Kategorie: Allgemein

13.07.2025/KW29- Jung un Old… (2.Deil – dat Grillen gaiht wieter)

Dei Enkelkinner häbbt Oma un Opa toun Grillen inlaoen. Dei Enkelkinner, tüschken achttaihn un twintig Johr, dat sünd Erna un Frieda mit ehre Freunde un Jan mit siene Freundin…

Et giff masse zu beschnacken. Oma, wi immmer gans neischkierig, häff Erna un Frieda mit ehre Freunde Felix un Markus all utfraogt. Nu kummp Jan, dei Jüngsteümme Ecke. „Wo kummps du denn her? Häss so lange schlaopen? Biss woller dei ganse Nacht ünnerwängs wän“, äöwerfallt Oma üm.
Jan bliff gans ruhig: „Wat maokst du di för‘n Kopp, Oma. Wi Kerls maokt dat schon richtig, nich Opa?  Aower kiene Sorge, ick bün all‘ne ganse Tied online wän.“
„Aohn Leihn – o Gott, o Gott“, Oma wedd gans tatterig, „du biss doch wull sachte nich woller aohne Lienen mit usen Hund loswän. Du weiß doch, dat use neie Naoberschke dor Angst vör hätt!“
Jan grinst blots: „Blödsinn! Ick menn doch gans wat änners. Aower dat wör uck nich schlimm wän. Dei olle neischkierige Tante draff us Karo ruhig maol‘n bäten verjaogen!“
Oma: „Jung doch uck. Wat schall dat. Maok dat Menschke doch nich noch banger at se all is..!“
Opa will se bäten beruhigen: „Och nu laot‘t dei doch. Ick mag dei, is doch‘ne feine Frou.“ Un liese tou Oma: „Up dat Papier möck uck noch wull schrieben…“
Omas Oogen blitzt gewaltig. Dor treckt‘n Gewitter up.
Doch dei Kinner kaomt d´tüschken. Frieda: „Wat häss du dor flüstert Opa, wullt du er schrieben? Schöön – villich noch’n Liebesbreif!“ Un lachend tou Oma: „Kann Opa dat? Hätt hei di fräuher uck Liebesbriefe schräben?“ Oma brummelt blots…
Jan kann sick nich trüggehollen: „Sowat bruukde hei bestimmt nich. Opa hätt bestimmt masse Freundinnen hat. Stimmt doch Opa, nich?!“
Opa stäötert: „Jao-jao, ick menn, ick weit nich, ao- aower wenn, dann blots toun üben, b l o t s  toun üben!“
Frieda straokt Oma aower‘t Hoor: „Laot‘se man schnacken. Du schass noch wull väl mehr Verehrer hat häbbn. Aower wenn ick jou vandaoge so hör, disse Targerei. Dann fraogt man sick, worüm du Opa dann hieraot‘t häss?“
Oma wedd gans verlägen un kick nao Opa raower: „Dat weit ick uck nich so genau. Hei köm immer woller an. Dann keek hei mi mit sien bruun‘n Oogen bädelnd an, wi us Karo. Wat schull ick maoken..?“
Jan gans grotkotzig dortüschken: „Ja Oma, wenn man dat so hört, dann moss du, wenn Opa di nich mehr will, usen Karo hieraoten, hihihi!“ 
Oma schüddelt mit‘n Kopp: „Kinner, Kinner, wat schall dat aal. Wi sütt dat ut. Häbbt gi dat Äten denn nu fardig?“
Erna: „Jao,wi sünd sowiet. Salaot moss ute Schöddel nähm‘n. Un hier is‘n schönet Steak. Wullt du dor‘n bäten Ketchup tou?“
„Bloutsoppen mag se nich. Moss ehr dor Suusepeiter up doun“, röpp Opa raower, „dat is wichtig, ohne dat löpp bi Oma nix.“
„Kenn ick nich“, sägg Erna, „wat schall dat wän?“
Oma wedd gans tatterig: „Nu hollt doch di‘n Mund. Fang dor nich uck noch mit an. Dat will kienein hörn!“
Doch Opa markt, dat dei Kinner neischkierig werd‘t: „Suusepeiter sünd Ziepeln, kanns gout van suusen. Oma hollt dor masse van. Dat mott ick jou unbedingt vertelln.“
Hei löpp tou Höchsform up: „Wenn Oma mit ehrn Club ‘ne Radfohrt maokt, staiht sei morgends twei Stunn‘n eiher up un maokt sick Botters mit Hacke- un masse Suusepeiter. Sons kann sei mit all dei ännnern, dei väl jünger sünd, nich mitholln.
Aower dann – wenn et dann wirkt – oha oha, dat schullen gi maol seihn, wi sei dann affgaiht. Dann werd‘t se aal aowerhaolt..!  Un Oma suust dann vörup..!“
„Nu reicht mi dat“, Oma wedd dull, „wenn du nich fors uphörs, so’n Mess tou vertelln, gaoh ick weg“.
Dei Kinner krümmt sick middlerwiele vör Lachen. „Worüm staihs du dann morgens so fräuh up, Oma“, fraogt Jan. „Du kunnst doch man aobends vörher dat Raketenfouer äten…“
Opa kraiht raower: „Blots nich, schnack ehr dat nich woller an. Hätt sei einmal maokt, morgends harn wi kiene Bettdäken mehr!“ Oma staiht up un gaiht hendaol… Wat touväl is, is touväl!

