maihen.
Mit veier, fiew Mann, Saißen uppe Nacken, poor Sieen Speck un Schwattbrot in Rucksack, marschiern sei gans toufoute hen nao Holland. Dor kennden sei poor grote Buurn, wo sei jedsjohr dei Wischken affmaihen kunn‘n.
Nao drei bit veier Wäken, mit lüttken Sack vull Geld, güng et woller trügge nao dei Heimaot. Dat wör jo ein groten Upwand – aower mott sick wull lohnt häbb´n…  

Tou miene Tied, inne sesstiger  Johrn, kreegen wi all‘ne Maihmaschinen. Dat wör‘n groten Fortschritt. Aower dat Gräss tou drögen, kosstede masse Maithe. Eiers recht, wenn et leipet Weer wör. Dor wüdd jo noch aals midde Hand, dat heit, midde Harken un Forken maokt. Wenn‘n, schütt‘n, in Geien maoken, räökeln = in lüttke Hööpe sett‘n. Un dann immer nao‘t Weer kieken. Ut‘nänner un woller touhoope – jüss wi dat Weer et touleet.
Un dann uploorn up‘n Ackerwogen, nao Huus hen, up’n Balken sticken,  bit baoben inne Ecken, äöwer dei Haohnenbalken, un gout faste treern. Un dat bi so ein heitet Weer. Wat häbbt wi schweit‘t…

Aower schön wör miene Jugendtied uck. Et geew jo tüschkendör Karms off‘n änneret Fest. Un wenn man dann ein lüttket Wicht nao Huus bringen dröff… Junge, Junge – so‘n Hairäökel wör wat Genaues –  ins Heu juchhe..!

Un nu bün ick woller in dei hütigen Tied. Dat Handy is all schnell woller affhaolt worn – van ein junget Wich. Sei lachde un kunn sick wull gout erinnern. Er güng et wi mi fräuher. Also – dat hätt sick nich verännert = ins Heu juchhe – juchheirassa!

Hai=Heu; Saißen=Sense; Wischken=Wiese; Maithe=Mühe; Wenn’n, schütt’n=wenden, aufschütten; Sieen Speck=großes Stück Speck; Hööpe, Geien=Schwaden, lange Reihe; Hairäökel=Heuhaufen;  Haohnenbalken=Querstrebe unter der Dachspitze;

Use Kläönschnacker

Ein Lutter Spaosslied…

22.06.2025/KW26-  Ein Lutter Spaosslied…

„In Lutten rieet se uppe Mutten…“ Ein Kläönschnacker hätt maol bi us dit Lied dortou vördraogen – nao dei Melodie: Ein Mann, der sich Kolumbus nannt..

In Lutten rieet se uppe Mutten, Pidde-widde-witt, bum-bum, Stert in Mund un dann gaiht’t rund, Pidde-widde-witt, bum-bum. Kenn gi all dit schöne Lied, dann bitt ick jou, singt alle mit:
Rup uppe Mutt‘ un Hopsassa, Pidde-widde-witt, juch-hei-ras-sa, Rup uppe Mutt‘ un nochmaol rum, Pidde-widde-witt, bum-bum!
Uck wenn du dat nich glöben kann(s), Pidde-widde-witt, bum-bum, dann kiekt di dat bi us maol an, Pidde-widde-witt, bum-bum. Un wenn du süss, wi schön dat i(s)t, dann säggs du fors, ick maok dor mit:
Rup uppe Mutt’…
Wat man ut disse Saoke lehrt, Pidde-widde-witt, bum-bum, rieen gaiht uck aohne  Pert, Pidde-widde-witt, bum-bum. Un fasteholln is uck wat werd’t, dei Mudde häff dorför ’nen Stert.
Rup uppe Mutt’…

Bi us tou Huus...

In Lutten rieet se uppe Mutten…

22.06.2025/KW26- – In Lutten rieet se uppe Mutten –  Stert in Mund un dann gaiht‘t rund!

Woher kummp dei Schnack? Villich, weil et sick so einfach riemeln lätt. Aower et giff uck lustige G‘schichten dortou. Hier is eine… 
Jan un Hinnerk wörn uppe Birse an sträwen, off dat äöwerhaupt güng, up‘ne Mutten tou rieen mit‘n Stert in Mund. Hinnerk: „So ein Blödsinn. Dat gaiht nich, dor kanns du säggen, wat du wullt.“
Jan: „Willt wi wetten“, sä hei, „ick häbb jüss’n poor Mutten inne Weide loopen. Dor sett ick mi up un wies di dat…“
Gesägg, gedaon. Dei beiden schlüngen sinnig üm Jan sien Huuse tou, nao dei Muttenweide hen. Jan lockde dei Mutten ran un schmeet sick bi ein‘n rückwärts drup.
Dei Mutte verjaogde sick un suusde, sei birsde, dei Muttenweide rund.. Aower Jan leet sick nich affschmieten. Hei versöchde doch glatt, dei Mutte in’n Stert tou bieten.
In denn Moment köm Liese, Jan siene Frou, ümme Ecke. „Wat is denn hier denn los?“, röp sei forts los. Dei beiden Kerls kunn’n dor nix up säggen. Dei ein‘n har nouch tou doun, sick fastetouholln, dei ännere bögde sick vör Lachen.
Dei Mutte aower sehg, dat Liese dei Porten ’n lüttket Stück aopen laoten har, wull dor drocke rut, suusde dor liek up tou – un schmeet dorbi Liese rundaowerkopp bisiet, rin in denn Muttenpoul – un Jan flög dor baoben rup.
As Oma Zettken ümme Ecke köm un dei beiden dor upeinänner leegen sehg, brummelde sei vör sick hen: „Wat is dat vandaoge doch för‘ne wunnerlikke Welt. Wenn ick fräuher mit mien Hermann tougange wull, häbb ick mi aower‘n bäteren Platz utsöcht..!

