Kategorie: Bi us tou Huus…

KW 25/24 – Lutter Birse… – In Lutten rieet se uppe Mutten…                                                

Jeds Johr up Himmelfohrt is in Lutten Karms, dei Lutter Birse! Worüm dat Birse heit? Et giff väl  G´schichten dortou.

Birsen sägg man tou schnell loopen. Birsen sä man fräuher immer, wenn Kaihe uppe Weide dat Malle harn un rümmerenn´n. Dat Malle harn uck dei Kerls, wenn´se touväl Schluck kreegen un dann up aowiesige Täöge köm’n.

Dei Rege nao: Fräuher har man in Aite un Lutten tousaome ein Himmel. Ünner denn wüdd bi Prozessionen dat Allerhilligste draogen. Touers wörn dei Aiter dran. Wenn dei d´ mit dör wörn, haolen dei  Lutter denn Himmel aff.

Weil dei Tied d´tüschken knapp wör, mössen sei renn´n, üm rechter Tied dor tou wän. Binnendör güng’t dör dei Weiden, dei Kaihe birsen mit, un so renn´n, birsen, sei mit denn Himmel nao Lutten raower…

In Lutten rieert´se uppe Mutten – Stert in Mund un dann gaiht´t rund! Woher kummp dei Schnack? Villich, weil et sick so einfach riemeln lätt. Aower et giff uck lustige G´schichten dortou. Hier is eine… 

Dei Birse füng domaols all nao dei Karktied an. Beste Gelägenheit för´ne Hogamtstour. Jan un Hinnerk harn denn Brammwien all gout tousägg un wörn an sträwen, off dat äöwerhaupt güng, dat  up´ne Mutten tou rieen mit´n Stert in Mund. Hinnerk: „So ein Blödsinn. Dat gaiht nich, dor kanns du säggen, wat du wullt.“

Jan: „Willt wi wetten,,“ sä hei, „ick häbb jüss’n poor Mutten inne Weide loopen. Dor sett ick mi up un wies di dat…“

Gesägg, gedaon. Dei beiden schlüngen sinnig üm Jan sien Huuse tou, nao dei Muttenweide hen. Jan lockde dei Mutten ran un schmeet sick bi ein’n rückwärts drup.

Dei Mutte verjaogde sick un suusde, sei birsde, dei Muttenweide rund.. Aower Jan leet sick nich affschmieten. Hei versöchde doch glatt, dei Mutte in’n Stert tou bieten.

In denn Moment köm Liese, Jan´s Frou, ümme Ecke un röp: „Wat is hier denn los?“ Dei beiden Kerls kunn’n dor nix up säggen. Dei ein’n har nouch tou doun, sick fastetouholln, dei ännere bögde sick vör Lachen..

Dei Mutte aower sehg, dat Liese dei Porten ’n lüttket Stück aopen laoten har, wull dor rut, suusde liek dor up tou – un schmeet dorbi Liese rundaowerkopp bisiet, rin in’n Muttenpoul – un Jan flög d‘ baoben rup…

As Oma Zettken ümme Ecke köm un dei beiden dor upeinänner leegen sehg, brummelde sei vör sick hen: „Wat is dat vandaoge doch för’ne wunnerlikke Welt. Wenn ick fräuher mit mien Hermann tougange wull, häbb ick mi aower’n bäteren Platz utsöcht…

KW 24/24 – Evangelsch off Katholsch…    

Miene Süster har, wi fräuher aal Wichter, so ein Poesiealbum. Kenn gi bestimmt. Dat har sei uck use Naoberschke, eine, wi säen immer Flüchtlingsfrou, mitgäben. Dei schull dor uck wat rinschrieben. Har sei uck daon, aower mit dütsche Schrift (Sütterlin)…

Dat wör wat. Mien Süster har dat Bouk woller trüggehaolt un up’n Käökendisch legg. Wi Kinner seeten dor aal ümtou un raoen, wat dat wull heiten kunn. Kiener wüss et.  Nur ick, dei Jüngste, mök touless denn gansen  Schlauen: „Dat käönt gi aal nich läsen“, mennde ick, „dei hätt evangelisch schräben..!“

Aower dat strenge Uteinännerhollen van Evangelsch un Katholsch wüdd fräuher faoken aowerdräben. Besünners bi us Kinner köm dat verdraiht an. Dat güng all inne Schoule los. Dor harn dei Evangelen extrao för sick ein Lokus. Wat dor all för’ne Schnackereie bi rutköm – wick leiwer nich vertelln!

Off dat: Wi harn eine Wischke, dei nur at Behölp inrickt wör. Näbenan uck. Lünks van us hörde dei ein evangelschen Buur, rechts van us ein katholschen. Andauernd bröken dei Bücke (Jungkühe) ut – immer in use Wischke..

