Kategorie: Wo heitde dei noch

KW 49/25 – Oma un dei Arfkensoppen…

Disse G’schichte kenn ick all ut miene Jugendtied. Ein Dauerbrenner. Kann man för jede Johrestied tourecht maoken. Schall hölpen, Vörurdeile afftoubaun!

Dei Dag vergaiht, Tied rennt – rutz sünn wi woller – in Advent!
Oma inehr lüttke Kammer, denkt – dor nutzt kien Gejammer, ick fang wat an, bin´t klaogen satt – ick fäuher nu mit dei Baohn in dei Stadt.
So turnt sei los, nao dei Grotstadt hen – Wiehnachtsmarkt sitt ehr in Sinn. Vör den Bedriew is sei nich bang – dat bekick sei  stünnenlang.
In ein Koophus will sei dann wat äten – ehr knurrt dei Maogen all so’n bäten. Sei schlutt sick in dei Rege in – köff’n Arfkensopp‘ mit’n Bockwusst drin. Mit ehr Sopp, noch heit un frisch – sett´t Oma sick an’n nächsden Dischk.
Mit Bockwusst is dat nu jo so – dor hört uck’n bäten Mostrich (Senf) tou. An Tresen staiht dei Mostrichpott – Oma haolt sick’n gouen Dutt. Aower as sei trückkump, gor nich lang – is einer bi ehre Sopp‘ tougang. Ein Farbigen isset, wer weit woher –  läöpelt Omas Teller leer, ganz genüßlich un in Ruh un Oma kick üm sinnig tou.
Denn sei mennt, as Daom von Welt – dei arme Kerl hätt wiß kien Geld, un sicher Hunger all siet Daogen – doch uck ehr knurrt bös dei Maogen.
Sei gaiht an’n Disch langsaom ran, un schielt denn Teller immer an, un schwupp-di-wupp, mit flinker Hand, treckt sei sick dei Wusst an Land.  Mostrich hätt sei gans vergäten – blots ein-twei-drei, dei Wusst upäten.
Dann schielt sei räöwer nao den Mann – lacht üm nett un fröndlich an. Uck dei lacht Oma fröndlich tou – un läöpelt wieter, ganz in Ruh.
Un as dei Teller blitzblank leer – haolt hei noch schnell  twei Glas Beer. Ein Glas drinkt hei, un dat, wat äöwer – schuff hei lies nao Oma  räöwer. Oma straohlt us is ganz baff – dei Mann aower lacht und gaiht dann aff.
Oma denkt noch dit un dat – un feuhelt sick gornich richdig satt. Noch eine Soppen will sei sick haolen – un söch Lüttgeld, üm tou betaohlen. Doch – du leiwe Tied, dei Schreck is grot – nu sitt Oma bös in Not,
sei stukert dullken inne Hoor- ehre Handtaschk, dei is nich mehr dor…
Sei kick sick ümme, maokt sick rischk – dor hang doch ehr Taschk an’n Näbendischk. Ehr Arfkensopp´, dat is wohr – mit dei Bockwusst drin- staiht uck noch dor!

Un wat lehrt us disse G’schicht?  Dat wat man schnell mennt, dat stimmt oft nich, man mott uck änner Menschken troun – un jüm nich glieks dei Bockwusst klaun..!

28.11.2025(KW 48) – Us Harras un dei Wiehnachtsmann…

Eine G’schichte ute achziger Johrn, dei ick domaols för miene Dochter för eine Lesewettbewerb inne Schoule up Platt tousaome stellt häbb…

Dat wör inne Adventstied, kott vör Wiehnachten. Wie harn jüss ein neien Hund krägen. Dei heitde Harras un wör’n gansen Resoluten. Aower sien eiersden Wiehnachten häbb ick nich vergäten. Dat laot ick nu maol üm sülwes vertelln…

„Nu bün ick all’ne ganse Tiedlang hier, aower wat ick vandaoge beläwt häbb – ick weit nich mehr, wat ick noch richtig maok. Dorbi füng dei Dag gout an. Alle wör’n se fräuh uppe. Ick häff mi richtig frait. Jeden häbb ick fründlick anbläkt. Alle häbbt se mi straokt un wörn gout toufreer. Aower nao’t Fräuhstück güng’t los. Dunn renn’n sei aal dörnanner. Dei ganse Waohnung wüdd ümmerüümt. Jeden, denn ick toumeute löp, jaogde mi bisiet.

