11/24 – Froulüe maokt Kaffeekränzchen… (Deil 2 )
Sei draopt sick maondaogs-nömmdaogs, bi’n Köppken Kaffee. Vandaoge sünd se bi Pastors Liese.
Grote Upregung: Pastor hätt ’nen Unfall baut. Hei is mit Plaggenbühl sien Trecker tousaome jaogt. Dei Froulüe sünd dor achterkaom’n. Weil Pastor nix sägg, verseukt dei Froulüe, dat tousaome tou kriegen. Aower ’ne Stunn’n sünd se nu all an raoen.
„Wat schall’t“, sägg Kütemeiers Agnes, „wenn Pastor nix sägg, häffe bestimmt Schuld hat!“
Libett bliff dorbi: „Aower dei Plaggenbühl har uck bäter uppassen kunnt. Kick leiwer inne Gägend rümme. Dei olle neischkierige Pint!“
Liese nappkopt: „Jao, Mini häff mi dat lessdens uck vörklaogd. Wenn hei Fouer van Schoppen haolde, dann nur ein off twei Sack. Blots dormit hei los köm un mit sien Trecker dör’e Gägend tuckern kunn. Un ehr bleew dann dei ganse Arbeit..!“
Kraomers Guste kummp up’n Huuse tou. Liese gaiht drokke anne Dör un haolt ehr rin: „Fein Guste, dat du maol toukiecks. Kumm man rin. Kanns us bestimmt wat Neies vertelln.“
Guste: „Ick häbb wenig Tied, wull blots’n poor Missen läsen laoten.“
Agnes d’tüschken: „Kumm man hier rin. Liese kann’t hier jo upnähm’n. Well häfft dann nödig ? Wie sütt’t bi jou ut?“
Guste hätt sick jüss hensett’t un Liese will all dat Bouk holln, dor staiht Pastor inne Dörn: „Guste kumm mit mi in’t Büro. Sowat gaiht ännere Ohrn nix an.“ Un tou Liese dütlich: „Du weisss dat..!“
Dei Rege sitt gans bedröppelt dor. Guste gaiht mit’n Pastor mit. Un Agnes zischket liese achteran: „Dei hätt achtere Dörn staohn tou lustern. Dat wei’ck sicher.“
„Dann mäöt wi man’n bäter lieser schnacken“, giff Libett d’toubi, sons weit hei bi’t nächsde bichten mehr, as man üm vertelln will.“
Hedwig gans reguros: „Nä – bichten dou ick immer woänners. Aals bruukt hei nich wäten. Hei vertelld us uck nix!“
Liese kick ehr gans dull an: „Du weiß doch genau, dat ein Pastor ute Bichte nix säggen draff. Nu laot doch dei Präökeleie.“
Agnes wedd gans naodenklich, „ick wull doch gern wäten, wo Guste dei Missen för läsen laoten will“, brummelt sei, „bestimmt nich för Jonathans Mouder, Dor kunn se sick maläwe nich mit stall’n!“
Un tou Liese: „Wenn Pastor glieks wäge is, dann kiek doch maol in’t Bouk…“
„Hoho„, Liese rischket sick, „wat menns du wull, wenn ick dat vertell un Pastor d’achterköm. Kunn mi’n Kopp kosten, glöw mi’t“
Hedwig: „Glöw ick aower nich. Wo schall hei denn aohne di wat gewohr wern. Dei is doch noch neischkieriger as wi touhoupe. Dei frait sick doch nu all, dat hei glieks Bichte sitten kann.“
Liese: „Oh Menschke, wi kanns du blots. Wenn Pastor dat hörde…“
Kraomers Guste gaiht woller. Aal kiekt se dör’t Fenster un seiht, dat Guste bi dei Porten up Pöltz Hilde dröpp. Dei beiden mäöt sick wull masse tou vertelln häbb’n.
Agnes wedd immer tattriger: „Nu kiek eis. Jetzt häff Guste up maol Tied noug. Wat dei beiden dor wull aal beschnacken mäöt…
Aower Hilde kann mit ehr schnacken, aohne dat Pastor d’tüschken funkt. Haha, un sei mott us glieks aals vertelln!“
Hilde kummp inne Dörn un Agnes kraiht fors los: „Nu wedd’t aower Tied, dat uck endlick kummps. Un dann moss us eis maol vertelln, wat Guste sägg häff. Wi kunn’n dor nich mit schnacken, weil Pastor d’tüschken kaomen is.
