Bi us tou Huus...

Wer is am schwattsten… 

KW 38/24 – Wer is am schwattsten…

Dat is all lange her – inne füfftiger Johrn… Aff un tou köm dor noch utländischet Militär in use Gägend tou Mannöverübungen. Dei fäuhern mit ehre Fohrtüüge wull einiges kaputt, aower dat wüdd immer gout betaohlt. Un wenn dei´n poor Daoge bleewen, dann wör us dat ers recht.

Dei Suldaoten eeten nämlich gerne Eier, un dei haolen sei bi us. Weil se wenig dütsch kunn´n, möken se dat up Teikenspraoke: Einer sä immer „Tuck, Tuck“ un wiesde dann mit´n Finger dei Taohl an.

Ein ännerer bröchde einmaol´n Zettel mit, wo´n Houhn upmaolt wör. Dor mennde us Opa, dat wi för üm´n Houhn schlächten schulln. Opa wull jüss los, üm ein Klukker bi´n Hals tou kriegen, dor aohnde dei wull wat, settde sick inne Hocke un füng an tou gackern. Dunn wüssen wi Beschkeid…

För us Bussen wör dat eiers recht wat. Wenn dei Suldaoten frei harn, dröffen wi us dor bi hensetten. Un dann kreegen wi immer Schlickereien. So wat schönet geew dat bi us gornich. Eiers recht nich Kaugummi.

Kennen wi äöwerhaupt nich. Wat häbbt wi kaut. Opa mit sien Priem´n köm dor nich eis gägen an. Hei  mennde, wi kunn´n dat bäter as use Kaihe…

Tüschken dei Suldaoten wörn aff un tou uck’n poor Schwatte, off Farbige, wi dat vandaoge heit. Dat wör nu gans wat Besünners. Dor kunn’n wi am bessen mit. Dei güngen bi us in un ut.

Fiddi wör mit Fränzi un Heini ut use Naoberschupp an käbbeln, wer denn schwattsten seihn har. Jeder spünnt dei ännern wat vör..

Fränzi sä: „Ick häbb ein’n seihn, dor wör sogor dat Witte inne Oogen all schwatt!“

Heini mök d´ ein´n drup: „Wat ick seihn häbb, wör noch leiper. Dei har sick in’n Finger schneern, dor köm schwattet Blout rut…“

Fiddi aower – man wüss jo, datt hei gern praohlde, settde dor noch ein d’ baoben up. Hei schüddelde blots mit’n Kopp un sä:

„Nix gägen dat, wat ick erläwt häbb: Bi us wör gistern Aomd ein’n inne Staomt, dei hätt ein gaohn laoten – dunn wör’t ’ne halwe Stünne düster..!

Wo heitde dei noch

Man schall sick nich verseihn…. 

KW 37/24 – Man schall sick nich verseihn…

Wäkenende up’n Saoterdag: Ein Ehepoor fäuhert toun Inkoopen nao´n Supermarkt. Ünnerwängs is all „leipe Luft“, d. h. sei sünd nur an käbbeln. 

Dat wedd immer mehr, so dat dei Kerl gornich mehr mit in den Markt will. „Maok du dat man alleine“, sägg hei, „aower dat dat nich woller solange düert.“

´Nu eis recht´, denkt sei un tüdelt bi jeden Verkoopstand noch länger herümme.

Aower – wi dat so will, dat löpp änners: Off sei nu gistern aobend touväl Suurkohl äten häff – villich dei Uprägung van vörhin dortou – in ehrn Buuk fang dat richtig an tou grummeln.

´Nützt nix´, denkt sei, ´man hen nao dei Kasse.´ Oh Gott, dor staiht dat bit baoben vull. Un dei Luft in ehrn Buuk drückt immer doller.

Endlick anne Reege. Dei Saoken up Band, betaohlen, rin inne Taschken, schnell rut un rin in´t Auto. Puuuh -Rumms – wenn’t lange drückt, knallt’t ümso mehr!

„Dat har nich mehr lange düern dröff“, sägg sei tou ehrn Kerl, kick biesiete un – dor sitt ein gans ännern…

Blots noch rut – ehr Auto staiht doch up dei ännere Siet. Sei schmitt sick up´n Näbensitz: „Schnell weg, fäuher los“, sägg sei gans upgerägd.

