Wo heitde dei noch

Wi Kinner dat so mennt…

KW 23/24  Wi Kinner dat so mennt…

Dat häbbt wi betaohlt: Bennard har mit siene Öllern in Wirtshuus wat äten. Wi dat bi Huus so Moude wör, wüdd uck bi´n Dischke bäet. Nao´t Äten wull Bennard dat aower nich mehr: Hei mennde: „Vandaoge bruukt wi´t nich. Vandaoge mäöt wi dat Äten sülwes betaohlen..!“

Dor kumpp nix rut: Wilhelm har sien lüttken Jungen mit inne Karken naohmen. At sei rinköm´n, geew hei üm´n Gröschken, denn hei in´n Opferstock schmieten schull.
Dat dö hei uck, keek aower fors nao, off dor ünnen uck wat rutköm. „Dei is kaputt“, sä hei dunn gans luut, „dat Geld is wäge..!“

Klärchen: „Mammi, ick häbb vandaoge Postbote spält un äöwerall Breiwe verdeielt…“ „Ja, fein – un wo häss du denn dei Breiwe her?“ „Ut denn Kassen in diene Kommoude, denn mit dei rosa Schleifchen..!“

Dei lüttke Heini mag gern Indiaoner spälen. Eines Daoges kummp hei maol woller gans verdreckt in. Dortou is hei uck furchtbor blass. „Wat is“. fraogt siene Mamm´, “häbbt gi jou woller haut?“ „Nä“ sägg Heini gans sklüh, „wi häbbt us verdraogen un dann eine Friedenspfeife rookt..!“

Vadder kummp vanne Geschäftsreise trügge. Dei lüttke Korl flüstert üm in´t Ohr: „Wenn du mi fiew Mark giffs, sägg ick di, wer bi Mama schlaopen hätt.“  Forts krigg hei dat Geld: „Nu sägg all, wer wör dat?“ „Icke…“, sä Korl – un wäge wör hei…

Dei lüttke Anton is mit siene Mamm´in Theaoter un hört dor wat van Statisten. „Mama, wat is dat?“, fraogt hei gans neischkierig. „Dat sünd Lüe, dei nix tou säggen häbbt.“Korl dorup: „Oh fein, dat wör dann jo wat för usen Papp´n…“

Dat is tou fräuh… Hinnerk möss naon Doktor, weil hei’t mit dei Verdauung har. „Ja, das haben alle älteren Leute“, sä dei Doktor fors, „wie oft haben sie denn Verdauung?“
„Schmorns tüschken fiew of sess Uhr“ sägg Hinnerk. „Aber das ist doch hervorragend“, mennde dei Doktor, das ist zwar etwas früh – aber dennoch in Ordnung“. „Aower dat zu früh“, sä Hinnerk, „dat is doch dat Mallör, ick waok doch eiers üm säben Uhr up..!“

Bi us tou Huus...

dei affbraokene Pingsttour…

KW 22/24 – dei affbraokene Pingsttour…

Pingsten fäuherde Tant Marie bi gout Weer alltied mit Rad los.
Dorbi har sei gor kien ölling Rad. Nä, dat wör so’n olllen Draohtäsel, off Mölkerrad, sä man wull dortou. Lünks un rechts wör dor so’n Haoken anne, dor kunn man dei Mölkkannen anhangen. Sons wör dor nix Besünners dran. Lüchten un so’n neimäudschken Kraom uck nich.
Pingstmaondag: Marie har ehrn Sönndaogskarkengaohnsrock antrucken, schmeet sick up Rad un pettde los. Alltied gout toufräe, aff un tou ein Lied trüllern – so kenn’sei se in Dörp aale.
Nu harn se in Dörp ein neien Schandarm krägen. Dei wull sick bi dat schöne Weer uck´n bäten dei Fäute vertreern. Naja, wör jo´n Fierdag, aower as Marie dor mit ehrn Draohtäsel anköm – hüllt hei se doch an.
Hei schüddelde blots noch mit’n Kopp, as hei sehg, wat dor an’t Rad annewas, dat heit – wat dor nich annewas, off sägg wi maol – fählde. Toufällig har hei sien Bouk bi sick. Dat trück hei rut und füng an tou schrieben: Vorderlicht fehlt, Rücklicht fehlt… unsowieter..!
Marie keek üm dorbi äöwer dei Schullern un sehg, wat hei dor upschreew. Sinnig kloppde sei üm up dei Schullern un sä, sei dachde doch glatt, dat sei dat aal schonken kreeg: „Neie Käen mott d‘ uck rup. Dei is all ganz old. Schriew man forts mit up..!“
Dei Schandarm wör touers spraoklos, klappde dunn mit’n Ruck sien Bouk tou un füng an tou schell’n: „Steigen sie auf – machen sie, dass sie wegkommen – und lassen Sie sich ja nicht mehr mit dem ollen Ding auf der Straße sehen..“
Marie wör gans bestött un brummelde vör sick hin: „Wat is dat doch för´n däösigen Kerl. Will man hölpen, dann wess uck noch utscholln!“ Steeg up Rad un wäge wör sei…

