Bi us tou Huus in Paddewat
Fräuhschoppen… Korl: „Wat holl gi dann van usen neien Kaplaon. Dei har doch vandaoge wücklich ‘ne feine Prädigt.“
Willi mennt gans dröge: „Aower laogen hätte uck. Hei häff sägg, in meines Vaters Haus sind viele Wohnungen. Dat stimmt nich – ick kenn siene Öllern. Dei harn blots’n lüttket Hüerhuus. Dei harn nich maol Platz för ehre Kinner!“
20.04..2025/KW 17 – Die Osterhaose – wer is dat?
Miene schönste G´schichte! Worüm? Weil ick dor jedet Johr an Ostern d‘ran denken mott, wi ick denn Osterhaosen uppe Schliche kaomen bin. Ick kann mi noch genau dor dran erinnern wi dat bi us wör…
Dat Nest baun wi jedsjohr an dei glieken Stäe. Dat wör an denn ollen Beerboom. Dor harn wi dei Fiezebohnenstangen van dat olle Johr anstellt, un dor ünner uppe Eern baun wi dat Nest.
Bi us wass ick dei Jüngste un glöwde noch so bäten an denn Osterhaosen… Miene Bräuers gniffeln dor immer aower. „Is doch use Opa“, hörde ick maol dor ut.
Use Opa, so‘n Blödsinn, dachde ick touers, doch..? Ick löp nao üm hen un keek üm so vanne Siete an. Ja – kann dat denn wücklich wän? Jao – grote Ohrn har hei jo, aower dat kann doch nich…
Ick dachde mi, dat krigg ick rut. Ostermorgen leeg ick up Luur. Richtig un gout, Opa köm dor an un mök sick an’t Nest tou kraomen. Ick schnell weg un naoher woller hen – dor leegen dei Eier drin.. Also doch Opa..!
Ostersönndag güngen wi alltied mit Oma un Opa nao dei Kinnermisse. Use Naoberjungs uck. Dei kreegen dann van ehrn Opa noch extrao wat. Dei güng mit ehr nao dei Misse in´n Häökerlaoden, domaols harn dei sönndaogs aopen, un köffde ehr Seutigkeiten. Un dann gäwen sei immer ‘ne grote Stange an un praohlden immer, wat sei doch för‘n Opa harn.
Irgendwann wüdd mi dat touväl. „Wi bruukt dat gornich“, schnaude ick rut, „wi häbbt dat gornich nödig -us Opa legg sülwes Eier..!
< < Dei Bidrag staiht disse Wäken ünner „Bi us tou Huus“
Dei Middewäken-Kläönschnack is Gesetz! Deil 2 KW 44/24
(Deil 1 in KW 42)
Dei Kläönschnack is gout tougange. Blots Klatten August fählt noch. Aower hei kummp all ankläötern. Mann kann ehm all van wieten hörn. Sien Moped kennt all lange kien Schalldämper mehr.
Naon Tiedlang sägg Bernd: „Wat hätt August denn, sien Knäterkassen püttget immer noch. Kann hei denn nich utkriegen?“
Franz: „Villich gaiht dat nich mehr. An dei Schliepkorn fählt einiges.“
August kummp rin – in lange blaue Ünnerbüxen!
Aale krigg se dat Lachen. Paul pultert los: „Sägg maol du Däöskopp, wat fallt di denn in. Kanns di nich öllinck antrecken?“
Bernd kann sick nich trüggeholln: „August, wat maoks du? Wenn Marie di so sütt. Dat is ´ne Sodaolin. Dei fallt van´n Globen aff. Dat giff ehrn Schock för´t Läben…“
Fennand is all an späuern: „Och wat, halw so schlimm. Sett di man hen. Brucks ´ne neie Büx? Will di wull fors eine schniedern.“
August: „Dumm Tüg, dei häbb´ck inne Käen krägen. Kunn´ck nich rutkriegen. Häbb mi dacht, hier kann´ck uck so ringaohn..!“
Franz: „Sägg maol August, wullt du di denn nich maol´n ännert Ding anschaffen? Diene Schliepkorn fallt di noch eis ut´nänner.“