„Wat is denn los?“ frogt ehr Kerl ünnerwängs. Sei vertelld üm dat. „Is doch egaol“ , sägg hei, „hier inne Stadt süss denn doch nich woller!“

Sei sünd woller bi Huus. Lüttke Viddelstünn´ läöter klingelt dat anne Dör. Wer steiht dorvör? Dei Kerl van dat  ännere Auto: „Ick wull blots jou Handtaschk bringen, dei bi mi noch in Auto stünd..!“

Use Kläönschnacker

Kläönschnack bi dei dei Kerls…  

KW 36/24 – Fräuhschoppen bi dei dei Kerls…

Sömmerdag: Nao un nao draopt dei Gäste in. Väle sünd et vandaoge nich. Dat is tou heit…
Aower einige Stammgäste laot sick nich trüggeholln: Pintken Hermann, Kraomers Jonathan, Brow Bernd un Plietschken Fennand.
Uck Kütemeiers Korl, dei olle Doktor Meier is dor. Kütemeier heit hei, weil hei immer klaogt,  dat üm dei Küt kellt…

Pintken Hermann staiht mit hochroen Kopp inne Dörn: „Paul, häss du dat Weer bestellt?  Mein Gott, wat is dat heit. Dor kanns nich gägen schweiten. Dat Waoter löpp ein’n an Eerse daol.“ Hei schmitt sick up’n Stouhl.
Jonathan kummp achteran: „Oh jao. Vandaoge har dei Homisse gout ’n Stünn’n länger düern kunnt. Inne Karken kunns et wull utholln.“
Güng nich“, Franz mischket sick in, „Pastor möss rechter Tied weg. Liese wull’n Puter up Füer  kriegen. Un hei möss denn schlächten. Oh oh, wat dat wull affgäben häff…“
Wat schlächten?“, Kütemeiers Korl maokt grote Oogen, „bi dit Weer?“
Wo weiß du dat denn Franz?“ fraogt Bernd, jüss rinkaom’n, „kicks du bi änner Lüe in’n Pott? Ick wüss gornich, dat du so neischkierig biss.“
Neischkierig säggs du“, Franz schüddelt mit’n Kopp, „du schluss maol woller van di up ännere…
Nä, ick häbb ehr denn Puter verköfft.  Aower ick häbb för di uck noch ein’n. Dei mott nödig weg, un wenn du wullt, käönt wi hier fors dat Geschäft affschluten…“
Jao – haha, ick kenn di. Du biss mi so’n Schlawiner. Bliew du mi mit dien Flatterkraom wäge. Sowat ät ick nich. Ick bruuk wat Öllinget vör’n Schnaobel, am leiwsten Arfkensoppen mit Schwienepötkes!“
Och hör doch up. Du kanns doch bi dit Weer nich an sowat denken“, Jonathan schüddelt mit’n Kopp. „Ick mag uck nu kien Braoen, egaol wovon. Bi us giff dat vanmiddag wat kollet, wat mit Karmelk, Karmeusmeuschken!“
Häbb ick nu nix van“, Gerd fang an tou rukkeln, jaogd sien Präumken hen un her, „Paul wat is, is hier kiene Wirtschaft, krigg wi vandaoge nix?“
Kanns maol woller nich täuwen“, Paul kummp mit’n Buddel anschläpen, „möss ick doch kold holln, häbb jüss noch ut’n Soot haolt. Nu suup un schwieg!“
Köttken Jan fang an klaogen: „Ick har vandaoge gern in’t Hai wullt. Aower Pastor häff et nich affsägg. Har hei gout kunnt. Wi häbbt less Tied Rägen nouch hat. Ick bruuk nödig noch’n bäten Gramm’n. Har ick vandaoge gout weghaolen kunnt.“
Dat kennde ick nich, as ick hier domaols anfüng“, giff Korl dor toubi, „dat Pastor dat Säggen häff, off dor sönndags arbeit’t wern draff.“
Ick weit nich, wat du för’n G’sangbouk häss“, Jonathan maokt ein kruset G’sicht. „Schuss du ellinck wäten, dat staiht all inne Bibel, dat man sönndags nich wat doun schall.“
Bernd mott targen: „Worüm denn? Morgen is uck noch’n Dag. Un Arbeit kanns d‘ uck bi sporn. Vannaomt is doch bi Else Danz.Un wenn’t jung Volk vannacht trügge kummp, schass seihn, dei kriegt diene Hairäökel ut’nänner. Kenns doch vanne Karmste her, hihihi…“
Jan kick üm so vanne Siet an un mennt gans dröge: „Pass du man up, dat du rechter Tied diene Hocken van’n Acker kriggs. Sons gaiht di dat so wi less Johr.“
Fennand kummp d’tüschken: „Nä. nä – blots nich, lessen Sönndag, at et so rängde, bin ick dor noch drokke ünnert Schuur loopen. Junge, Junge – so’n lüttket Dack aowern Kopp is masse wert!“
Dor häbb ick uck nix gägen“, nappkoppde Bernd, „aower wenn dei Bussen dorünner an weddersen kaomt, dann bliff d‘ kien Hocken heile.“
Marie is jüss rinkaom’n un hätt wat mitkrägen: „Oh, oh – ick verstaoht uck nich, wo’t junge Volk sick dei ganse Nacht rümmeschlait.“
Fennand stäck dei Haowern: „Häss recht Marie, bi us wüdd dat fräuher nich so laote. Wenn wi uppe Freite wör, häbbt wi fors sägg, wat wi wulln, dann har’n wi dor denn gansen Aobend kien Kieken mehr nao!“
Aale lacht. Aower Maries Gesicht ? Oha – Fennand, gaoh leiwer in Deckung!
Marie treckt aff, kummp aower fors mit’n dullen Kopp un’n Emmer vuller Buddels woller rin: „Hier häbb gi jou Suupen. Ick bruuk nu denn Soot, mott nödig denn Schmaontpott rinhangen“, schnaud sei.
„Paul“, ehre Stimm’n wedd noch luuter, „weiß du wo dei Botterkarn is? Du moss glieks noch tougange. Wi bruukt Bottern.“
Paul wedd d’dull bi: „Un wi bruukt di hier nich. Scheer di inne Käöken. Dei Botterkarn staiht doch bi us noch immer inne Melkkaomern. Seih tou, dat du dor mit wess. Junge,  Junge – wat man mit so’n Wief beläwen mott…“
Dei Gäste häbb sick dat koppschüddelnd mit anhört. Tüschkendör is Korl, dei olle Doktor, rinkaom’n: „Ja Paul, för sücke Patienten har ick fräuher immer’n gouen Raot: Hieraoten – dann werd’t se täsig!“
Fennand wedd fors iwerig: „Jao, jao – Paul, dann schnieder ick di ’n feinen Anzug, dormit du uck gans plietschk utsüss.“
Paul knuffelt för sick hen: „Dat fählt uck noch, dat se mi nachts tou Balge kummp. Reicht mi, dat se daogs aower üm mi rümme zierst.“
Naon Tiedlang kummp Franz hoch: „Paul, sünd dor noch Buddels in’n Emmer? Drokke her, bevör dat Wark warm wedd un wi bit Drinken noch mehr schweiten mäöt!“
Ja, un dormit dat Wark nich verkummp: Nich lange schnacken – Kopp in’n Nacken..!