Bi´t ut´nänner drieben schüllen dei Buurn dann los: „Dei olle katholsche Buck hätt dei Schuld!“ Un van änner Siet köm fors trügge: „Dat is dei Leipe, haun doch ein´n, denn Evangelschen..!“ usw…

In ein Naoberdörp wör dat noch verdraihter. Dor wulln dei evangelsche Buurn ehre Mölk nich mehr an dei Katholschen läwern un holln sick deswägen ehre eigene Molkerei. Leipe Tungen häbbt vertellt, dat har nich mehr gaohn, ehre Melk bi dei Katholschen  wör dauernd suur worn…

Inne Maitied güngen wi Kinner immer in Holde un basteln us ut frisch wossende fingerdicke Holttwiege Fleitpiepen. Dat wör besünneret Holt un dortou hörde besünneret Geschick.

Ick weit noch, as ick ein´n van mien eiersden Fleitpiepen nich tougange kreeg. Mien Brouer wull mi hölpen un frög: „Wo  häss du denn Stock dann her?“ Ick wiesde hen, wo ick denn weghaolt har.

.„Haha“, sä hei gans klouk: „Dat gaiht uck nich, dei kann´t gornich doun. Du häss denn ut denn verkehrte Holde haolt. Dor käönt wi nix mit anfangen. Dei Fleipiepen is evangelsch..!“ 

KW 22/24 – dei affbraokene Pingsttour…

Pingsten fäuherde Tant Marie bi gout Weer alltied mit Rad los.
Dorbi har sei gor kien ölling Rad. Nä, dat wör so’n olllen Draohtäsel, off Mölkerrad, sä man wull dortou. Lünks un rechts wör dor so’n Haoken anne, dor kunn man dei Mölkkannen anhangen. Sons wör dor nix Besünners dran. Lüchten un so’n neimäudschken Kraom uck nich.
Pingstmaondag: Marie har ehrn Sönndaogskarkengaohnsrock antrucken, schmeet sick up Rad un pettde los. Alltied gout toufräe, aff un tou ein Lied trüllern – so kenn’sei se in Dörp aale.
Nu harn se in Dörp ein neien Schandarm krägen. Dei wull sick bi dat schöne Weer uck´n bäten dei Fäute vertreern. Naja, wör jo´n Fierdag, aower as Marie dor mit ehrn Draohtäsel anköm – hüllt hei se doch an.
Hei schüddelde blots noch mit’n Kopp, as hei sehg, wat dor an’t Rad annewas, dat heit – wat dor nich annewas, off sägg wi maol – fählde. Toufällig har hei sien Bouk bi sick. Dat trück hei rut und füng an tou schrieben: Vorderlicht fehlt, Rücklicht fehlt… unsowieter..!
Marie keek üm dorbi äöwer dei Schullern un sehg, wat hei dor upschreew. Sinnig kloppde sei üm up dei Schullern un sä, sei dachde doch glatt, dat sei dat aal schonken kreeg: „Neie Käen mott d‘ uck rup. Dei is all ganz old. Schriew man forts mit up..!“
Dei Schandarm wör touers spraoklos, klappde dunn mit’n Ruck sien Bouk tou un füng an tou schell’n: „Steigen sie auf – machen sie, dass sie wegkommen – und lassen Sie sich ja nicht mehr mit dem ollen Ding auf der Straße sehen..“
Marie wör gans bestött un brummelde vör sick hin: „Wat is dat doch för´n däösigen Kerl. Will man hölpen, dann wess uck noch utscholln!“ Steeg up Rad un wäge wör sei…

20/24 – Beseuk inne Stadt…

Et sünd all väle Johr her. Meyers Fränzi har Oma Emmi, dei tou üm Vadder staohn har, endlick maol aowerräden kunn, mit üm nao dei Stadt tou fäuhern.

As sei inne Stadt ankömen, füng et an tou rängn. Also güngen sei in´t Koophuus un frögen nao`n Schirm. „Erst´n Stock“, heitde dat immer, „erst´n Stock.“ „Däöspaddels“, sä Emmi touless, „wi bringt jou doch kien Stock mit.

Kumm Fränzi, wi  drinkt eis´n  Kaffee. Dann is´t Schuur villich vörbi.“

In´t Café frögen sei nao´n Kouken. „Berliner, mögen sie Berliner“, frög dat Wichtken trügge.
Emmi keek rundümme: „Wat interesseiert mi Berliner, ick seih kien. Wi willt´n Köppken Kaffee un`n Stück Kouken – fardig!“ „Ich wollt ja nur fragen, ob sie Berliner mögen“, frög dat Wicht ehr noch maol. „Kumm Fränzi“, sä Oma Emmi dorup, „dei sünd mi hier aal tou wiese. Wi gaoht  eiers wieter.