„Och wat, wi werd´t aal öller un klappriger“, find August. „Nix – solange miene Horex noch löpp, schalle blieben, is mien besstet Stück, du wessels diene Kaline doch uck nich ut!“
Jan wedd unruhig: „Du Franz, dor fallt mi jüss wat in. As Hannelsmann kicks du doch bi Lüe in´t Achterfack. Is dor nich wat vör usen Heini bie. Wi bruukt Hülpe. Marie un ick käönt alleine nich mehr rieten. Un use Junge kummp nich inne Pötte.“
Franz: „Ja, dat weit ick so uck nich. Ick will mi aower wull eis´n bäten ümmehörn. An wat hars du denn dacht?“
„Dat schall mi lessden Ennes egaol wän“, mennt dei. „Hauptsaok, sei kann gout anpacken.Un wenn sei ut´n ehrboren Huuse köm, wör´t mi recht.“
Weil Franz Köttken Buur gout kennt, fraogt hei sinnig nao: „An wat denks du denn mehr, ann dat Ehre off leiwer an´t Bore?“
Dat is Waoter up Bernds Mäöhlen: „Villich driff sick dor noch so´ne Aowerjöhrige rümme. Dei moss nähmen, dei sünd bäten täsiger un häbbt sick aower all dei Johrn meist n´Sack vull Geld ansport!“
„Nä“, sägg Jan drocke, „tou old draff sei nich wän, wi wulln doch gern – sei schall doch noch… – Och, du Aohnsägel van Brow! Brow – kümmer du di doch üm dien eigenen Hoff..!“
Jonathan lätt denn Lehrer ruthangen: „Man sinnig an mit jou. Dat Wichtigste is doch, dat dei Froulüe sick stallen käönt.“
Jan: „Och, dat glöw ick wull. Mit use Marie kummps gout tourechte.“
„Naja, du weiß doch, wi Mouders so aower ehre Kinner denkt: Jede hofft, dat ehr Dochter ein’n bätern Kerl krigg as sei – is aower dorvon äöwertüügt, dat ehr Söhn’n maläwe kien bätere Frou krigg, as sien Vadder krägen hätt.!“
Korl is all ´ne ganse Tied an stöhnen.
Fennand häff et seihn: „Korl, wat kellt di denn. Wo häss du´t dann sitten?“
Korl: „Du weiss et doch. Miene Küt lätt mi kiene Ruhe. Mott wull an´t Weer legen. Man wedd öller. Dat wedd nich bäter.“
Clemens: „Och, dor mäöt wi dör. Ick häbb mi uck all woller verküllt. – is äben Schnöttwassenweer.“
August: „Dor hölpt´n Schluck. Clemens, du biss nu dran. Laot di nich lange nödigen, draih denn Buddel ümme!“
Bernd fang an targen: „Ick glöw nich, dat hei dat dait. Mini hollt üm kott, schall üm wull nich touväl inne Knippen daon häbbn…“
„Du biss´n ollen Wiespint“, sägg Clemens, „aower wer so´n grotet Wort häff, kann sick uck sülwes rögen. Paul, hör tou, Bernd wull ein´n utgäben.“
Gerd wedd et touväl: „Richtig, dou us gau´n Schluck. Dei schnackt nur dumm Tüg.“ Hei jaogt sien Präumken hen un her: „Laot us eis´n bäten van´t Weer schnacken. Wedd´t Weer leiper? Dei Tied is d‘ van. Franz, wat sägg dei hunnertjöhrige K´lenner?“
Jonathan schüddelt mit´n Kopp: „Sägg maol, glöw gi dat denn wücklich, wat dor in so ein K´lenner staiht? Worüm hunnert, worüm nimmp man nich nägennängzig Johr?“
Gerd wedd gans näterig: „Worüm, worüm – gi Lehrers mennt, dat gi aals bäter wät´t. Gi kaokt doch uck blots mit Waoter..!“
„Gerd“, Franz maokt up gans gewichtig, „dei häbbt dat studeiert, dei sünd äben gebildet…“
„Gebildet?„, Gerd rischket sick, „hahaha – ingebildet! Dei willt blots aals bäter wäten. Ick bin uck up’n högere Schoule gaohn – dei Schoule leeg up’n Barg..!“
Franz lacht: „Wenn´t nao’n Hunnertjöhrgen gaiht, wedd´t leiper. Dat schall nachts all freisen! Wi häbbt jo uck bold Allerhillgen.!