Wenn du anfangs Wien tou drinken, denk immer – an den Maond:
Mit ein Viddel fanngs de an, dann dat tweite, dann dat drütte, un nao dat veierte bisse vull!

Bi us tou Huus...

Dei eierste Schouldag…

KW 35/24 – Dei eierste Schouldag…                                     

Ick har dat Glück, dat ick mit ein Naoberjungen, dei uck so old was wi ick, nao Schoule köm. Dat was dei Pintkendraihers Fränzi.

Dei heiten ellinck mit´n Huusnaom´n Meyer. Aower dor giff et bi us so väle van. Un weil Fränzis Papp´n, dei Pintkendraihers Hermann, so´ne Draihbank har, wo man ut Holt väle Saoken un uck lüttke Deile mit maoken kunn, sücke Pintkes, schnacken dei Lüe tou´n Uteinnännerholln immer van Pintkendraiher.

Dei eierste Dag inne Schoule wör langwielig. Dor wüdd nur´n bäten rümmekukelt un komische Fraogen stellt: Wo man heiten dö, wat us Papp´n mök, off man noch mehr Bräuers un Süsters har, wo dei heiten döen, off dei uck all nao Schoule güng´n, un all so´n Tüterkraom.

Ick har am leiwsten sägg: Dor gaiht di nix van an. Aower, weiß jo wull, so wat draffs nur denken. Dat Schlimmste wör, dat man dei ganse Tied stille sitten möss. Dat wörn wi nu gornich gewohnt. Un wi lange dat düerde. Wat wörn wi doch froh, as wi woller upstaohn un weg kunn´n. 

As wi beiden woller bi usen Huuse anköm´n, wör us Opa in´n Goorn tougange: „Na, wi hätt et jou dann gefall`n?“, frög hei fors, un „gi häbbt et nu gout, userein mott arbeiten. Ick wör jo uck gerne mitgaohn…“

„Opa“, sä ick dorup gans wichtig, „dor bliew blots wäge. Dat dor, dat is doch dei reinste Kinnerei..!“

Opa lachde luuthals los un mennde: „Aower gi käönt doch nu säggen: Wi gaoht all nao Schule, eierste Klasse.“

Dor köm Fränzi tougange. Sien Unkel Jan wör bi dei Baohn un dor dröff hei uck aff un tou eis mitfäuhern:

„Von wegen is dat eierste Klasse. Dat sünd  aal nur Holtbänke..!