Kott verkloort=kurz erklärt: Mutte=Sau; Muttenpoul=dreckige Pfütze; schlüngen=schleichen; birsde=rennen; affschmieten=runterwerfen; rundaowerkopp=kopfüber; wunnerlikk=komisch verwunderlich; tougange=anfangen…

Wo heitde dei noch

Lutter „Heimaotlied…“ – un dat „Hölskenlied“

15.06.2025/KW25-Lutter Heimaotlied… – nao dei bekannten Melodie –  up Platt vörschlaon van BJ

In Ollenborger Mönsterland, nich wiet van Herrenholt, is mi ein Dörpken gans bekannt, dor greut‘ mi Lutten stolt.
Un kummps du hier maol eis vörbi, dann kiek doch einmaol rin, dann weiß du uck wi schön dat is, un dat bereus du nich…
Refrain: In Lutten, in Lutten, dor gäw ick di mien Wort. Wer einmaol dor eis waohnet hat, dei will nich woller fort:

Un wer ein echter Lutter is, egaol off Jung off Dern, dei käönt uck alle düchtig fiern, dor kanns du väl van lern.
Un wenn dann Karms, dei Birse is. dann wedd et kunterbunt, wenn Jung un Old dorbi dann is, dann gaiht et richtig rund.
Refrain: In Lutten, in Lutten…

Dat lüttke Dörp, dat Lutten, hätt soväl Schick un Charm, dor deilt man Leid un Fraide, egaol off riek off arm.
Hier greut man sick, hier sitt dat Hart noch up denn rechten Fleck, hier kann man noch erläwen, dat lüttke Quentcken Glück!
Refrain: In Lutten, in Lutten…

(22.6.25-KW26) Un weil wi dei Melodie nu all kennt, passt dortou uck dat „Hölskenlied…

Vör  Johren  wör’t, dor  güng’n  wi  noch  mit  Hölsken  inne  Stadt. Un uck  as  Kinner inne  Schoul,  dor schnackden wi  noch  Platt. Us Vaoder  sä: „Nu  hör  eis  Mamm’,  wat  wör  dat  fräuher  schön, dor harn  wi  aale  Hölsken  an  un  dei wörn so  bequem…
(Kehrreim): Hölsken  harn  wi  aale,  breie  un  uck  schmaale,   Hölsken mit un aohne  Leer, kolle Fäute  geewt nich mehr!

Wull’n  sönndaogs wi spazieren gaohn, in’n Buschk, in Wald un Feld, dann harn wi ale Hölsken an, för Schouh harn wi kien Geld. Un wör’n wi dunn uck noch so arm, dat dö us gornich weh, dei Fäute han wie puschewarm  – alles wör okay…
(Kehrreim): Hölsken harn wi aale …

Toun Foutball späl’n wör’n dei uck gout, up’n Hoff un äöwerall, un güng’n maol wer dei Schieb’n kaputt – mit einen luuten Knall. Us Vaoder keek dann ut dei Dörn –  un sehg us aal dor staohn, un sä: Wat is’t doch för’n Mallör, dat häff maol wer kien’n daon…
(Kehrreim): Hölsken harn wi aale…:

Toun Mölken in den deipen Stall, hörn Hölsken uck dortou, gi wät’t jo wull un kennt uck all, dat möck man nich mit Schouh. Un seet dei Katt eis bi dei Mölk, schmeet ick ehr’n Hölsken naoh, dann wör se eig’tlick tou beduurn, doch gi käönt mi verstaohn…
(Kehrreim): Hölsken harn wi aale…:

 Nu is dat daon mit Klipp un Klapp, in Käök un up dei Daol, dei Hölsken hangt nu an dei Wand, mit Bläümkes gäl un faohl. Dor werd’t sei ehrt un nie mehr schüürt, mit Sand un Seipen bruun, un drögt uck nich mehr achtert Huus, up Mouders Lattentuun…
(Kehrreim): Hölsken harn wi aale…

Use Kläönschnacker

15.06.2025

Fräuhschoppen… Korl: „Wat holl gi dann van usen neien Kaplaon. Dei har doch vandaoge wücklich ‘ne feine Prädigt.“
Willi mennt gans dröge: „Aower laogen hätte uck. Hei häff sägg, in meines Vaters Haus sind viele Wohnungen. Dat stimmt nich – ick kenn siene Öllern. Dei harn blots‘n lüttket Hüerhuus. Dei harn nich maol Platz för ehre Kinner!“

Allgemein

15.06.2025

Fräuhschoppen… Korl: „Wat holl gi dann van usen neien Kaplaon. Dei har doch vandaoge wücklich ‘ne feine Prädigt.“
Willi mennt gans dröge: „Aower laogen hätte uck. Hei häff sägg, in meines Vaters Haus sind viele Wohnungen. Dat stimmt nich – ick kenn siene Öllern. Dei harn blots’n lüttket Hüerhuus. Dei harn nich maol Platz för ehre Kinner!“

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com