Nömmdaogs köm se mit so’n greunen Boom an. Ick häbb mi eiers richdig frait, dachde doch, dei wör för mi. Ick wull jüss dat Bein hochhollen un – dor fauchden sei los: Laot dat, du Schleif van Hund. Wat häbb ick mi verjaogd…

Un wat mäöken sei  dunn? Sei schläpen denn Boom doch glatt in’t Huus un inne Staomt. Un noch  schlimmer, aale güngen sei bi un hüngen dor so‘n glitzeliggen  Kraom an un straohlen dorbi ümme Wette. Tiedlang häbb ick mi dat ankäken, dunn bün’ck d‘ henstaoben, denn – dor will ick uck mitmaoken, mit so’n Boom weit ick jo uck wat antoufangen. Jüss wull ick mien Bein hochhollen: Wat för’n Geschrei! Wat häbbt dei mi anbölkt – ick mag nich säggen, wat ick tou hörn krägen häbb. Ick bin nur noch schliepsterts in mien Korf kraopen un häbb mi nich mehr rögt…

Nao’n poor Stünnen möss ick maol nao buuten. Dat wör all düster worn un ick wull jüss ümme Ecke, dunn – wat is dat? Wer schleicht dor dann rümme? Wi sütt dei denn ut – so’n langen roen Mannel anne, up‘n Kopp so’ne komische Müssen, langen Bort un uck noch so’n Rucksack uppe Nacken…

Dei will bestimmt bi us inbräken un klaun! Dor mott ick hen! Vör sowat bün ick jo schließlick dor. Denn wick dat wiesen. Dann sünd use bestimmt woller nett tou mi, weil ick so fein uppasst häbb…

Luut bläkend stöw ick d’hen. Doch wat mök hei? Hei haude nich aff, hei drückde doch glatt bi us uppe Klingel. Is dei dann vör nix nich bange? Nu is’t egaol! Ick wull’n jüss bi’t Schlawittken packen, dor güng dei Dörnt aopen un – use schülln  woller  m i ut..! Nä, nu reicht‘, dunn bin’ck in’t Nest gaohn un nich woller upstaohn…

Och jao – dei Olle is aobens noch ankaomen, häff mi’ne grote Wusst un’n Stütken mitbraokt un sägg: Kanns jo uck nich wäten… Nu bün ick woller toufräe!“

23.11.2025(KW 47  –  Man schall sick nich verseihn…

Ein Ehepoor fäuhert toun Inkoopen nao‘n Supermarkt. Ünnerwängs is all „leipe Luft“, d. h. sei sünd nur an käbbeln. Dat wedd immer mehr, so dat dei Kerl gornich mehr mit in den Markt will. „Maok du dat man alleine“, sägg hei, „aower dat dat nich woller solange düert.“

Nu eis recht, denkt sei un tüdelt bi jeden Verkoopstand noch länger herümme. Aower – wi dat so will, dat löpp änners. Off sei nu gistern aobend touväl Suurkohl äten häff – villich dei Uprägung van vörhin dortou – in ehrn Buuk fang dat richtig an tou grummeln. Nützt nix, denkt sei, man hen nao dei Kasse. Oh Gott, dor staiht dat bit baoben vull. Un dei Luft in ehrn Buuk drückt immer doller.

Endlick anne Rege. Dei Saoken up Band, betaohlen, rin inne Taschken, schnell rut un rin in‘t Auto… Puuuh -Rumms – dat giff Luft – uck eine Frou kann maol richdig pupsen! „Dat har nich mehr lange düern dröff“, sägg sei tou ehrn Kerl, kick biesiete un – dor sitt ein gans ännern…

Blots noch rut – ehr Auto staiht doch up dei ännere Siet. Sei schmitt sick up‘n Näbensitz: „Schnell weg, fäuher los“, sägg sei gans upgerägd. „Wat is denn los?“, fraogt ehr Kerl ünnerwängs. Sei vertelld üm dat. „Is doch egaol“ , sägg hei, „hier inne Stadt süss denn doch nich woller!“