Doch dei Kinner haolt ehr trügge. Nu kummp richtig Stimmung. Nächste Wäken gaiht et wieter.

29.06.2025/KW27- „Ins Heu juchhe – juchheirassa“

Dor kanns wat erläwen. As ick lessen Daogs up ein lüttken Spaziergang an eine Mouerweide vörbi köm, wo noch up olle Ort haielt wüdd, klingelde dor up Maol wat, un dat köm ute Weide un – ut ein Haihoopen! Ick dor hen, un jao – ein Handy. Wo kummp dat dor denn hen..? Un langsaom füng dat bi mi in Kopp an tou rattern. Wat wör dor wull los wän. Un wi wör dat noch in miene Jugend, wi güng dat noch tou inne  Haieltied, wat is dor noch van bläben…

Vandaoge kanns kaum noch Weiden finn’n, äöwerall wasst nu dei moderne Urwald (Mais), un wo noch Weiden sünd, süss inne Haieltied kien Menschk mehr loopen, bloß grote Maschinen un dornao grote Rundballen. Wenn Kinner Hai hört, denk se an Heuhotel, wenn er fraogs wo dat herkummp, wät dei meistens nich eis, dat ut Gräss Hai worn is.

„Ins Heu juchhe – juchheirassa“, so heit dat in ein schönet Lied. Doch so schön wör‘t nich immer. Vandaoge wull, mit dei Maschinen. Aower fräuher? Wat wör dat immer för’ne Arbeit! Un gans fräuher –  vör miene Tied?

Mien Uropa wör Schlächter. In Winterdag har hei nouch tou doun. Aower in Sommer? Dei lüttke Landwirtschaft brochte nich väl. Deswägen trügg üm dat inne Maitied hen nao Holland. Dor söchden sei för ehre groten Wischken jümmers Lüe toun Gräss maihen.
Mit veier, fiew Mann, Saißen uppe Nacken, poor Sieen Speck un Schwattbrot in Rucksack, marschiern sei gans toufoute hen nao Holland. Dor kennden sei poor grote Buurn, wo sei jedsjohr dei Wischken affmaihen kunn‘n.
Nao drei bit veier Wäken, mit lüttken Sack vull Geld, güng et woller trügge nao dei Heimaot. Dat wör jo ein groten Upwand – aower mott sick wull lohnt häbb´n…  