Wo heitde dei noch

Vertell eis maol…

KW 21/24 Lach mit!
Dei Kellner ünnerhollt sick:
„Worüm läss du denn Kerl an dien Dischk dor besaopen herümmehangen? Schmiet üm doch rut.“
„Nä, nä – gornich schlimm, denn jedsmaol wenn hei wach wedd, dait hei van neien betaolen. Glieks  wekk ick üm dat drütte Maol…“

Opa is nao dei Karktied an meckern:
Äöwer denn Pastor siene Prädigt, äöwer denn Karkenchor, usw.
Mennt dei lüttke Heini: „För dei poor Gröschken, dei Opa in´n Klingelbühl schmäten hätt, häbbt dei aower’n fetziget Programm brocht..!“

Eine Buurnfrou wüdd fraogt, wat ehre Jüngste denn worn wör…
Gans stolt sägg sei: „Eine Künstlerlin..!“ „Jao? – wat maokt sei denn?“
„Dat weit ick uck nich so genau. Wie häbbt ehr lessdens besöcht. Sei möss wat vördrägen. Dei Lüe wörn van ehr gans begeistert, dei häbbt us mit Bloum’n beschmäten…“
„Jao- dat wör bestimmt schön?“
„Nä – dat häff kolln… – Anne Bloum’n wörn dei Pötte noch anne..!“

Jan praohlt van sien Urlaub. “In dat Bedde, wo ick äöwernachtet häbb, häbbt uck Kaiser Franz, Napoleon un dei Alte Fritz äöwernachtet.“
Korl dorup:  „Wör´t Bedde dann so breit, dat gi aale dorin schlaopen kunn´n?“

Verkehrt verstaohn…
Bollmanns Gerd is Äten gaohn in ein vörnähm Lokaol. Hei hätt dei Spieskorten all lange dör un winkt dei Bedienung: Herr Ober, ick möchte endlich dinieren“, sägg hei gans patent.
„Tut mir leid“, köm dor trügge, „die Nieren sind ausgegangen!“

Inne Nervenanstalt hätt et ’ne Panne gäben un einige Patienten sünd utbüxt. Nao poor Stunnen häbbt sei se woller infangen un dei Chefarzt fraogt denn Polizist, of alle taihn woller dor sünd..
„Wieso taihn“, fraogt dei trügge, „wi häbbt aower mehr mitbrocht…“

Harms Marie hätt´n Führerschien maokt….
Sei fäuhert toun eiersden Maol mit ehr Auto. Toufällig wedd dor´ne neie Telefonleitung legg un dei Arbeiters klattert jüss dei Masten hoch. Oh Gott, denkt Marie, häbbt dei aal Angst. So schlecht fäuher ick doch gornich.

Nanana, Führerschien häbben, heit nich immer, dat man all gout fäuhern kann.

Bi us tou Huus...

Der Mai ist gekommen…

Toun Maidag… (BJ)

Melodie: Der Mai ist gekommen…

Nu is woller Maidag – wo alles greunt so fein,
un  uck all dei Bloumen – fangt woller an tou blaihn.
Vergät´ drüm dien Sorgen – un alles wat di kellt,
gaoh rut un bekiek disse wunnerschöne Welt..!

Hier giff et Natur – ünnert grote Himmelstelt,
hier is uck kien Hektik – un Striet üm all dat Geld.
Hier singt nur dei Väögel – un wi singt all dor mit,
kaom rut un frai di – mit dei schöne Maientied ..!

Leiw Vaoder, leiw Mouder – för jou gilt uck dit Lied,
dann denkt wi tourück an – us schöne Kinnertied.
Wat häbbt gi in Lä-äben – so alles för us daon,
ick weit, use Hergott – dei giff jou einst denn Lohn..!