Bi us tou Huus...

Schlaopmüssen…

KW 34/24 – Schlaopmüssen …                                                           

Dat is nu all ‘ne Tiedlang her, ick wör noch so’n  gouen Buckjungen, doch denk ick dor noch jed´s Johr dran, wenn woller Stoppelmarktied is.

Veier Daoge achternänner Stoppelmark fiert, un dann schmorns bit üm veier – wer schall dat utholln?!  Un dann köm üm halw säben dei Mölkwaogen, dann mössen dei Kaihe mölket wän.

So seet ick dor maol woller schmorns inne Wiske up’n Buckstouhl toun mölken Dat wör up`n Stoppelmark-Dingesdag, veier Daoge un Nächde achter mi. Dei Arms immer länger un langsaom un sinnig füllen mi dei Oogen tou.

„Junge“,  sä use Pappe up maol, „wat is mit di?“ Ick waokde up – un wull drocke wietermölken – aower dei Kouh wör wäge. Ehr wör dat wull tou dumm worn. Sei wör woller anfangen tou fräten un langsaom wietergaohn. Ick dor achteran – aower-

– wat wör dat för usen Pappen wull för ein Bild: Mitten inne Wiske seet sien Jung’ up’n Buckstouhl – un wör inschlaopen…Hei häff noch lange mit’n Kopp schüddelt – aower sägg häff hei nix.

Un wat kann ick dorut lern… Wat touväl is – schall’m laoten. Stoppelmark fiern – aower mit Maoten..!

Use Kläönschnacker

Stoppelmarkt…

KW 34/24 – Stoppelmarkt…

Wenn dei Wind woller aower dei Stoppeln waihde, Harms Gerd sick jümmers bannig fraide. Dei Arnte wör inne, dat mög hei liern, un dann Erntedank up´n Stoppelmark fiern…

Dor dö hei sick uck recht wat günn´n, poor Schlücksen mehr, göt hei sick binn´n. Un uck siene Liese har dor gornix gägen, wenn hei´t nich tou dull har dräben…

Up`n Veihmarkt har hei up´n Äsel born, denn wörn sei, Gott sei Dank, noch los woller worn. Doch less Johr, dor wört´n grot Mallör, dor stünd hei mit´n Zägenbuck inne Dör…

Nu reicht et, har Liese dunn beschlaoten, du kenns mit Brammwien doch kien Maoten. Du bliffs bi Huus, sä sei reguros, maondaogs kummps du nich mehr los…

Sei passde up, wör uppe Hut, doch ehr schlaue Gerd, kneep einfach ut. As sei schmorns köm ut‘ n Melkestall, wör hei aower alle Barge all…

Teuw eis, dachd´ sei, geew sick´n Ruck, wat hei kann, dat kann ick uck.

Schnell ümmetrocken, düerde nich gans lange, hen nao´n Markt, un gornich bange, fünd man se anne Theke weer, drünk beide Gänge, Schluck un Beer…

Un wenn sei har uck masse Mout, dat güng aower nich gans lange gout, dor wirkde all dat geistig Gemisch, un Liese leeg buld ünner´n Dischk…

Doch Gerd, dei har all seihn den Schaoen, haolde schnell sick eine Schuuvkorn, fix ehr hinupp un schwuppdiwupp, schöw hei dormit nao´n Huuse up…

Dat Gelächter wor jo grot, doch dat har aal´n sinnigen Dot, dat dö um ellink gornich kelln, vandaoge kunn Liese, üm nich mehr utschelln…

Un wat sägg us dei Geschich’t: Aowere Stränge schlaon, dat gaiht nich. Wat nich verdrägen kanns, schass laoten, Fiern jao,  aower – mit Maoten!

Use Kläönschnacker

Jung un Old…


KW 32/24 – Jung un Old – Grillen, Deil 4   

Dei Öllern sünd in Urlaub. Dei Kinner, häbbt Oma un Opa toun Äten inlaoen. Vandaoge sünd se buuten an grillen.