Tou miene Tied, inne sesstiger  Johrn, kreegen wi all‘ne Maihmaschinen. Dat wör‘n groten Fortschritt. Aower dat Gräss tou drögen, kosstede masse Maithe. Eiers recht, wenn et leipet Weer wör. Dor wüdd jo noch aals midde Hand, dat heit, midde Harken un Forken maokt. Wenn‘n, schütt‘n, in Geien maoken, räökeln = in lüttke Hööpe sett‘n. Un dann immer nao‘t Weer kieken. Ut‘nänner un woller touhoope – jüss wi dat Weer et touleet.
Un dann uploorn up‘n Ackerwogen, nao Huus hen, up’n Balken sticken,  bit baoben inne Ecken, äöwer dei Haohnenbalken, un gout faste treern. Un dat bi so ein heitet Weer. Wat häbbt wi schweit‘t…

Aower schön wör miene Jugendtied uck. Et geew jo tüschkendör Karms off‘n änneret Fest. Un wenn man dann ein lüttket Wicht nao Huus bringen dröff… Junge, Junge – so‘n Hairäökel wör wat Genaues –  ins Heu juchhe..!

Un nu bün ick woller in dei hütigen Tied. Dat Handy is all schnell woller affhaolt worn – van ein junget Wich. Sei lachde un kunn sick wull gout erinnern. Er güng et wi mi fräuher. Also – dat hätt sick nich verännert = ins Heu juchhe – juchheirassa!

Hai=Heu; Saißen=Sense; Wischken=Wiese; Maithe=Mühe; Wenn’n, schütt’n=wenden, aufschütten; Sieen Speck=großes Stück Speck; Hööpe, Geien=Schwaden, lange Reihe; Hairäökel=Heuhaufen;  Haohnenbalken=Querstrebe unter der Dachspitze;

Fräuhschoppen… Korl: „Wat holl gi dann van usen neien Kaplaon. Dei har doch vandaoge wücklich ‘ne feine Prädigt.“
Willi mennt gans dröge: „Aower laogen hätte uck. Hei häff sägg, in meines Vaters Haus sind viele Wohnungen. Dat stimmt nich – ick kenn siene Öllern. Dei harn blots’n lüttket Hüerhuus. Dei harn nich maol Platz för ehre Kinner!“

20.04..2025/KW 17  – Die Osterhaose – wer is dat?     

Miene schönste G´schichte! Worüm? Weil ick dor jedet Johr an Ostern d‘ran denken mott, wi ick denn Osterhaosen uppe Schliche kaomen bin. Ick kann mi noch genau dor dran erinnern wi dat bi us wör…
Dat Nest baun wi jedsjohr an dei glieken Stäe. Dat wör an denn ollen Beerboom. Dor harn wi dei Fiezebohnenstangen van dat olle Johr anstellt, un dor ünner uppe Eern baun wi dat Nest.
Bi us wass ick dei Jüngste un glöwde noch so bäten an denn Osterhaosen… Miene Bräuers gniffeln dor immer aower. „Is doch use Opa“, hörde ick maol dor ut.  
Use Opa, so‘n Blödsinn, dachde ick touers, doch..? Ick löp nao üm hen un keek üm so vanne Siete an. Ja – kann dat denn wücklich wän? Jao – grote Ohrn har hei jo, aower dat kann doch nich…
Ick dachde mi, dat krigg ick rut. Ostermorgen leeg ick up Luur. Richtig un gout, Opa köm dor an un mök sick an’t Nest tou kraomen. Ick schnell weg un naoher woller hen – dor leegen dei Eier drin.. Also doch Opa..!
Ostersönndag güngen wi alltied mit Oma un Opa nao dei Kinnermisse. Use Naoberjungs uck. Dei kreegen dann van ehrn Opa noch extrao wat. Dei güng mit ehr nao dei Misse in´n Häökerlaoden, domaols harn dei sönndaogs aopen, un köffde ehr Seutigkeiten. Un dann gäwen sei immer ‘ne grote Stange an un praohlden immer, wat sei doch för‘n Opa harn.
 Irgendwann wüdd mi dat touväl. „Wi bruukt dat gornich“, schnaude ick rut, „wi häbbt dat gornich nödig -us Opa legg  sülwes Eier..!

gelöscht…

…

…