Der Mai ist gekommen, vandaoge willt wi fiern,
un singt disset Liedchen, mit immer väl Pläsier.
Up Hoch un up Pla-att, un för grot un för klein,
för all schinnt dei Sünne, un alle laot sick frain..!

Use Kläönschnacker

Jung un Old…

17/24 – Jung un Old.. (Deil 2)

Dei Öllern sünd in Urlaub. Dei Kinner, sämtaihn bit nängtaihn Johr old, häbbt Oma un Opa toun Middagäten inloorn, toun Grillen in ehrn Gorn. Die Stimmung is gout. Oma is allerdings ‚n bäten tou neischkierig…

Frieda wedd dei neischkierige Fraogerei touväl. „Häss du nich all buld wat fardig?“, röpp sei nao Erna raower.
„Jao – isset, nähmt jou man all´n Teller, dat eierste Fleischk is muts fardig.“
„Braor´t aower gout dör, sons kann ick et nich bieten”, mennt Oma, „du weiss jo wull, wi sünd all´n bäten öller!“
„Dann dou mi dat Stück man“, lacht Opa, „ick feuhl mi noch nich so old. Old is man eiers, wenn kien´n Pudding mehr bieten kanns. Ick kann noch aals bieten, ick kann mi sogor in´n Mors bieten..!“
Erna maokt grote Oogen: „Wat mennt hei dor dann woller mit?“
Nu lacht Oma luut ut: „Ja Kind, dat sünd Opas Schnäcke. Sägget wi maol so: Opas Tähn´n sünd wie Sterne, nachts kaomt se rut!“
Erna gaiht koppschüddelnd. 
Jan, dei Jüngste kummp ümme Ecke.
„Wo kummps du denn her? Häss so lange schlaopen? Biss woller dei ganse Nacht ünnerwängs wän“, äöwerfallt Oma üm.
Jan bliff gans ruhig: „Wat maokst du di för´n Kopp, Oma. Wi Kerls maokt dat schon richtig, nich Opa?  Aower kiene Sorge, ick bün all´ne ganse Tied aohnlein (online) wän…“
„O Gott, o Gott“, Oma wedd gans tatterig, „du biss doch wull sachte nich woller aohne Lienen mit usen Hund loswän. Du weiß doch, dat use neie Naoberschke dor Angst vör hätt!“
Jan grinst blots: „Blödsinn! Ick menn doch gans wat änners. Aower dat wör uck nich schlimm wän. Dei olle neischkierige Tante draff us Karo ruhig maol´n bäten verjaogen!“
Oma: „Jung doch uck. Wat schall dat. Maok dat Menschke doch nich noch banger at se all is..!“
Opa will se bäten beruhigen: „Och nu laot´t dei doch. Ick mag dei, is doch´ne feine Frou.“ Un liese tou Oma: „Up dat Papier möck uck noch wull schrieben…“
Omas Oogen blitzt gewaltig. Dor treckt´n Gewitter up.
Doch dei Kinner kaomt d´tüschken. Frieda: „Wat häss du dor flüstert Opa, wullt du er schrieben? Schöön – villich noch’n Liebesbreif!“
Un lachend tou Oma: „Kann Opa dat? Hätt hei di fräuher uck Liebesbriefe schräben?“
Oma brummelt blots…
Jan kann sick nich trüggehollen: „Sowat bruukde hei bestimmt nich. Opa hätt bestimmt masse Freundinnen hat. Stimmt doch Opa, nich?!“
Opa stäötert: „Jao-jao, ick menn, ick weit nich, ao- aower wenn, dann blots toun üben, b l o t s  toun üben!“
Frieda straokt Oma aower´t Hoor: „Laot´se man schnacken. Du schass
noch wull väl mehr Verehrer hat häbbn. Aower wenn ick jou vandaoge so hör, disse Targerei. Dann fraogt man sick, worüm du Opa dann hieraot´t häss?“
Oma wedd gans verlägen un kick nao Opa raower: „Dat weit ick uck nich so genau. Hei köm immer woller an. Ick kunn mit üm schelln wi ick  wull. Dann keek hei mi mit sien bruun´n  Oogen so bädelnd an. Wi us Karo. Wat schull ick maoken..?“
Jan gans grotkotzig dortüschken: „Ja Oma, wenn man dat so hört, dann moss du, wenn Opa di nich mehr will, usen Karo hieraoten, hihihi!“ 
Oma schüddelt mit´n Kopp: „Kinner, Kinner, wat schall dat aal. Wi sütt dat ut. Häbbt gi dat Äten denn nu fardig?“
Erna: „Jao,wi sünd sowiet. Salaot moss di ute Schöddel nähm´n. Un hier häbb is´n schönet Steak för di. Wullt du dor´n bäten Ketchup tou?“
Bloutsoppen mag se nich. Moss ehr dor bäten Suusepeiter up doun“, röpp Opa raower. „Dat is wichtig, ohne dat löpp bi Oma nix.“
Kenn ick nich“ sägg Erna, „wat schall dat wän?“
Oma wedd gans tatterig: „Nu hollt doch di´n Mund. Fang dor blots nich uck noch mit an. Dat will kienein hörn!“
Doch Opa markt, dat dei Kinner neischkierig werd´t: „Suusepeiter sünd Ziepeln, kanns gout van suusen. Oma hollt dor masse van. Dat mott ick jou unbedingt vertelln.“
Hei löpp tou Höchsform up: „Wenn Oma mit ehrn Club ´ne Radfohrt maokt, staiht sei schmorns twei Stunn´n eiher up un maokt sick Botters mit Hacke- un masse Suusepeiter. Sons kann sei mit all dei ännnern, dei väl jünger sünd, nich mitholln…
Aower dann – wenn et dann wirkt – oha oha, dat schullen gi maol seihn, wi sei dann affgaiht. Dann werd´t se aal aowerhaolt..!  Un Oma suust dann vörup..!“
Nu reicht mi dat“, Oma wedd dull, „wenn du nich fors uphörs, so’n Mess tou vertelln, gaoh ick weg“.
Dei Kinner krümmt sick middlerwiele vör Lachen. „Worüm staihs du dann morgens so fräuh up, Oma“, fraogt Jan. „Du kunnst doch man aobends vörher dat Raketenfouer äten…“
Opa kraiht raower: „Blots nich, schnack ehr dat nich woller an. Hätt sei einmal maokt, morgends harn wi kiene Bettdäken mehr!“