Dei Stimmung wedd bäter, weil Oma nu dat Kommando aowernimmp:
„Kinner, Lüe, ick mag et nich mehr hörn. Laot us doch maol van wat änneres schnacken. Ick weit wat. Häbbt gi vandaoge all dei Zeitung läsen..? Nä..?“
Oma kick rundümme: „Stellt jou vör, dor hätt doch ein´n van dei Zeitungsheinis  denn Sänger Fredi fraogt, of hei van üm ein Inderwief  kriegen kunn. Hannelt dei nu mit sükke Froulüe?“
Aale kiekt Oma fraogend an. Un Oma rattert wieter: „Ja – un dann is hei noch so driester un fraogt, off dei Sophia Loren, dei Schauspälerin, ein´n Renn- of round´n Fuss, off sowat ähnlick, har.?! 
Also wücklich…“
Dei Kinner sünd gans verdattert un käönt dor gornix mit anfangen, bit at Frieda luuthals anfang tou lachen: „Ick weit, wat du menns Oma.“ Sei rischket sick up: „Oma, dei Reporter wull sick mit Fredi ünnerholln.Up englisch fraogt man dann nao ein In-terv-jou. Dat schriff man Interview, hätt aower mit Inderwiewer, off wat du dorut verstaohn häss, nix tou doun.
Oma, Oma, un dann sägg man uck nich Renn- of run´n Fout, sünnern man schriff Rendezvous un sägg Ron di wu..! Dei Reporter wull wäten, off dei Fredi mit dei Sophia Lorén ein Techtelmechtel off sowat hat har. Also Oma, hör tou, man sägg Ron-di-wu un fraogt nao ein In-terv- j o u !“
Oma is gans dörn Wind: „Wat säggs du – jou?“, fraogt sei upgerägd, „hätt hei jou uck fraogt..? Kinners, nu laot jou doch nich mit sükke Kerls in. Dei willt doch blots…“
„Stopp, dat reicht!“, nu wedd´t Erna touväl, „du brings aals dör´nänner Oma. Ät eis. Wi käönt glieks wieterschnacken.“
„Goue Idee“, mennt Opa, „wat schert us uck dei olle Buck? Ick glöw, dei is noch öller as ick. Laot us doch leiwer van dei lüttke Leni schnacken… Houh-houh, wenn´ck dei seih un singen hör, dann wedd mi jümmers  gans warm üm´t Hätte!“
Dat bring aower Oma noch woller trügge: „Nä, na, dei mag ick nich mehr. Wat dei dor lessdens eis vertellt hätt.?! Sä doch glatt, sei har all öfter´n aopen Eers hat. Sowat doch uck, sowat sägg man doch nich… Ick häbb mi buld wat schämt. Dei Reporter is dor gornich up ingaohn. Wüss dor uck bestimmt nix up tou säggen..“
Dei Kinner kiekt eis woller gans verdutzt, bit Frieda et woller kapiert, wat Oma dor mit mennt: „Oma, Oma – wat häss denn dor woller verstaohn?
Dat bedütt doch gans wat änners. Sei will dormit doch nur säggen, dat sei all mehrere Ai… – ick menn, sei häff all öfter´s ein Open Air hat, sowat wi’n öffentlichen Uptritt vör väl Zuschauer!“
Erna kummp ehr tou Hülpe: „Jao Oma, dat lessde Maol wör´t richdig gout. Ick will uck noch wat pousten (posten)…“
Oma stuff hoch: „Wat wullt du? Wullt du nao dei Post hen? Dann nähm ein Breif mit för Tante Marie. Dei häff aowermorgen Geburtsdag..“
Erna: „Oma, dat hätt midde Post un Breifdräger nix tou doun. Dat is sowat wi ein Telegramm, dat aower Funk schickt wedd“.
Frieda hätt mithört: „Wi gaiht Tante Marie dat ennlick? Dei is all lange nich mehr hier wän.“
„Nä, isse uck nich. Nu röpp se andauernd an. Ehr Patenkind häff ehr dor wat schonken, so´ne… eine, ick mag et gor nich säggen, weil Opa dann immer an lästern is…“
Opa hätt aower all mithört: „Jao, jao – dat stimmt jo uck, häbb ick doch immer all sägg, Marie häff Rotten up´n Bäön´n!“