Sei sünd woller bi Huus. Ein lüttke Viddelstünn‘ läöter klingelt dat anne Dör. Wer staiht dorvör? Dei Kerl van dat  ännere Auto: „Ick wull blots jou Handtaschk bringen, dei bi mi noch in Auto stünd..!“

Marie, Maogd up Brows Haowe, mäög doch denn Jan so gern liern. Wenn dor Gelägenheit tou wör, vesöchde sei üm so´n bäten antoumaoken. Eines Daoges kreeg sei üm bi´t Inricken vanne Weide toupacken.
Fraidig pück sei um ümme un straohlde: „Och is dat schön. Ick weit nich, wi dat kann. Dat gaiht mi dör un dör.“ sä Marie.
„Aower ick weit dat wull“, sä Jan, „ du staihs mit’n Mors an’n Elektrozaun..!“

Dei lüttke Heini wör‘n gansen Schlauen: „Mien Papp‘n will mi füfftig Mark gäben, wenn ick‘ne Eine in Diktaot krigg.“ „Dann streng di man an“, mennde dei Köster. „Ick weit wat Bäteres“, sä Heini, „giff mi man dei Eine, un wi deielt us dat Geld.“

31.08.2025/KW 36 – dat goue Hart...

Aal Johr woller: frait man sick uppe Karms. Uck fräuher. Wat wör dat schön, wenn wi use füfftig Pennig kreegen un us dorför ‘ne Lutschstangen off wat Seutes koopen kunn’n.

So wör’t uck bi us, bi Batkes – dat heit, dor geew us Opa nao dei Kinnermissen sogaor för siene Enkel wat ut. Dann bruukten wii dat Geld nich aal utgäben un kunn‘n d’ mit praohlen, dat wi noch wat woller mit trügge brocht harn.

Opa brüng uck immer wat för Oma mit, wenn dei wägen ehre leipen Fäute nich nao Karken henkaomen wör. Un dorbi is’n Hans ein lüttket Mallör passeiert.

Opa har för Oma ein grotet Hart köfft. Dat har hei ’n Hans ümmehangen – hei schull Oma dat gäben. Dat Hart wör för denn lüttken Däöts aower noch väl tou grot – et hüng üm buld bit uppe Kneie.

Ünnerwängs, sei mössen buld’n Stünnen gaohn, möss Hans maol ümme Ecke – „för lüttke Jungs“. Un dor is dat Mallör passeiert. Dat Hart, hei har et bisiete schaoben, rutschkede woller nao vörn un wüdd – klitschkenatt!

Oh Gott, wat nu, dachde hei un wör buld anfangen tou schrain. Opa har’t aower wull all seihn un sä fors:

„Maokt nix – is gornich schlimm. Oma kann nich mehr gout bieten und mott denn Kouken sowieso instippen..!“

Up‘n Schoulplatz häbbt sei sick mit Steine schmäten.
„Worüm häbbt gi denn trüggeschmäten un mi nich roopen“, fraogt dei Lehrer dei lüttken Jan.
Jan keek üm schräg an: „Menns denn, du hars dei bäter draopen?“

Urlaub up‘n Lanne…

Hubert will sick‘n Perd för‘t Riern utleihn‘n. „Wi lange kann ick dat beholln?“, frogt hei nao. „Dat is gans ünnerschiedlick“, mennt dei Buur, „dat aowerlaot wi immer dei Peer..!“

Jan hätt sick’n Zimmer up’n Buurnhoff söcht. Dei Buur bepraohlt dei Vördeile: „Bi us wäss schmorns van‘n Haohn weckt!“ Jan: „Gout  – dann stell denn Haohn man up säben Uhr..!“

> Wat ute Praxis: Dei Richter fraogt Jan: „Ick will jetzt wäten, wi old sei sünd. Wann häbbt gi Geburtsdag?“ „Worüm schall ick dat säggen“, sägg Jan, „gi dout mi doch nix schenken…“
>“Gefallt di‘t hier in Urlaub“, fraogt dei Kerl siene Frou. „Jao, bün spraoklos!“ „Gout“,mennd hei, „dann bliewe fors twei Wäken!“