Liese: „Nu man langsaom an, laot dat Menske sick doch eis maol hensetten.“
Pöltz Hilde kick fraogend hen un her: „Jao, dat is’n bäten läöter worn mit mi. Mi wör’n bäten flau, häbb mi’n bäten henlegg, un dor bin’ck wull bi inschlaopen…
Un wat mennt gi denn?“. fraogt sei wieter, Guste häff mi vertelld, dat sei sick’n lüttken Stall för Häuhner baun wulln. Nu wüss sei nich, wat dat för Häuhner wän mössen, un off ick mi dormit utkennde.“
„Ja – un mehr nich?“ Agnes kick ehr ganz grot an, “ wat hätt se di denn van’n Pastor vertellt? Sei wull doch Missen läsen laoten. Häss gornich naofraogt?“
„Wat, wat schull ick fraogen. Ick wüss doch gornich, dat sei van Pastor köm. Ick dachde, sei wör bi jou wän?!“
„Jao, wör se touers.“ Agnes kick gans dull. „Dunn häff Pastor sei einfach bi us weghaolt.“
Liese: „Sei wull Missen läsen laoten. Bestimmt för dei Schwiegermouder. Frait sick bestimmt, dat sei denn Donner endlick los is.“
„Dat glöw ick uck“, spöttert Hedwig. „Dei kunn se doch gornix recht maoken. Un ehr Kerl kunn siene Mouder uck nich tourechte stöten. Dat sünd Lüe, dor kanns di nich mit stalln.“
„Ehr Brouer, dei Kouken Jan, is genau so“, giff Agnes ehrn Senf toubi. „Siene Frou is bestimmt doran storben, weil sei mit denn siene Gneisigkeit nich tourechte kaom’n is.“
Pastors Liese fang luut an tou lachen: „Jao – un stell di maol vör, wat dei mi lessdens fraogt häff?“ Sei kick hen un herr, „dei häff mi doch glatt fraogt, off ick üm nich hieraoten wull..!“
Hedwig: „Oha – dann hoff ick, dat du ehm doch wull richtig ein’n mitgäben häss?“
„Häbb mi tousaome räten, blots säggt: Junge, wenn ick maol hieraoten schull, dann bestimmt kien’n Witwer. Denn dann will ick mi denn Kerl uck sülwes ertrecken..!“
Libett schüddelt mit’n Kopp: „Dat hei dat noch nich tougäben hätt. Dei is doch aowerall all wän. Un dorbi kick hei ut. Dei meisden Tähn’n sünd all wäge. Wenn hei lachet, sütt dat ut, as wenn in’n Döschkassen kicks.“
„Ja, wer sick dor mit affgäben dait“, Agnes treckt dei Schullern hoch, „denn kanns nich beduurn.“
Libett: „Denn moss du richdig ein’n mitgäben, wi Hedwig dat sägg. As hei maol bi mi ankratzen köm, häbb ick üm tou sägg: Wi du mi ankicks: Gaoh leiwer trügge in dien Schwienstall. Aower pass up, dat di kiener mit diene Mutten verwesselt.“
„So isset richtig“. Hedwig reguros: „So har ick dat uck maokt!“
„Ja – mit dei Kerls mott ick uck wat beläwen“, klaogt Hilde. Sietdem ick Witwe bin, kummp bi masse Gesocks an. Man hätt touless buld kiene Uträden mehr.“
„Aower du biss doch’n poor Daoge bi diene Süster inne Stadt wän“, fraogt Agnes nao. „Löp dor nich wat Goues rümme..? Vertell eis maol!“
„Rümmeloopen jao, kann man wull säggen, hauptsäcklich dor in’n Stadtpark.“ Hilde kichert vör sick hen. „Einnmaol löp dor einer – dunn häbb ick dacht…“
Hedwig gans drokke: „Un, häss’n toupacken krägen?“
„Menschke, dacht – häbb ick sägg“, Hilde brüsket sick, „ick häbb dacht, dat et doch schön wör“ sei haolt deip Luft, „schön, wenn man eis maol woller in’n Arm naohmen wüdd…“
„Ja“, uck Hedwig haolt deip Luft, „dann moss aower’n bäten midde Gnade mitwirken. Weil – man sütt nich mehr so krick ut as fräuher. Un Kerls kiekt nu maol leiwer nao dat jüngere Gemeus.“
Hilde: „Nänä! Dat kann ick nich. Dat kann ick mien Georg nich andoun.“
Libett: „Tüdelüt, wenn ick so ein’n flotten Renner sehg, versöchde ick’n tou schnappen un wüdd denn uck nich vanne Bettkante stöten! Dien Georg kunn’t verstaohn un Pastor bruukt nich wäten!“
Wenn man van’n Dübel schnackt., sägg man jo wull. Aower nä – Pastor kummp rin: „Na, wi sütt et ut, ick will nu hen tou Bichte sitten. Off mott ick hier anfangen. Villich hätt sick bi jou wat upstaut.?!“
Hedwig: „Och Pastor, aals mäöt gi nich wäten. Un dann gaoh wi leiwer nao jou Konkurrenz. Dei mott doch uck wat tou doun häbbn…“
Pastor: „Mag uck wull bäter wän, dat ick dat aal nich tou hörn krigg. Wer weit, wat för’n schworet Geschütz dor up mi touköm.“
Hedwig: „Gaoht man leiwer nao dei Kerls hen. Dei staoht dor all un teuwt. Dei mäöt sicher masse affloorn. Sünd jo mit ehrn Klub nao Hamborg wän – Fischmarkt häbbse sägg.? Naja, mien Joop wulln se nich mitnähm’n. Wat dor wull aal passeiert is…“
Pastor: „Dat kunn ick jou vertelln – ick bün doch middewän!“
Wumms! – Pastor kick van ein’n nao’n ännern un sägg gans liese:
„Aower dat is Beichtgeheimnis...“
Wenn du säggs, wat du denks, kanns nich immer glöben, dat du dann hörs, wat di gefallt..!