„Wat menns denn?“, Frieda is gans upgerägt, un wedd immer luuter: „Wat is dor mit Tant Marie?“
Oma stäötert: „Opa ützt dor mit rümme. Ick glöw, Tant Frieda kann dat nich richtig utspräken. Sei schnackt immer so van Ratten, Rotten, off so ähnlick.?!“
Frieda schleit dei Hann´n vör´t Gesicht: „O, Gott – ick glöw, ick weit wat sei mennt, dat is – dat heit… – also, dat is so´ne Inrichtung, dei kann man koopen un dann soväl telefonieren wi man will. Schräben wedd dat Flatratte, dat is englisch, man sägg Flätträt dortou!“
„Ick weit nich, off Tante Marie immer noch aals vör´nänner krigg“, sägg Oma gans naodenklick, „bi Tant Paula in Amerikao har sei lessdens uck anroopen, vertellde sei. Un John, ehr Kerl har sägg, dat sei in Kitt…“, sei kick woller nao Opa raower.
„Jao“, Opa kick hoch, „kanns ruhig vertelln, dat Paula in Knast sitt.“
Frieda wedd gans iewrig: „Wat heit dat denn woller? Maol dei Rege nao. Wat hätt Tant Paula verbraoken, wat hätt sei maokt? Off wat hätt Tant Marie vertelld?“
Oma haolt deip Luft: „Ja – also, immer wenn sei dor anröp, wör Unkel John dor anne un sä, dat Tant Paula in Kitken wör. Aower dann har sei uck mit ehr schnacken kunnt un sei wör noch gout toufräe wän… Enweder, mennde Tant Marie, wörn dei beiden dörnänner, off beide seeten in Tuchthuus…“
Frieda sett´t sick up´n Stouhl un holt sick den Kopp faste: „Dat draff doch aal gornich wohr wän. Oma hör her. Kitchen Oma, Kitchen is englisch. Up dütsch heit dat Käöken! Also wör Paula inne Käöken un doch nich in´n Knast..! „
Opa schüddelt mit´n Kopp: „Ick verstaoht´t nich. Mäöt wi denn Tommy denn aals naomaken?  Schall mi gornich wunnern, wenn se hier eines Daogs noch lünks uppe Straoten fäuhert.?!“
„Wat naomaoken? Wer dait wat naomaoken?“ Erna is uck all ganz dörnänner. „Wekken Tommy? Us Naober? Harms Thomas? Wat hätt dei maokt?“
Oma beruhigt: „Nix Besünners. Opa sägg immer Tommys tou dei Briten, tou dei Engländer. Laot´n Opa man schnacken. Un Tant Marie gaiht´t wücklich gout. Sei hätt all nao jou fraogt un kummp bestimmt dei nächsden Dage raower üm mit jou…“
Opa kummp dortüschken: „Dei laot blots wägeblieben. Dei is doch nur an klaogen, wi leip sei dat hätt, dorbi häff sei kien Kerl off Kind. Aower dat passt tou´ne Sodaolin!“
Frieda: „Sodaolin, wat is dat denn nu all woller?“
Oma: „Blödsinn, nicht wichtig. Opas Spraoke. So sä man fräuher tou nich verhieraote Frouen.“
Opa pultert los: „Dat sünd all dei, dei einspännig bläben sünd, dei kien Kerl affkrägen häbbt, weil se an aalen wat uttousetten harn. Un Tant Marie kunn sowieso kienein wat recht maoken, dei …“
„Jao?“ Oma kick Opa scharp an, „dat moss du uck noch jüss säggen. Du biss doch daomaols wi verrückt achter ehr an loopen. Aower dei häff di wohrschaut, wat du för´n Schlawiner wörs! Blots ick, icke – ick Schussel möss dann noch up di rinfallen…“
Oma weit nich so recht, off sei dorbi lachen, off schrain schall. Langsaom fang sei an tou neupen…
Drokke kaomt dei Kinner her un nähmt Oma un Opa in´n Arm.
Erna: „Laot Tant Marie doch einfach so wi sei is. Wi mäögt dei wull.
Aower – noch mehr frait wi us Oma, dat du up Opa rinfallen biss. Denn – sons har et us gornich gäben..!“