 Oma staiht up un gaiht hendaol… Wat touväl is, is touväl!

Doch dei Kinner hollt er trügge. Nu krigg Opa wat tou hörn!
Aower dat vertell ick nächstet Maol…

Wo heitde dei noch

Schäuler, Köster, Öllern…

18/24 – Schäuler, Köster, Öllern…

Ick weit, wo hei waohnt…
Dei Jung köm mit´n leip Tügnis nao Huus. „So ein Tügnis is doch glatt´ne Tracht Prügel wert“, mennde sien Papp`n.„Menn ick uck“, sä dei Jung, „laot us forts hengaohn. Ick weit, wo dei Köster waohnt..!“

 „Ick häbb doch sägg, aals wat man anpacken kann, wedd grot schräben. Worüm häss du Löwe lüttket schräben?“, frög dei Köster. Schöuler: „Ja – un? Ick pack denn nich an..!“

„Wat  schall ick  mit di maoken„, kick dei Köster Heini straofend an „All woller taihn Fähler in´t Diktaot.“ Heini keek üm lange an un mennde: „Maol ehrlich, Herr Lehrer, gi seukt dor uck jo extra nao..!“

Doch nich inne Pause…
Dei Lehrer sütt inne Pause denn lüttken Korl van ein up ännere Bein wüppken. „Wenn du uttreern moss, dann gaoh doch hen“, sägg hei tou üm. „Nu doch nich“, kummp dor trügge, „Pause is Pause..!“

Lehrer tou denn Vadder: „Diene Dochter häff Probleme bi´t Räken.“ „Häff sei van miene Frou. Dei is uck unberechenbor!“

Richtig verdeielt: Lehrerin ganz begeistert: „Ihr Kind hat grossen Wissendurst.!“ Mutter: „Jao, dat Wissen hätt hei van mi, denn Dösst van sien Vaoder..!“

Fraogt dei Köster inne Schoule: „Wie heit´t dei drei Eisheiligen?“ Korl meld´t sick: „Schöller, Langnese un Oetker!“

Dei lüttke Heini wör´n gansen Schlauen: „Mien Papp´n will mi füfftig Mark gäben, wenn ick´ne Eine in Diktaot krigg.“ „Dann streng di man an“, sä dei Lehrer. „Ick weit wat Bäteres“, sä Heini, „giff mi man dei Eine, un wi deielt us dat Geld.“

Gewußt wie? – off: Hars nich mit räkt, wa?