„Jao, dann gaiht’t Stinken inne Karken woller los“, knurrt Willi, nich Götte un Punkelbrot – nä, Mottenkugeln laot’t ehrn Damp aff.“
„Ick weit´t wull“, sägg Korl, „gout isset uck nich. Möcht` nich wäten, woväl Kugeln dor inne Kleeder sitt’t. Dei werd’t dann johrelang draogen un jeds Johr wedd naolegg.?“
„Fennand, kanns du dor nich wat an draihn?“, wedd Bernd luut, „maok doch maol´n gouen Pries för wat Neies – villich ´n Sünnerangebot för´n neien Mantel, wenn sei denn ollen trügge gäwt. Un van mi kriggs för jeden ollen Stinker noch´n Schluck extrao! Dat wör’t mi wert!“
Fennand: „Pfff – kümmer du di doch nich üm mien G´schäft. Un dor dann blots ein Schluck för – mehr nich? Wo läws du denn? Ick glöw, naue wi du biss, dann wüdds dor uck noch gerne up vergäten..!“
Franz is aal up sien Schoot an doun. Bernd sütt aals: „Nu fang hei uck noch an tou tittken. Franz, wo biet´t se di?“
Franz: „Och wat, ick bün aal an aowerleggen. Ick häbb mi´n Knoten in Taschkendouk maokt un nu weit ick nich mehr, wat dat bedütt.“
Korl : „Schuss sicker noch wat vör diene Frou mitbringen. Villich will sei noch´n Kouken backen.“
Franz: „Jao, dat isset, nu fallt’t mi woller in. Nä – Kouken isset nich, dorvör häff sei immer aals tousaome. Aower ick mott noch´n Geschenk vör ehr häbb´n. Sei häff aowermorgen Geburtsdag. Un ick weit immer noch nix Passendet.“
„Maok et wi Braohms Joop“, sägg Clemens, „dei gaiht nao Beermanns un sägg: Pack wat in för twintig Mark, ummetuschket wedd et doch.“
Jonathan: „Ick glöw, dat möck Franz nicht. Hätt jo noch Tied. Üm fallt bestimmt noch wat in. Man schall nich Pessimist, sünnern immer Optimist wän’…“
Korl lacht: „Realist gefallt mi hier bäter, denn wi heit dat doch: Ein Optimist sütt Lichter, wo kiene sünd, ein Pessimist blaost se trotzdem ut!“
Clemens schüddelt mit´n Kopp: „Mess, Mess – wat bruukt gi denn för´n Mess? Ick nähm Kouhmess, dann wasst use Räuben am bessden..!“
Fennand staiht up: „Nu reicht’t. August, gaoh drokke bisiet, ick mott nödig uttreern. Junge, Junge – bäter hunnert Pund up´n Rügge, as twei Pund inne Blaosen…“
„Jao, dann willt wi uck man upstaohn“, mennt Korl. „Häbbt lange nouch säten. Paul waok upp. Betaohlen – wi willt nao Huus!“
Jeder weit, wat hei betaohlen mott. Denn – wer naofraogt – krigg tou hörn: Taihn Mark!
Laot us Optimisten blieben – nächste Wäken maok wi wieter!
Kreymborgs Elisabeth, off Kitzken Libett, laoet in… KW 43 /24
Vandaoge is Libett anne Reege. Sei hätt richdig updischket un extrao twei Kaoken backt, weil Braohms Hedwig immer so’n groten Hunger un nich immer wat tou meckern hätt…
‚Wenn man van’n Dübel schnackt‘, dor kummp Hedwig all an: „Wunner di nich, Ick bün vandaoge bäten eiher dran, mott glieks noch naon Doktor hen. Hoffe, dat di dat nich stört.“
Libett: „Nä, dait et nich. Aower wenn du all dor biss, kanns mi fors bi’t indecken hölpen. Dor in Schapp staiht dat Geschirr.“
„Oh jao“, Hedwig gaiht fors los, kick natürlich ers maol Schränke un Trecken dör, un fraogt dann gans neischkierig: „Wat för’n Geschirr schall ick denn nähmen, dat Beste, off wat häss du vörseihn?“
Libett kennt Hedwig un ehre Achtergedanken: „Du häss et doch all seihn. Wi sünd nich bi Braohms. Bi us giff et blots eine Sorte. Un wenn du all tougange biss, dann kiek äben dei Zuckerpötte nao. Dormit du nich woller äöwerall seuken moss, stell ick di dei Zuckertüten dor hen.“ Hedwig knipp dei Lippen tousaome.
Agnes kummp rin: „Wi gaiht dat denn? Hedwig is all dor un flott tougange. Hätt dien Kerl di ut’n Middagsschlaop schmäten?“
Hedwig kott aff: „Nä, ick bin wat eiher, mott glieks naon Doktor. Ick wull Libett blots ’n bäten bi’t Updischken hölpen. Aower ick glöw, dat schinnt nich gout antoukaom’n.“
Libett: „Och Menschke, wat du häss? Bi’t Utdeieln biss doch uck nich so kleinlick!“
Agnes fang schnell van wat änneren an: „Wat hätt Liese denn aal mit Kraomers Guste tou schnacken. Dei beiden staoht dor achter all’ne ganse Tied tousaome.“
Hedwig: „Pastor schall Hilde wull sägg häbbn, sei schull Guste fraogen, wat dor achter sien Rücken bi ehrn Hamborg-Utflug loopen is.“
„Dei sünd uppe Reeperbaohn wän. Dat weit ick“, sägg Agnes fors. „Mehr häbb ick ut Korl uck nich rutkrägen. Blots -„, sei maokt up gans wichtig, „wat Pastor dann aower Liese loslaoten har – oha..!