Dat Läben lätt sick in drei Affschnitte updeil’n:
Mien Papp’n is starker as dien…
– – Och Papp’n, wat verstaihs du noch dorvan…
– – – Mien Papp’n hätt jümmers sägg…

Use Kläönschnacker

Jung un Old..

KW 31/24 – Jung un Old – Grillen, Deil 3  (Deil 2 in 17/24)

Dei Öllern sünd in Urlaub. Dei Kinner, häbbt Oma un Opa toun Äten inlaoen. Vandaoge sünd se buuten an grillen.
Dei Stimmung is nich gout. Opa is an targen. Oma will all weg…

Doch dei Kinner haolt ehr trügge: „Kumm Oma“; sägg Frieda liese, wat Opa kann, käönt wi uck.“
Un gans luut: „Oma, laot di nich langer targen. Wi seukt di jetzt´n Freund. Dann kann Opa seihn, wo hei bliff.“
Sei packt Oma ümme un sägg gans wichtig: „Ick wies di, wi man dat vandaoge maokt. Is wat Neies. Wi dout guugeln (googeln), dann…“
Oma schüddelt mit´n Kopp: „Wat schall ick – gurgeln? Ick häbb mi doch gornich verküllt. Un wat schall dor dann Neies dran wän?“
Nee Oma“, Frieda haolt´n poormaol deip Luft, „ick menn nich gurgeln, sünnern guugeln, dor kann man…“
Oma fägt d´ woller tüschken: „Kukeln? Nä, dat will ick all lange nich.“ Sei kick nao´n Opa raower. „ Dat reicht doch nu wücklich, wenn   einer bi us ein Kukelmors is..!“
„Nä, so gaiht et nich. So kaom wi nich wieter“, Frieda lätt denn Kopp hangen, „ick glöw, ick mott di wiesen, wat ick meen. Ick haol jetzt mien Laptop her un dann dou wi sörfen (surfen)..“
Oma: „Wenn wullt du herhaoln? Un wat schäölt wi maoken..?“
Opa, mit vullen Backen kauend, röpp räöwer: „Sörfen kenn ick. Häbb ick all maol seihn. Dat is´n Bügelbrett mit´ne grote Faohn´n, dor suust man mit aower´t Waoter…“
Oma wedd d´ gans rappelig bi: „Un dat schall ick uck maoken? Ogott– wat mouet gi mi up´n ollen Dag noch aal tou…“
„Nu hört doch endlick up mit denn Blödsinn“, Erna mischket sick in, „ick weit väl wat Bäteret. Oma, dou ers maol wat äten, dann vertell ick di dat.“
„Also“, Erna dait sick gans wichtig, „Oma is doch inne Danzgruppe. Wi wör´t, wenn wi eis maol mit dei aal tousaome inne Disco güngen?!“
Opa prustet un lacht luut ut: „Wat willt gi? Inne  Disco mit ehrn Club, denn Orschbackenwackelverein..? Dat mökk doch tou gerne seihn, wi dat wull affgaiht…“
Oma wedd woller unruhig. Aower Frieda is gans begeistert: „Laot Opa doch schnacken Dat is doch hammergail – dat wedd richdig gout Oma! Du treckst miene bunte Strumpfhose an un dann…“ 
„Um Gott´s Willen“, Opa kummp dor all woller tüschken. „blots nich, laot Oma blots kiene Strumpfhose antrecken. Dann fall´t ehr doch bi´t Pupsen immer dei Schouh ut..!“
„Jetzt reicht“, Oma wedd d´ dull bi, „hollt du doch dien Mund. Schall ick maol vertelln, wi di dat gaohn hätt, at du van Utflug mit joun Kägelclub trügge köms? Ünnen un baoben köm di´t!“
Och-nä“, Opa stäötert, „nix Besünners. Schnack man nich van…“
Un worüm nich? Du draffs dat, oder wat?“ Oma kummp in Fohrt: „Käönt alle hörn. Dor sünd dei ollen Suupsäcke in so´n komischen Schuppen landet, mit so roet Licht. Weiß jo wull!“
Oma kick gans dull ut: „Heidners ehr Marie bedeint dor aff un tou. Un dei kunn nix Bäteres doun, at Braoms Hedwig dat tou vertellen. Nu weit et dat ganze Dörp.“
„Schnack nich“, knurrt Opa, „dor weit doch nümms wat…“
Ha ha, un wat dor aal vertelld wedd. Opa schall mit so´ne Taokeltante up´n Dischk danzt häbb´n, wi so´n Häöhnken up´n Messhoop.“
„Wat häss du Opa?“, is Jan vanne Sokken, „du up´n Dischk mit so´n heitet Püppken..? Dat har ick seihn möss. Opa du biiss´ne Wucht!“ Jan bögd sick vör Lachen.
Oma aowerdriff“, kummp Opa d´tüschken, „glöw dat doch nich aale. So schlimm wör´t nich …“
„Nix is aowerdräben?“, wedd Oma noch luuter, „unmöglich mäöt gi jou benaohmen häbben. Mög nich wäten, wat dor aal passeiert is?“
Se rullt richdig midde Oogen: „Dei Krankenwaogen har d´sogor her möss, weil Braoms Korl siene Klappermäöhlen (Schrittmacher) dörbrennt is… Ick sägge di´t!“ 
Opa wedd gans tatterig: „Dat stimmt doch aal nich. Korl güng dat doch all middags nich gout. Un dat wat Hedwig, dei olle Goos, vertelld, dait kiener glöben. Dat Menschke is brägenklüterig..!
Jan mischket sick in: „Heidners ehr Marie hätt dat vertelld?“, fraogt hei nao. Wiso is’n dei dor? Hört dei uck tou dei Anmaoketanten?!“
„Dat kann wän“, mennt Opa, „wenn sei nao ehre Mouder ort, dann…“
Jan lacht luut ut: „Wat säggs du, dei Mouder, dei Vaogelscheuche? Hör doch up, wenne dei in´n Kirschkenboom stellst, bringt dei Väögel dei Kirschken von vöriget Johr glatt woller!“
„Jaooo, vandaoge is bi ehr dat Verfalldaotum wull affloopen, aower“, Opa rischket sick, „vör Johren wör´t noch´n Fäger, dor kunns du einfach nich van…“
 „Opa“, köm Jan d´tüschken, „du wullt doch wull nich säggen, dat du fremdgaohn biss?“
 „Naja – hmm, nee mien Jung“, Opa wedd verlägen, „aower –“, hei schielt nao Oma räöwer, „ick mag d´ doch tou gern van schnacken..!“
Oma wedd et nu doch touväl. Sei aowernimmp dat Kommando…