Dat Weer wüdd noch nich bäter. „Dann laot us man eiers in Kino gaohn“, mennde Emmi.

Sei köffden sick´ne Korten un söchden sick´n Platz. „Geradeaus“,  sä dei Platzanwieserin tou ehr. „Ick häbb mi´t wull dacht“, wüdd Emmi richdig dull, „jüss ute! Dei willt us Lüe van Lanne hier richdig afftrecken. Ick gaoh nao Huus!“

Fränzi kunn ehr nich trüggeholln. Sei stüerde nao´n Baohnhoff.
„Wann fäuhert dei nächsde Zug?“ güng sei denn Schaffner an.
 „Neunzehn-siebenundfünfzig“, köm knapp dei Antwort.

 Emmi wör touers baff, aower fauchde dann mit hochroen Kopp los: „Wi schriewt Nägentaihnhunnert-sess-un-füfftig, un ick schall hier bit nächs Johr  up´n Zug täuben. –  Maolt jou doch wat. Ick gaoh toufoute !“

14/24 Dei  Osterhaose..          

Miene schönste G´schichte! Worüm? Weil ick dor jedet Johr an Ostern d´ran denken mott, wi ick denn Osterhaosen uppe Schliche kaomen bin. Ick kann mi noch genau dor dran erinnern, wie dat bi us wör…

Dat Nest baun wi jedsjohr an dei glieken Stäe. Dat wör an denn ollen Beerboom. Dor harn wi dei Fiezebohnenstangen van dat olle Johr anstellt, un dor ünner uppe Eern baun wi dat Nest.

Bi us wass ick dei Jüngste un glöwde noch so bäten an denn Osterhaosen. Miene Bräuers gniffeln dor immer aower: „Is doch use Opa“, hörde ick maol dor ut.  

Use Opa, so´n Blödsinn, dachde ick touers, doch..? Ick löp nao üm hen un keek üm so vanne Siete an. Ja – kann dat denn wücklich wän? Jao – grote Ohrn har hei jo, aower dat kann doch nich…

Ick dachde mi, dat krigg ick rut. Ostermorgen leeg ick up Luur. Richtig un gout, Opa köm dor an un mök sick an’t Nest tou kraomen. Ick schnell weg un naoher woller hen – dor leegen dei Eier drin… Also doch Opa!

Ostersönndag güngen wi alltied mit Oma un Opa nao dei Kinnermisse. Use Naoberjungs uck. Dei kreegen dann van ehrn Opa noch extrao wat. Dei güng mit ehr nao dei Misse in´n Häökerlaoden, domaols harn dei sönndaogs aopen, un köffde ehr Seutigkeiten. Un dann gäwen sei immer ´ne grote Stange an un praohlden immer, wat sei doch för’n Opa harn.

 Irgendwann wüdd mi dat touväl. „Wie bruukt dat gornich“, schnaude ick rut, „wie häbbt dat gornich nödig. Us Opa legg  sülwes Eier!“

(Lösung ut KW 10: 54 Bomms. – Wi et uträkt wedd, staiht in den nächsden Bidrag van „Bi us tou Huus“)

KW 13/24 – Palmsönndag – dor geew dat bi us immer Arger…

Dat füng all in Harfstdag an. Opa schneet sick in Holde Stöcke, schielde denn Bork aff uni stellde se ünner´t Schuur toun Updrögen. Schöne Stöcke – kunn´n wi uck bruuken… Dei eierste Arger..!

In Fräuhjohr wüdden dei Stöcke dann „trucken“ = mit´n scharpet Messer so fiene Fäöden anschielt -´ne gans besünnere Technik!  Ick wull dei maol naoarbeiten – aal Fäöden sünd affräten. Dei nächsde Arger..!

Up´n Palmstock köm`n Appel. Dat möss so´n schönen roen wän. Weil wi blots dei schrulligen Boskop harn, mössen se köff wern. Dei seegen so schön ut. Off dei uck wull so schmecken?  Dei nächsde Arger..!

Äöwer den Appel köm ein Struuk Buxboom. Dei wüdd tousame mit´n poor lüttke bunte Papierfäöhnken fastebunn´n. Disse Fäöhnkes wüdden nao Palmsönndag woller glatt bügelt un trüggelegg för´t nächsde Johr. Miene Süster har sei tou Wiehnachten in Sterne verkukelt. Dei nächsde Arger…

Palmsönndag güng dat dann nao dei Kinnermisse. Wer hätt denn schönsten Palmstock? Wenn inne Karken dei Palmstöcke sängt wüdden, hülln wi denn gans hoch. Jeder wull dei höchsde wän. Dat wör´n Gerangel.