Bi us tou Huus...

Beseuk inne Stadt…

20/24 – Beseuk inne Stadt…

Et sünd all väle Johr her. Meyers Fränzi har Oma Emmi, dei tou üm Vadder staohn har, endlick maol aowerräden kunn, mit üm nao dei Stadt tou fäuhern.

As sei inne Stadt ankömen, füng et an tou rängn. Also güngen sei in´t Koophuus un frögen nao`n Schirm. „Erst´n Stock“, heitde dat immer, „erst´n Stock.“ „Däöspaddels“, sä Emmi touless, „wi bringt jou doch kien Stock mit.

Kumm Fränzi, wi  drinkt eis´n  Kaffee. Dann is´t Schuur villich vörbi.“

In´t Café frögen sei nao´n Kouken. „Berliner, mögen sie Berliner“, frög dat Wichtken trügge.
Emmi keek rundümme: „Wat interesseiert mi Berliner, ick seih kien. Wi willt´n Köppken Kaffee un`n Stück Kouken – fardig!“ „Ich wollt ja nur fragen, ob sie Berliner mögen“, frög dat Wicht ehr noch maol. „Kumm Fränzi“, sä Oma Emmi dorup, „dei sünd mi hier aal tou wiese. Wi gaoht  eiers wieter.

Dat Weer wüdd noch nich bäter. „Dann laot us man eiers in Kino gaohn“, mennde Emmi.

Sei köffden sick´ne Korten un söchden sick´n Platz. „Geradeaus“,  sä dei Platzanwieserin tou ehr. „Ick häbb mi´t wull dacht“, wüdd Emmi richdig dull, „jüss ute! Dei willt us Lüe van Lanne hier richdig afftrecken. Ick gaoh nao Huus!“

Fränzi kunn ehr nich trüggeholln. Sei stüerde nao´n Baohnhoff.
„Wann fäuhert dei nächsde Zug?“ güng sei denn Schaffner an.
 „Neunzehn-siebenundfünfzig“, köm knapp dei Antwort.

 Emmi wör touers baff, aower fauchde dann mit hochroen Kopp los: „Wi schriewt Nägentaihnhunnert-sess-un-füfftig, un ick schall hier bit nächs Johr  up´n Zug täuben. –  Maolt jou doch wat. Ick gaoh toufoute !“

Bi us tou Huus...

Dei  Osterhaose….

14/24 Dei  Osterhaose..          

Miene schönste G´schichte! Worüm? Weil ick dor jedet Johr an Ostern d´ran denken mott, wi ick denn Osterhaosen uppe Schliche kaomen bin. Ick kann mi noch genau dor dran erinnern, wie dat bi us wör…

Dat Nest baun wi jedsjohr an dei glieken Stäe. Dat wör an denn ollen Beerboom. Dor harn wi dei Fiezebohnenstangen van dat olle Johr anstellt, un dor ünner uppe Eern baun wi dat Nest.

Bi us wass ick dei Jüngste un glöwde noch so bäten an denn Osterhaosen. Miene Bräuers gniffeln dor immer aower: „Is doch use Opa“, hörde ick maol dor ut.  

Use Opa, so´n Blödsinn, dachde ick touers, doch..? Ick löp nao üm hen un keek üm so vanne Siete an. Ja – kann dat denn wücklich wän? Jao – grote Ohrn har hei jo, aower dat kann doch nich…

Ick dachde mi, dat krigg ick rut. Ostermorgen leeg ick up Luur. Richtig un gout, Opa köm dor an un mök sick an’t Nest tou kraomen. Ick schnell weg un naoher woller hen – dor leegen dei Eier drin… Also doch Opa!

Ostersönndag güngen wi alltied mit Oma un Opa nao dei Kinnermisse. Use Naoberjungs uck. Dei kreegen dann van ehrn Opa noch extrao wat. Dei güng mit ehr nao dei Misse in´n Häökerlaoden, domaols harn dei sönndaogs aopen, un köffde ehr Seutigkeiten. Un dann gäwen sei immer ´ne grote Stange an un praohlden immer, wat sei doch för’n Opa harn.

 Irgendwann wüdd mi dat touväl. „Wie bruukt dat gornich“, schnaude ick rut, „wie häbbt dat gornich nödig. Us Opa legg  sülwes Eier!“

(Lösung ut KW 10: 54 Bomms. – Wi et uträkt wedd, staiht in den nächsden Bidrag van „Bi us tou Huus“)

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com