Dat vertell ick Jou nächsde Wäken!

Wo heitde dei noch

is doch gans einfach..

KW 34/24 – is doch gans einfach…

Oma Threschken waohnde all lange in Mönsterland. Aower gebörtig köm se ut Vechte.

Dat seet ehr so in Blout, dat sei, wenn sei uck all´n Tacken öller wör, noch jeds Johr nao Stoppelmark möss. Wie immer fäuherde sei dor midde Baohn hen.

Uck dit Johr. Sei har sick in´n Abteil kommoudig tourecht sett´t, as dei Schaffner köm. „Ihre Fahrkarten bitte!“ Dissen Kommandoton kennde sei. Sei haolde ehre Korten rut un geew üm dei.

„Diese Fahrkarte ist nicht gültig“, hörde sei, „diese Karte ist für‘ne normale Beförderung. Wir sind hier aber in einem Schnellzug“, köm dor achteran…

Oma keek üm´ne Tiedlang an un sä gans langsaom: „Dat is doch gans einfach tou kriegen. Sägg doch denn Fohrer, hei schull wat langsaomer fäuhern..!“

Bi us tou Huus...

Dei Arntetied…

KW 33/24 – Dei Arntetied …                                                   

Nu rullt´se woller uppe Straoten = dei Maihmaschinen mit´n Döschkassen dor uppe. So sä man fräuher tou dei eiersten Mähdrescher.

Vandaoge sünd´se all buld so grot wi lüttke Hüüser. Ehr Muulwark (Schneidwerk),  breier as dei Straoten, trekkt se achter sick an. Bi´t Maihen wedd dat d´vör stülpt un ruck zuck is aals maiht un döschket.

Wenn ick dor an fräuher denk…  Mein Gott, wat wör dat för´ne Arbeit: Touers dei Saißen horn (dengeln/ schärfen) un anmaihen. Dat Matt (das Gemähte) möss utnaohm´n wern = mit dei Mattharken wüdd´n lüttke Bünnel, Garben sä man, tourecht maokt, ´ne Handvull Matt dorvon at Strick naohm´n un fastebunn´n.

Genauso güng et läöter mit Maihmaschinen wieter. Bit nao´n Aobend – maihen, utnähm´n, Garben binn´n. Naoher köm´n dei Binner (Mähbinder) up. Dor köm´n dann all dei fardig bunn’n Garben rut.

Kott vörn Düstern wüdd dann hockt, d. h. dei Garben wüdden, dormit sei bäter naodrögen kunn´n, schräg aneinänner hochstellt – immer tou twölw. Dei sehgen ut wi lüttke Telten. Nao ein bit twei Wäken wüdden dei Garben dann rinhaolt un in Winterdag wüdd dann dösckket.

Dat wör jo massig Arbeit, aower schön wör dei Tied uck. Et wör nu maol use Jugendtied! Un et wör nich so hektisch wie vandaoge. Geselligkeit wüdd grotschräben.

Wenn ick allein all an dei Hocken, dei lüttken Telten, denken dou.
Dor kunn man nich nur ünner´t Schuur loopen, wenn´t rängen dö,
nä – dat wör uck för dei, dei´t drokke harn, ´ne schöne prikkeligge Liebeslaube.

Es war einmal: Harte Arbeit – schöne Bescherung!

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com