Näben mi stellde sick ein Jung´ uppe Sitzbank. Dei dor achter seet, wüdd dunn dull un haude üm mit sien Palmstock up`n Kopp. Appel samt Buxboom flögen rünner – mitten in´n Gang. Ein Theaoter…

Mien öllste Brouer har immer masse Hunger. Hei köm nie mit´n heilen Appel woller nao Huus. Einmaol har hei´n gans upäten un schnell´n Tübbeken updrückt. Us vertellde hei, dat dei ümmedöpt un nu ein Appel worn wör…

Wi hei dormit bi Huus ‚dör´t Lock kaomen is‘, weit ick nich. Wör mi uck egaol. Schnell vergäten – nächsde Wäken kummp dei Osterhaose..!

010/24 – Fastentied bi Batkes…

So wör dat fräuher: Twei- bit dreimaol inne Wäken köm bi us ein Häökerwaogen. Wi säen immer Eierwaogen. Jedesmaol geew dat för us Kinner´ne Hand vull Bomms/Bonchen.

Inne Fastentied mössen wi aower dei Seutigkeiten sammeln. Dei köm´n aal in eine grote Deusen. Ostern wüdden dei dann updeielt. Dei Hälfte köm an ein Kinnerheim, dei Rest wör för us.

Einmaol, as wi allein bi Huus wörn, sünd wi all vörher dor bi gaohn. Tou Straofe kömen dei Bomms dunn in Weckgläöser, dei us Mamm´ inne Käöken uppe Fensterbank stellde. Dat mössen wi dann  j e d e n  Dag ankieken,  n u r  ankieken.. Wat för´ne Versuchung!

Ostern nao dei Karktied dröffen wi dor endlick ran. Dann wüdden dei Bomms Ratz-Fatz verputzt un – wat külln mi immer dei Tähn’n…

Dortou häbb ick ein Rätsel:

Wi wörn noch mit drei Kinner bi Huus. Us Alfred wör all nao dei Fräuhmisse wän un wör at eiersde dran. Hei nehm sick ein Drüttel.

Ick wör at eiersde vanne Kinnermise trügge, wüss dor aower nix van un nehm mi uck ein Drüttel.

As Lessde köm us Hannes. Hei drömelde up´n Weg nao Huus immer noch so´n bäten rümme, wüss aower uck nich, off wi dor all bie wän wörn un nehm sick äbenfalls ein Drüttel…

Aower blewen dor 16 Stück. Un jetzt miene Fraoge: Woväl Bomms wörn anfangs dor?

Nich rut tou kriegen? Teuw bit Ostern – dei Osterhaose weit Bescheid!      

 

07/24 Kinner sägget, wat se denkt...

Anschäten…  
Dor kummp mi woller us Platt tou passe:  Angeschissen – wat för´n hartet Wort. Klor – wichtig is, wi man´t sägg. Aower up Platt: „Anschäten“ – dat kling doch väl weicker. Dat säen wi Kinner all un mennd`n dormit nix änners as „targen“, „wat luurn“,“rinleggen“ off „ín April schicken“…
Dat wör sogor noch vör miene Tied. Dor har mien Brouer use Mamm´ fraogt, worüm use Opa kiene Hoore un kiene Tähn´ mehr har. „Dat kann bi olle Lüe vörkaom´n“, har Mamme sägg, „un us Opa is nu maol all old.“
Kott dorup wüdd ick geborn. Gans naodenklich har mien Brouer mi bekäken, mit´n Kopp schüddelt un sägg: „Denn giff man wer trügge, dor häbbse di mit anschäten, dat is jo´n gansen Oolen..!“

Wenn wi noch Dreck aower häbbt…
Mien Brouer Jan wör sowieso ´n bäten driesterer. Wi wör dat noch, as Pastor maol bi us köm un usen Pappen spräken wull.
Dat wör´n Sömmerdag. Et har jüss rängt. Alle Päule stünn´n vull mit Waoter. För us Kinner ´ne herrliche Saoke. Wi sett’den us in´n Waogenweg, Sandkasten geew et nich, un baun us mit schwatte Eern un Waoter dei schönsten Hüüser un Burgen…
Dunn köm Pastor mit Rad anfäuhern. As hei us dor sehg, hüllt hei an un frög, wat wi dor möken. „Wi baut ´ne Stadt“, sä mien Brouer Jan fors.
Pastor wüdd gans neischkierig: „Häbbt gi denn uck an eine Karken dacht?“ „Jao“, sä us Jan, „hier dat grote Huus is ´ne Karken..!“
„Un häbbt gi“, Pastor mök et jo wull Spaoß, „häbbt gi uck all ein Pastor?“
Jan un ick keeken us an un wüssen eiers nich, wat wi dor up säggen schulln. Jan kratzde so´n bäten in´n Waoterpoul un mennde touless: „Jao, wenn wi naoher noch Dreck aower häbbt, bau wi us ein´n..!“

Off Pastor sick doraower frait hätt, weit ick nich mehr…