Mit dat Menschke uttoukaom’n, – dat wör nu gornich einfach. Dei Hushöllerschken, har hei mennt, kaomt aal in’n Himmel, weil dei Dübel se nich maol häbben will! Hihihi.“
Pastors Liese kummp jüss rin. Un wi up Kommando van aalen Sieten: „F e i n, dat du kummps Liese. Wat har Guste tou vertelln?“
„Mag dat all buld nich mehr hörn“, sei schüddelt mit’n Kopp. „Fraogt mi doch glatt, off Pastor noch wat aower denn Utflug vertelld un off üm dat uck so leip gaohn har.. Ehr Jonathan harn gansen Dag flach lägen un üm wör’t van ünn’n un baoben kaom’n.“
„Häss recht“, sägg Hedwig, „iss jo buld so, at wenn wi nix änners tou schnacken harn, as us aower dei Kerls uptourägen. Sägg eis Libett, bi joun Naober Köttkens, is dor wat Lüttkes upstaohn?“
Libett: „Jao, nich nur. Et hätt noch richdig Spektaokel gäben… Also, Josef har us sägg, dat se wat Lüttkes krägen harn. Dunn häbbt wi nich blots üm un siene Fraou graleiert, sünnern uck Oma un Opa. Un wat menns, wat dei olle Köttken Bur dunn van sick geew: Dat lohnt sick nich tou graleiern, dat is jo man’n lüttken Grässmieger worn…“
Alle sünd platt un hollt den Mund aopen: „Jao“, sägg Libett, „so häbbt wi uck utseihn. Wi harn us am leiwsten in Muuslock verkraopen. Aower dunn hars du Jan sien Jungen, denn Kaisers Josef, eiers hörn möss: Nu reicht et‘, sä hei, ‚ick bün hier nur wägen jou mit miene Frou hertrucken. Aower wenn du noch einmal sücke Schnäcke los läss, sünd wi morgen woller wäge. Wat menns, wi dei olle Köttken dunn utsehg: Kriedewitt! Joop hätt sick bi us entschuldigt: Is bäter, wi verschuuwt et. Laot us’n änner Maol ein’n tousaome drinken. Ja, so is dann dat „Kind pissen laoten“ utfalln..!“
Liese: „Gott jao, dei armen jungen Lüe. Un wat sägg Marie dortou? Wat mott sei uck aal beläwen mit denn Kerl.“
„Dei reinste Skandaol wüdd ick säggen“, Agnes kann’t nich faoten. „Wat bild’t dei sick ellinck in. Dei junge Frou, dei iss tou beduurn.“
„Mags wull säggen“, Hedwig maokt sick gans wichtig: „Doch denn Köttken Jan günn ick, dat hei maol so richtig ein’n raower krägen hätt.“
Pöltz Hilde kummp rin. Treckt ehre Jacke un schmitt sick up’n Stouhl: Wat’m doch at Witwe beläwen mott.“ Sei schüddelt mit`n Kopp…
Dat is wat för Agnes: „Wat is Wicht, wat hässe beläwt? Vertell, vertell.“
Hilde: „Ja, ick wör froh, dat dei Kouken Jan nu wäge bliff. Wat passeiert? Nu driff dei olle Pintken Bernd sick bi mi rümme. Ick häbb üm all`n poor maol bitt’t, hei schull mi in Ruhe laoten. Aower nä, dor denkt hei nich dran. Mott man sick denn as Witwe dat gefalln laoten?“
Libett: „Dat moss du änners anfangen. Dor hölpt di kien fein’t Benähm’n. Denn moss du so ein’n mitgäben, dat üm dei Ohrn glaiht. Bi mi köm hei uck maol an. Wull denn gansen Schlauen spälen. Grinsde mi wi so’n Ülk an un frög, off ick Breifmarken sammeln dö, un off hei miene Sammlung eis ankieken kunn.?!
Du glöws doch nich, häbb ick tou üm sägg, dat ick sücke kaputte Marken wi di sammel. Un wenn du nich fors wäge biss, dann kläw ick di’ne Marke up dien Schnaobel, dat du menns, dei Dübel hätt di bäten..!“
Hedwig gans begeistert: „Dat wör richtig. Dei olle Griesbuck. So mott hei’t häbben!“
Liese: „Oh Gott, oh Gott – wenn ick dat denn Pastor vertelln dou, wat hei dann wull…“
Libett: „Tüdelüt, wenn du üm dat vertellst, off wenn dat bichts, dat bring nix. Hei mott doch vergäben – un dei bäten Buße..?
Aower ick, ick krigg denn Luushund noch eis. Un dat kanns mi glöben – dann mott hei büßen!„